Ultreia

Er waren meerdere titels mogelijk voor vandaag, oa “Amai, mijn voeten”, “Na regen, komt zonneschijn”,  ... 

De avond heeft beslist dat het deze wordt. Ook om te antwoorden op de vraag van Karel. 

‘Walking the Camino de Santiago’, kan je vergelijken met je levenswandel. 

Santiago loopt niet weg, maar komt zelf ook niet dichterbij. Je moet er zelf naar toe: stap voor stap, dag na dag. Zo gaat het ook in het leven: ieder moet zijn eigen weg lopen, met vallen en opstaan. Vandaar dat je in de filosofie van de pelgrim geen rustdag mag inbouwen. Het leven gaat altijd verder, ook al heb je pijn of tegenslag. 

De albergues kan je niet reserveren. Deze gaan tussen 13u en 15u open en een beetje : first come, first serve. Vandaar dat er types rondlopen als mister 5 o’clock om zeker te zijn van een bed en een goede plaats. Al hebben we hier nog geen enkel probleem gehad dat een albergue vol ligt. Er is altijd wel een oplossing, net zoals in het leven. Desnoods moet je nog een paar kilometer verder wandelen. Om 8 of 9u ‘s morgens gaat de albergue terug dicht en moeten alle pelgrims verder trekken. Desnoods stap je tot de eerst volgende die soms maar een paar kilometer verder ligt. 

Vandaag liggen we in een super toffe albergue met een juiste spirit: afhankelijk wie en wanneer je toekomt, krijg je een zaal toegewezen. Was het aan de hand van onze loopstijl bij aankomst, maar volgens mij liggen wij in de gehandicaptenzaal: 16 bedjes naast elkaar laag bij de grond en geen stapelbedden. Niemand die dus naar boven moet klauteren. Ben wel wat benieuwd voor het orkest vannacht. Jean-Michel naast mij en in die zijn tenen mag ik ondertussen knijpen als hij te luid begint te zingen. Dat zal er dan toch al ene minder zijn in het koor. 

De jongere gasten liggen in een slaapzaal van 10, maar met stapelbedden van 3 hoog. De laatkomers, zij die waarschijnlijk meest vermoeid zijn volgens degenen die de indeling doen, kregen de hutjes per 4 (2 stapelbedden). Volgende keer kom ik hier dus als een kreupele tegen 18u toe. Dan dragen ze zelfs je rugzak naar je hutje van 4. 

We liggen in totaal hier met 62 pelgrims uit 17 landen in een donativo, dwz dat je zelf uit vrije wil en naar eigen verantwoordelijk geeft wat je wil voor je overnachting, inclusief avondmaal en ontbijt. Er is hier geen bier of Coca te krijgen (dat bestond ook niet in de tijd dat Maria naar Bethlehem trok), enkel water en nauwelijks een stopcontact om je gsm op te laden. 

Een 5-tal vrijwilligers logeren hier om het ontvangst te regelen en eten te maken. Vanavond om 19u30 was er nog eerst een kleine uiteenzetting over de filosofie van ‘walking the way’ en de albergue. 

Ultreia betekent zoveel als ‘altijd vooruit tot het einde’ in de filosofie van de Camino. 

Vanwaar nog de andere mogelijke titels ? De dag begon nogal neerslachtig, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben zeker niet van de snelste weg, maar de mannen geraakten maar niet uit hun startblokken. Om 9u ben ik dan al vertrokken, de eerste 30 minuten in de regen en dus voor de tweede keer met lange broek en steunkousen. De mannen zouden volgen en we zouden elkaar ten laatste terug zien in de albergue , een 27km verder. Maar gaandeweg de eerste 6km, weer op weg naar een oversteek met boot, begon ik me toch zorgen te maken of ik ze nog zou terug zien. Wat als Pierre niet in staat zou zijn daar te geraken ? En ik had ze niet echt vaarwel gezegd (net als mijn vader gedaan heeft voor hij ‘vertrok’). De tranen sprongen even in mijn ogen, 300m voor het ponton waar we moesten wachten op de boot. Had geen zin bekeken te worden, dus verplichtte me snel aan iets anders te denken. Steve, een Zwitsers jochie van ongeveer 25 jaar (op présence zou ik hem een 9,5 geven) die met ons op de camping nog mee gegeten had en half maart vanuit Zwitserland te voet vertrokken is, had toch wat in de mot en sprak me aan op de boot. Hij stelde voor nog een koffietje te drinken bij aankomst. En wie zat er op de volgende boot .... mes copains !! Niet alleen de hemel klaarde letterlijk open, maar voelde me op slag beter dat we nog een dag langer samen op pad gingen. 

Voor zij die denken dat ikzelf fluitend naar Santiago trek. De stijfheid in mijn benen is er niet meer, maar mijn en de meesten hun voeten zijn dit niet gewend, zoveel is duidelijk. 

De sfeer in een albergue bij aankomst is er meestal één van opluchting, maar ook van een zekere sereniteit & rust. De fietsers zitten meestal de rest van de avond met hun billen te schudden om de spieren los te gooien, maar de wandelaars geven je soms eerder het gevoel dat ze van één of andere veldslag thuis komen.  Dat was voor mij gisteren niet anders. Na mijn douche schoot er een kramp op de wreef van mijn rechtervoet. De rest van de avond heb ik mankend rondgelopen tot na het eten. Toen was het ineens terug weg. Wat was dat ? Volgens de mannen had ik mijn veters te vast geknoopt ??? Laat ons hopen. 

If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together

Dag 8

Op zondag was het na de dagelijkse yoga-les nog eerst filosofieles. Relaxt in het zonnetje op ons terras voor onze tent begonnen we te praten waarom iemand de camino wandelt.

Jean-Michel had 4 categorieën :

- zij met religieuze/spirituele motieven

- zij die om ter eerst in Santiago willen staan (sportieve doelen: iets voor Mister 5 o’clock)

- zij om iemand tegen te komen

- de vlinders: zij die de tijd nemen om regelmatig stil te staan en te kijken, luisteren, ruiken en voelen.

Jean-Michel is net als André zijn eerste jaar met pensioen en doet het ook om te bedanken voor het leven dat hij heeft (‘remercie la vie’). Of hij dit ook na één week zei, weet ik niet, maar van mijn eerste Camino is ook die dankbaarheid bij gebleven. Een pelgrim vraagt of eist niet, maar is dankbaar met alles wat hem aangeboden wordt.

Feit is ook dat wandelen super traag gaat in tegenstelling met het jachtig leven dat we allemaal hebben. Na een aantal dagen merk ik dat ik al anders kijk naar de dingen. Maar ik ben nog stom verbaasd als mijn medepelgrims me ‘s avonds foto’s laten zien van dingen die ik totaal niet gezien heb. Het is duidelijk dat zij al langer onderweg zijn.

Na de filosofieles besluit ik voor het eerst mijn oortjes niet aan mijn gsm te koppelen. Had nog altijd de gewoonte op momenten dat ik even alleen stapte naar muziek te luisteren. Het moet gezegd worden: vandaag heb ik veel meer paardengeluiden gehoord. Soms van André of Pierre, maar soms van een paard in de verte.

Omdat Pierre wat pijn heeft, is ons aantal kilometers per dag wat gezakt.

Op die manier loopt ook Christina terug mee in ons ritme. Zij heeft ondertussen een buddy uit Leuven waarmee ze wandelt. Voor zij die vanop het thuisfront hopen dat dit konijn hier geschoten gaat worden, de 2 paarden, 2 pinguïns, 3 vlinders of hoe je ze ook mag noemen zijn alle drie getrouwd. Ze mochten van hun vrouw wel even op stap :-) Jean-Michel zou normaal stoppen over een 10 dagen in Oviedo. Hij wil het laatste stuk met zijn vrouw in september stappen. Al zijn zijn kinderen vanop het thuisfront hem aan het overtuigen om nu ineens door te stappen. On verra.

Elke dag bij aankomst is het ook altijd checkup van de voeten. Een kleine blein kan u al anders doen lopen. Zo had ik zaterdag een kleine blein onder mijn linker kleinste teen en voelde ik die dag voor het eerst mijn achillespees, al had ik er geen pijn aan. Heb ze dan ‘s avonds uitgeprikt en stap nu blijkbaar terug normaal. Vorige Camino heb ik geen blein gehad en vandaar heb ik geen compeed bij me. Dit kon ik ook wel kopen in Spanje. Ondertussen heeft Dr Pierre er eentje van zijn voorraad op mijn hiel geplakt omdat ik daar stilaan last begon te krijgen. Weeral wat minder bagage voor Pierre.

Ondertussen iets of wat 200km afgelegd en dus voor één vierde gevorderd.

Op zich zou ik per dag meer kilometers kunnen doen dan de afgelopen 2 dagen, maar had me op voorhand voorgenomen de eerste 2 weken niet sneller te lopen dan de voorziene dagetappes en ik loop in goed gezelschap. Er wordt per dag heel wat afgelachen. Met dit ritme is mijn voorziene aankomst nog altijd rond 2 of 3 juli en kan ik 4 juli terug vliegen om 5 juli terug te werken. En op die manier nog 2 extra verlofdagen over te houden voor dit jaar. Tegen komende zondag zie ik wel wat ik doe.

Go west

Pobena, een heel klein plaatsje aan de kust met 5 restaurants. Jean-Michel, de Bourgondiër onder ons, heeft er een neus voor het juiste restaurant er telkens uit te kiezen en iets later ook de juiste wijn.

Een 10-tal Spanjaarden waren eerst op het terras daar (en later binnen door een regenbui) samen aan het zingen (repeteren voor de zondagsmis of elke vrijdag vrienden onder elkaar ? ). Het moet gezegd worden: het klonk echt heel goed !

De volgende morgen vertrokken onder stralende zon langs een kustpad. Bijzonder mooi stappen, heerlijk rustig en super groen voor ons, terwijl de atlantische oceaan rechts van ons ligt. Rond de middag zijn de pinguïns nog eerst voor een duik gegaan. Ik heb ook mijn bikini bij en wil alles gebruiken wat ik mee heb (al vraag ik me af of ik dan de laatste dag mijn medicamenten die ik mee heb, moet opeten ) maar zag het niet zitten om me om te kleden en dan met natte kleren verder te lopen. En mijn handdoekje is net iets groter dan dat van Jean-Michel, maar te klein om mijn bikini op discrete manier aan/uit te doen.

Iets later op de middag passeerden we nog playa Ostende, maar mijn duik zal voor later zijn.

We besloten geen halt te houden in onze oorspronkelijk voorziene stopplaats Castro-Urdiales, een iets grotere badplaats waar ze heerlijke paella aan het maken waren op een soort folklore benefiet-happening, maar verder te gaan tot het volgende dorp, waar een camping zou zijn voor pelgrims.

Vooral Pierre heeft momenteel last van zijn benen en geeft aan hoeveel hij er nog wil doen. Hoewel we weer in een boeregat aankwamen , was die camping wel een voltreffer. Een grote tent voor ons vieren en een terras met stoelen voor onze tent.

Tijd voor de was. Voor degenen die niet echt een gedacht hebben van het pelgrim-leven.Drie onderbroeken mee wil niet zeggen: eentje voor dag één, dag 2 draai je deze om en zo tot 6 dag om dan op dag 7 zonder onderbroek te wachten voor het wasmachine tot de was gedaan is. Al bij al mochten er 4 mee in mijn bagage, maar om de 3 dagen gooien we alle was bij elkaar en wassen we en drogen we onze kleren zodat we anderhalf uur en een douche later ons herboren voelen.

S avonds verse paella op de camping gegeten, al zag deze van de benefiet er nog beter uit. We waren net te laat voor de zonsondergang aan zee, maar het was nog een prachtig kleurenpalet en zo vond ik mijn titel voor vandaag.

De eerste dagen wandelden we meer bergop en -af in de bergen, maar sinds Bilbao zitten we veel dichter aan zee en passeren meer dan eens per dag een strand(je).

Eén pelgrim en 2 pinguïns

In Bilbao hadden we met 6 een hostel genomen, vlakbij de oude stad. Het was een kamer van 8 met nog een extra meisje op de kamer. Ze zou 3 dagen later de Camino starten. Ik heb ze niet horen thuis komen tussen 3 en 4u ‘s nachts, maar die gaat volgens mij nog verschieten als ze op de kamer komt te liggen met mister 5 o’clock of enige variant daarvan.

Oorspronkelijk ging deze dag ladiesday noemen, maar net zoals in het leven: life is like a box of chocolat, you never know what you’re going to get.

De mannen wilden stadsfietsen nemen, de stad wat verkennen en deze zo ver mogelijk terug droppen. Leek me best een leuk idee, maar vond het toch een beetje trichen. Kom je in Santiago aan en heb je eigenlijk 5km te weinig te voet afgelegd.

Christina wilde liever niet fietsen met haar bagage op de rug, dus gingen de vrouwen te voet, de mannen met de fiets.

Wou nog wel eerst een broeksriem kopen. Op zich voel ik dat ik al gewicht aan het verliezen ben. Overdag met de rugzak is er geen probleem, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat op een onbewust moment mijn broek op mijn knieën zal hangen. Vandaar ik een deal met mezelf gesloten had. Mijn enige leesboek dat ik mee heb (een dwarsligger met flinterdunne blaadjes dat u doet denken aan de bijbel) heb ik afgegeven aan Roel en in ruil komt dus de broeksriem in mijn bagage.

Op zich is het vaak niet leuk om een stad in of uit te wandelen. Vaak lange, saaie stukken en dat was nu niet anders. Op een gegeven moment moesten we wel een gondel nemen om de rivier over te stappen. Op dat moment konden we niet anders dan ‘vals spelen’. We konden moeilijk met onze rugzak de rivier over zwemmen :-)

Aan de overkant waren er roltrappen ingebouwd in het trottoir omdat het steil bergop ging in het dorp. Strava vond net als ik dat ik deze niet mocht nemen. De app die mijn kilometers registreert ging in pauze hierdoor.

Christina wou in dat dorp stoppen. We hadden 15 km op de teller. Ze had last van buikpijn. Met de mannen hadden we afgesproken elkaar terug te zien in Pobena, nog een 12km verder. Heb dan besloten alleen verder te gaan in de hoop dat de mannen wel degelijk daar gingen overnachten. Ik was bijna in Pobena toen ik in de verte drie man zag lopen. Het deed me wel denken aan één pelgrim en 2 pinguïns. Enkel André had nog iets of wat een elegante manier van stappen. Bij de andere 2 zat de vermoeidheid er duidelijk in. Jean-Michel is blijkbaar 16 april bij hem thuis in Namen gestart, Pierre is in mijn ogen wat last aan het krijgen van beenvlies ontsteking (wat hij vertelt).

Ik was toch super content mijn copains terug te zien.

Yoga voor pelgrims

Genoeg verteld over de nachten. Vandaag pas ontbijt om 7u, dus nog tijd voor de yoga sessie (al moet je niet denken dat we op een matje naast elkaar ons been in onze nek proberen te steken). Een aantal benen gaan in de stapelbedden al in de lucht en dan volgt er wat gekraak (meestal van de bedjes). Als je volledig door de knieën gaat, hoop je terug recht te komen, en niet op je zitvlak of rug te landen. Een paar proberen hun schouders wat los te maken door aan de balken van de albergue te gaan hangen. Gelukkig geeft me dat wel het gevoel dat ik niet de enige ben die 10 min nodig heeft voor mijn lichaam wat in beweging komt.

Na een rustig ontbijt zijn we met 5 pelgrims vertrokken (Jean-Louis uit Pau en Jean-Michel uit Namen willen ook met ons meelopen). Christina, een Hongaarse tandarts die ergens vlakbij logeerde, sluit ook nog aan. Ondertussen een groepje van 6 dus en begin wat het gevoel te krijgen dat we met 6 apostelen op stap gaan. Niemand kende elkaar 14 dagen geleden, maar toch heeft iedereen wat dezelfde spirit. Als je onderweg iets ‘uit je slakkenhuisje’ haalt om te eten, wordt er spontaan gedeeld of het nu om een stuk chocola of een appelsien gaat.

In de namiddag had ik aan Gugenheim afgesproken met Roel van Jci Lier, die inmiddels al 13 jaar in Bilbao woont. Het was van mijn fietstocht van 2012 geleden dat ik hem gezien had, maar toch leek het alsof het gisteren was. Heel leuk en super hartelijk. Roel, welkom in Mechelen als je terug in België bent !

Het was qua stappen een vrij lichte dag en het was de eerste keer in 3 dagen dat mijn benen niet moe of stijf aanvoelden. Heerlijk om zo ‘s avonds met ons 6 de stad nog in te trekken.

Benieuwd of ik er stilaan begin in te komen. Morgen zal Jean-Louis ons al wel verlaten. Hij gaat terug naar huis en komt later terug voor het vervolg van de Camino.

Un pélérin et 2 chevaux

Zoals in vorig verslagje aangegeven, begon de vierde dag met een stralende zon. Het was een bijzondere mooie wandeling in het groen en i.p.v. slijk, waren er trapjes aangelegd waar het steil berg op of af ging.

Ondertussen wandel ik dus met 2 Fransmannen die elkaar een kleine 14 dagen kennen. André is 60 en zijn eerste seizoen met pensioen en half april vertrokken vanuit Dijon, Pierre is 52, between jobs for the moment, en vertrokken vanuit Le-Puy en velay.

‘s Morgens in het klooster een bordje havermout voor Pierre en André. Hij is vooraleer aan de Spaanse camino te beginnen thuis gepasseerd (hij heeft thuis paarden en de havermout had iets met paarden te maken, maar helemaal had ik het niet goed begrepen). Soit, daarvan konden ze beter bergop lopen vonden ze. Als ze dan op een helling ook nog beginnen hinniken bij momenten, was mijn titel voor vandaag bedacht.

Overdag kwamen we Sybrand tegen, een Nederlander, die momenteel te voet op de terug weg is. Hij is 11 maart beginnen stappen en wil dit jaar in november eindigen. Om het met Pierre zijn woorden te zeggen: we stappen eerder als een spermatozoïde naar Santiago, recht op ons doel af. Als Sybrand zijn parcours zou registreren in Strava en nadien bekijken, zal het meer iets weg hebben van het kubisme van Picasso of een andere vorm van moderne kunst. Ervan uitgaande dat de Camino een reflectie is van je leven, stel ik me 2 vragen : is hij een heel creatieve geest of zoekende in zijn leven ?

De tocht van die dag duurde langer dan voorzien en we waren dan ook super content aan te komen in een rustige privé albergue waar we slechts met 7 waren. Blijkbaar zat daar ook wel Mister 5 o’clock, een Fransman die soms al voor 5u ‘s morgens zijn gerief begint te pakken. Pierre en een andere pelgrim spraken hem aan dat het ontbijt om 7u voorzien is en dus geen zin had tegen 5u lawaai te maken.In dat gehucht geen bar of restaurant te vinden en pizzaphone kennen ze daar blijkbaar ook niet. Mister 5 o’clock vroeg me na mijn douche of ik ging koken en hoe laat ???? Ik was daar de enige vrouw. Ik antwoordde dat ik om 20u ging beginnen, wetende dat het dan al bijna bedtijd was voor hem. Dus die haakte vanzelf af.

Met 4 andere pelgrims gekeken wat we uit onze zak konden toveren en aanvullen met wat producten die we bij de plaatselijke hospitalier konden bijkopen om onze dagelijkse 3-gangen menu del dia in elkaar te steken. Het werd eerst stokbrood met droge iberica worst, dan een omelet met verse groentjes en zelfs verse peterselie en oregano en gebakken patatjes om te eindigen met een stuk fruit als toetje (dat voor de mannen niet in stukjes moest gesneden worden :-). Ik geef toe : het had meer iets weg van een aflevering ‘Komen eten’ waarbij we een 9 zouden geven voor sfeer en gezelligheid, dan een aflevering van de Vlaamse hobbykok.

Ons oma op stap

Dag 3:

Afgelopen nacht met 12 in een kamer. Geen snurker ertussen, wat op zich al een prestatie is, maar toch niet goed geslapen. De meeste dragen hier oorstopjes, maar vermits de familie Van Hoof van nature al wat doof is, heb ik deze niet bij. Voor mijn zussen zou het uitdoen van hun oorapparaat al genoeg zijn om waarschijnlijk niets meer te horen :-)

Om 6u vanmorgen begonnen de eersten van de kamer op te staan. Op dat moment dacht ik nog: “Mannen, mannen, wij doen niet mee met de ramadan, dus kunnen gerust ontbijten als de zon al op is. Het regent en is nog donker. Wat gaan we doen ? Santiago loopt niet weg, hé”. Maar er was geen houden meer aan als de eersten opstaan. Dus tegen 6u30 ook mee opgestaan. Het regende, de lange broek ging aan, dus ook de steunkousen die ze me geadviseerd hadden voor de achillespeesontsteking (waar ik nog altijd weinig last van heb). Oma op stap dus vandaag en zo voelde ik me ook als ik uit bed stapte. 5 min later ging het licht aan omdat ze dachten dat nu wel iedereen wakker was. In de hoek lag er toch nog een Sloveense vrouw die uit miserie dan ook maar is opgestaan. Ze zei dat ze altijd de laatste was en zag er bovendien sportief uit. Ik dacht even: “zij wordt volgens mij mijn maatje”. De kamer was tegen dan al half leeg en die vrouw zette wat muziek op. Staying Alive van de Bee Gees. Ons oma begon al iets meer in de mood te komen en het werd helemaal ok als bleek dat de eerste de beste bar aan de overkant van de Albergue lag. Een koffietje en een croissant en ons oma kon er een lap op geven.

Gestart met regenjasje aan, maar die bleek al gauw te warm en zo hard regende het niet meer. Dan een tijd zonder regenbescherming gelopen. Maar het begon toch terug harder te regenen. Heb nog wel zo’n wegwerp poncho bij, maar probleem is een beetje: eens uit het zakje, krijg je dat niet meer terug in dat kleine zakje. Anderzijds waarom neem ik een regenponcho mee, als ik het niet mag gebruiken bij regen ? Dat terug opbergen zou een zorg voor later zijn.

Het was een mooie route maar heel veel modder op het pad en soms voelde ik me eerder een 4-voeter die over takken in de modder aan de overkant moest geraken. Chance misschien dat ik in mijn kindertijd uren op de balk versleten heb.

De camino Frances is ondertussen al vrij commercieel tov deze. Ons oma wou namelijk nog een extra koffietje in de voormiddag, maar dat bleek noppes. Het heeft 24 km geduurd tot ik in het volgende dorp stond en terug een barretje tegen kwam.

Vandaag voor het eerst pelgrims tegen gekomen die wat dezelfde cadans hadden. 2 Fransmannen en een Duitse vrouw die vanuit le-Puy en velay kwamen en al een kleine 1000km op hun teller hebben staan.

Stukken hebben we samen gewandeld, maar op een gegeven moment hielden ze halt en ben ik doorgegaan. Vermits de grond nat was, kon je nergens even gaan zitten.

Vlak voor het dorp ging het op een betonweg lang steil bergaf. De 2 wandelstokken steeds vooruit om minder druk op de knieën te hebben, maar op den duur begon ons oma haar schouders te voelen alsof ze net 5 baantjes vlinderslag had gezwommen.

Aangekomen in het dorp voelde mijn benen toch moe aan. Achteraf gezien was de albergue gelukkig nog niet open (ging maar om 15u open), dus eerst een dagmenu in een plaatselijk restaurant. En wie kwamen daar iets later binnen .... die 2 Fransmannen. Zij wilden nog een 6km verder gaan tot een klooster. Even nagedacht wat ik ging doen, maar vermits het best leuke gasten zijn en mijn ritme hadden, heb ik besloten met hen mee te gaan.

Er waren weinig opties voor de avondanimatie daar boven op de berg. Eerst naar de mis van 19u30 en nadien bracht vader abt ons eten dat we aan een lange tafel in onze kamer konden opeten. We moesten beslissen met ons 13 wanneer we gingen ontbijten. Ik gooide een visje voor 8u wetende dat dit belachelijk laat is op de camino, maar de Fransen die al meer dan een maand op pad zijn, stelden ook voor niet te vroeg. Die hadden ‘s morgens nog een discussie gehad met een andere Fransman die om 5u begon te rommelen. Een Tsjechische dame zei dat ze ook vroeg wou opstaan om voor zonsopgang in de bijbel te lezen (zoals het hoort volgens haar). Ik gaf aan dat ik ook christelijk ben (nu niet in die mate dat ik de bijbel van buiten ken), maar toch nog nergens gelezen had dat je die voor zonsopgang moet lezen. Even een vraagje aan jullie: Kennen jullie die passage ????

Die Fransen hadden al aangekondigd dat ze allebei snurkten. Dus ik zag de nacht al voor me. Eerst orkest en om 5u ergens een wekker. Wonder boven wonder heb ik een prima nacht gehad. De Tsjechische maagd Maria heb in niet gehoord in de morgen en om 6u53 spontaan wakker geworden. Toen ik buiten kwam om naar toilet te gaan, kwam net de zon piepen achter de bergen: “Good morning, Jane”. “Now we are talking” dacht ik.

Buen camino !

Aangekomen in Bilbao , viel het weer al veel beter mee dan mijn gsm deed vermoeden. Blijkbaar had ik dan toch een beetje zon uit België kunnen meenemen. Aangekomen in SAN sebastian, zo snel mogelijk de stad ingetrokken (eerst wel een kleine wandeling rond de monte urgull gedaan als vorm van proloog).

Maar ik wist nog van vorige keer dat het oude stadsgedeelte de moeite was. In de eerste bar waar ik al wat pinxtos bestelden, kwamen 2 Engelse koppels mee aan mijn tafeltje staan, genietend van de laatste zon. Als je alleen op stap bent, zorgt oogcontact er wel voor of je aan de praat geraakt met anderen of niet. Op een gegeven moment ging het dan over de Camino. Eén man zag het al direct zitten om dit ook met zijn fiets te doen, de andere 3 zouden precies eerder voor achterin de fietskar kiezen.

Vind SAN sebastian eigenlijk een geweldig leuke stad en na een tijdje rondlopen dan naar de volgende bar. Daar ben ik aan de praat geraakt met 2 toffe vrouwen uit Frans Baskenland die een avondje hier op zwier gingen. Tot middernacht mee op stap geweest, maar volgens mij ging hun nacht nog heel lang duren; ik wou wel fris zijn voor de volgende morgen.

Met een stralende zon startte ik de camino del norte. Zou ik alleen stappen die dag of snel een maatje vinden ? Het verbaasde me wel hoeveel pelgrims ik al tegen kwam, maar laat ons zeggen dat het eerder een verkenningstocht was. Regelmatig een kort praatje (veel Fransen , maar sommige stappen zelfs maar voor 2,3 dagen), maar nog niemand tegen gekomen die iets of wat dezelfde cadans heeft. No problem, voelde me prima met mijn oortjes in en mijn gedachten gingen vanzelf afdwalen. Heb vaak aan Jan gedacht en wat het leven voor ieders te bieden heeft.

Vanmorgen stond ik nog even te wachten op een andere pelgrim van mijn kamer, maar die liet uitschijnen alleen te willen wandelen terwijl hij een boek zou beluisteren. Ook nog een idee ! Als ik een app vind waarbij Nicci French mij haar boek gaat voorlezen, laat ik mijn dwarsligger achter (weeral 250 gr minder bagage).

Blijkbaar waren er 2 varianten en heb ik degene gedaan die bijna niemand deed ? Soit, geen pelgrim gezien deze voormiddag. In de namiddag wel en eigen hilarische scène meegemaakt. Door de regen van voorbije dagen, is er heel veel modder op het pad. Niet altijd gemakkelijk om te dalen en/of stijgen en zeker niet zonder wandelstokken. Op een gegeven moment passeer ik een koppel en die vrouw had zowat de slappe lach met haar man te zien schuiven/ploeteren door de modder. Ik draaide me om en moest ook vermijden in een kramp te schieten. Het beeld van Donald Duck op ijs uit mijn kindertijd kwam in me op. Mocht de plaatselijke kruidenier van het dorp hier wandelstokken verkopen, zijn stock zou morgen op zijn volgens mij.

Ondertussen zijn de meeste pelgrims een aantal dagen bezig en de eerste dagen zijn de moeilijkste. Stijfheid, blaren, .... een pelgrim corrigeerde me terecht: het is niet waar de wind ons brengt, maar waar ons voeten ons brengen. Het Donald Duck gehalte tussen de pelgrims ligt hier dus momenteel tamelijk hoog.

Ga stilaan mijn bed in, morgen zou wel eens een lastige dag kunnen worden met veel regen en zelf voel ik ook wel enige stijfheid in mijn benen. Een goede nachtrust zal me deugd doen.

Ps. Mochten er onder jullie zijn die graag mailtje krijgen als ik blog post, laat me even weten.