Copa mondial

Wat een topdagje vandaag !!

Gisterenavond toegekomen in Salas en nog eens in een Albergue (naar mijn hart) geslapen waar ze ook 2-persoonskamers hadden met deftige stapelbedden. Een Nederlander heeft het pand een paar maand geleden gekocht en sinds 1 maart baat hij deze uit (albergue la Campa). ‘s Avonds kookte een Nederlandse een heerlijk vegetarisch menu en vanmorgen een proteïne pannenkoek met vers fruit. De keuken/kokkin is het zeker waard daar te logeren !

Volgens het boekje ging het vandaag een korte etappe worden. Ideaal om te combineren met een match om 14u van de Belgen. JM al op pad, ik als tweede vertrokken en de Fransen ..... die wachten tot de schildpadden een stukje op pad zijn.Na 5 minuten ging het pad een bos in vol lianen. Ik dacht .... dat is hier de natuurlijke biotoop voor Tarzan. Heb heel goed rondgekeken, maar kon hem toch niet vinden. Dan maar verder, zeker ?De weg ging omhoog met veel mist. Ondertussen was ik uit dat bos maar kon geen 100m voor me zien. Het leek echt of we in een wolk zaten alsmaar hoger. Ik dacht nu ... sebiet kom ik Tarzan nog in een Boeing 737 tegen ! Maar hoorde niets. Dan maar verder, zeker ?Ondertussen was ik al samen met JM aan het wandelen en eens boven klaarde het helemaal open en kwam de zon eindelijk er nog eens goed door. De laatste dagen hebben we geen regen gehad, maar wel bewolkt en geen Spaanse temperaturen. Anderzijds wel aangenaam stapweer, al heb ik zeker ‘s avonds liever wat zon.

Nadien kwam een heel mooi stuk, met een weids zicht van bergen die boven de wolken uitkwamen, maar spijtig genoeg lag er (weer) veel modder op het pad. Nadeel is dat je dan zo aan het ploeteren bent dat je dan je focus op je eigen legt i.p.v. je aandacht naar de buitenwereld te richten. Ik moest me letterlijk vasthouden aan de takken van de bomen om niet weg te zakken in de modder. Het voelde wat aan als een allegaartje van klimmen, schaatsen, turnen, verspringen, .... en zorgen dat je rugzak of jezelf niet aan de prikkeldraad bleef hangen, anders mijn rugzak ofwel mijn broek in 2. Geen van beide zag ik zitten. JM, de koning van de modder, maar met hoge wandelschoenen had er precies minder last van.

We waren net op tijd voor de match van de Belgen. Niet dat het hier dikke ambiance is met 2 Belgen in een café en wat Spanjaarden op het terras, maar de match tegen Tunesië was mee onderdeel van onze topdag, net zoals onze albergue van vandaag.

We liggen namelijk in de kelder van een viersterren hotel in compartimenten van 4 bedden en tussen 17u en 19u mochten we gebruik maken van de sauna en Turks bad van het hotel. Blijkbaar heeft de patron van dit hotel met zijn vrouw ook de camino gelopen en nadien beslist onderdak te bieden aan pelgrims in zijn hotel. Vorig jaar zou zijn vrouw overleden zijn.Het is voor pelgrims echt super leuk en luxueus ingericht, ook het sanitair.‘s Avonds konden we een menu del dia nemen in dat hotel in een aparte zaal voor pelgrims (te zot dat niet elke pelgrim hiervoor gereserveerd had). De patron zat daar ook aan een tafeltje naast ons, maar op eerste zicht niet met een andere pelgrim, maar eerder een local, maar was wel heel toegankelijk en ging bij de meeste tafels even langs. Pierre wou dezelfde fles wijn als hem, ‘dat zal wel een goede keuze zijn’. Bij de afrekening bleek dat de wijn mee op de afrekening van de patron stond !

Mijn titel voor morgen is ook al klaar. Eens pelgrim, altijd pelgrim, maar de eerste vraag is: wie doet zoal de Camino ? Eigenlijk iedereen. Je ziet zeker ook heel wat jongere studenten die al klaar zijn dit jaar of studies opgegeven hebben, maar net zo goed ouderen van in de 70 al doet ieder het op zijn manier en doet niet iedereen even lange etappes. Met ons 4, hebben we ook verschillende boekjes die niet even lange etappes voorstellen. André maakte de opmerking dat één van de boekjes voor de vrouwen gemaakt was of .... voor de oudjes repliceerde ik. De groep van 30/40-ers is zowat het minst vertegenwoordigd, maar misschien ook logisch. Tijd is het grootste probleem. De camino portugues vanuit Porto is een korte (250 km), maar je hebt echt wat tijd nodig om in een ander ritme/gevoel te komen.

Pelgrims komen ook van overal: USA, zuid-Korea, Latijns-Amerika, Australië, ... al komen de meeste wel uit Europa natuurlijk. In de jaren ‘80 zouden er tussen de 3000 en 4000 jaarlijks toekomen in Santiago, maar vorig jaar waren er dat al meer dan 300.000 (ongeveer 50.000 met de fiets, de rest te voet) en elk jaar groeit dit aantal nog. Slow traffic, enjoy, take your time, ... het spreekt alsmaar meer mensen aan.

Sneeuwwitje

Vermits we niet meer op de Camino del norte zitten, heb ik geen boekje meer van de etappes. Enkel Pierre heeft nog een gids. Het leven wordt met de dag simpeler: volg gewoon de gele pijlen en check niet af waar je zit. “The destination is not important. Enjoy !! “ stond er gisteren ergens onderweg geschreven.

Vanmorgen na het ontbijt in ‘ons appartement’ met 4 vertrokken. André loopt eigenlijk meer en meer als een hondje achter Pierre aan (we noemen ze ondertussen soms peppie en kokkie), Jean-Michel en ik vertrekken vaak samen, maar vermits we iets ander tempo stappen, stappen we ook vaak stukken alleen om dan geregeld op elkaar te wachten. Wij liepen vanmiddag vooruit en zochten al 2 km voor een bank om ons brood op te eten, maar vonden niet direct iets. We passeerden een tuin op een hoek met een grote tafel en 4 boomstronken. De vrouw zat in haar auto en ik vroeg of het mogelijk was in haar tuin te eten. We hadden alles bij. We wilden enkel graag iets om op te zitten. Ze was super vriendelijk en vond dit geen probleem. Ze vroeg of we water wilden of naar toilet gaan. Altijd handig als vrouw als dat aangeboden wordt. 5 minuten later stonden peppie en kokkie daar ook. “Geen probleem ? Er zijn nog 3 pelgrims onderweg ! Grapje :-) We zijn met 4.”

Ze ging koken en als er iets was, moesten we maar op de deur kloppen. 10 minuten later kwam boer Knol daar aan op zijn tractor (ik schat dat hij ongeveer 130 kilo woog) en kwam rustig naar ons toe. De buurman die in het Spaans vroeg wat wij daar aan het doen waren ? We verstonden er niet veel van, dus klopte hij maar op de deur. Sneeuwwitje deed open en had ondertussen al 5 dwergen in hare tuin ! Boer Knol had precies ongelooflijke dorst en vroeg een glas water en was daarna terug weg. Zij stelde voor koffie voor ons te maken na onze lunch en dit sloegen we niet af. Blijkbaar vond ze het zelf supergezellig want ze vroeg of ze bij ons mocht komen zitten. Ik schat dat ze rond de 30 was en volgens Pierre nog vrijgezel, want hij zag maar één tandenborstel in de badkamer van Sneeuwwitje toen hij daar naar toilet ging. Ze was leerkracht wiskunde, had al een keer een examen Engels mee gedaan, maar was toen niet geslaagd. We zeiden dat ze ‘bar’ op haar huis moest schrijven zodat er regelmatig pelgrims passeerden en het zou wel goed komen. Wat oorspronkelijk een lunch ging worden van een half uurtje, werd een stop van zeker anderhalf uur, maar dat is ook het leuke aan de Camino. Je laat alles wat op je af komen en soms draait het anders dan gepland.

We stapten daardoor vrij laat Oviedo binnen. Ik was misschien 300m voorop toen ik gebeld werd door de mannen. Ze gingen de bus nemen voor de laatste 3/4km. Ik doe liever alles te voet, dus ging hen wel terug zien bij het bureau van toerisme. Busje kwam blijkbaar niet zo, want ik was toch al zeker 2km gevorderd, toen ik aan een bushalte de weg naar het bureau vroeg. Op dat moment stopte net de bus en kwam Pierre aan de deur vertellen dat het altijd rechtdoor is. Ultreia, hoe kon ik het vergeten !

Make up your mind

Eigenlijk komt dit verhaal voor het verhaal van Sneeuwwitje, maar het vorige was sneller klaar voor redactie.

In dat pensionnetje in the middle of nowhere moesten we stilaan een beslissing nemen. De volgende dag na 16km splitste de Camino: je kan verder de kust volgen of via het binnenland gaan over de Camino primitivo, ook wel de originele Camino genoemd. Alfonso II, koning van Asturias zou in het jaar 814 als eerste deze route gekozen hebben voor zijn tocht naar Santiago de Compostella. Daar aangekomen bouwde hij een kerk over het graf van de Apostel Jacobus en gaf daarmee de aanzet voor het pelgrimeren naar Santiago. De helft van de Camino Primitivo zou uit bergetappes bestaan.

Jean-Michel wou oorspronkelijk tot Oviedo wandelen en daar stoppen, maar van thuis uit werd hij aangemoedigd tot Santiago door te gaan. Omwille van zijn benen, leek hij dan voor de Camino del norte te kiezen omdat het minder stijgen en dalen zou zijn, maar in km een 20-tal meer. Hij vroeg me wat ik zou doen. Maakte mij eigenlijk niet uit. Beiden zijn mooi en misschien doe ik nog ooit de andere optie. Het enige wat ik graag had, was dat ik 3 juli in Santiago zou staan (zit daarvoor nog op koers) om zo nog 2 verlofdagen te winnen. Wou wel bij hem blijven. Het is ondertussen wat mijn vaste kamergenoot en had de indruk dat als hij alleen door moest, dat hij dan 2 dagen later in België zou staan. Hij heeft in Frankrijk redelijk wat alleen gewandeld, maar ik kan ook wel aannemen (en dat geldt ook voor mij) dat hij nu geen zin meer heeft om alleen door te gaan tot Santiago.Na een telefoontje met zijn thuisfront viel de beslissing: we gingen met 4 de Camino primitivo nemen.Deze gaat landinwaarts en daardoor zijn er wel iets minder opties om te slapen.

In de namiddag beginnen we vaak al wat te dromen wat ons zou te wachten staan. Ondertussen hebben we wat een deal: zodra we na 25 km een klein dorpje met één pension & één bar/restaurant passeren, houden we daar halt. Maar op de weg naar teutereweute was er niets en kwamen we (JM en ik) dus aan bij de Albergue (de 2 Fransmannen waren nog 10 km achter). Deze was een beetje als de Camino : SUPER primitivo. De vuilnis van voorbije 14 dagen stond beneden, boven stapelbedjes die op instorten stonden met redelijk vuile matrassen. Een pelgrim vraagt of eist niet en is dankbaar voor wat die krijgt, maar deze pelgrim zag het niet goed zitten. Dan nog liever op een matje op de grond in een tent. Dus eerst eentje drinken in de plaatselijke bar om te bekomen en te vragen of er nergens een pension was, desnoods een paar km verder, ook al hadden we die dag al een 32km gewandeld. Sommige Spanjaarden zijn al wat bij de pinken en blijkbaar konden we een appartement huren om de hoek voor ons 4, dus we gingen voor die optie. Het enige restaurant in het dorp was gesloten op dinsdag en .... het was dinsdag. Van die droom van een uur geleden, schoot niet veel meer over.

Op naar de volgende aflevering van ‘komen eten’ dus. Onze keuken (duidelijk niet van Augustijns ;-) was uitgebouwd op maat van pelgrims: zonder frigo met één pot, één pan, wat borden, maar geen bestek en 3 stoelen. Mijn vork en lepel uit titanium kwam zo ook ne keer van pas.

Zalm opgerold in kruidenkaas is nog te maken met een zakmes. En nadien voorverpakte rijst met zeevruchten met zowat alle soorten verse groenten die te krijgen waren in de plaatselijke supermarkt. De olie van de voorverpakte olijven als aperitief zorgde ervoor dat het geheel niet aanbakte. Ook al was het super primitivo, het heeft ons toch goed gesmaakt na best een vermoeiende dag.

Evenwicht: deel 1

Eigenlijk is het leven heel simpel hier: stappen, eten, drinken en slapen.

Maar toch moet alles in mijn ogen in evenwicht zijn, wil je Santiago halen.

Stappen: meest cruciale is natuurlijk de voeten en de schoenen. In alle boekjes wordt aangeraden: “zorg dat je schoenen ingelopen zijn”, maar ik denk dat 10 of 20% van de pelgrims zich onderweg nog nieuwe schoenen aanschaft omdat ze denken beter af te zijn met andere. Denken die thuis ook zo over hun partner ?

Vorige Camino had ik mijn hoge wandelschoenen en Teva sandalen mee. Ik stap liever lichtvoetig of bloot voets (voetjes op de grond) en vandaar dat gaandeweg die Camino de wandelschoenen in de rugzak gingen. Was een beetje kiezen tussen gewicht aan mijn voeten of op mijn rug.

Nu heb ik mijn lage wandelschoenen mee en sportschoenen omdat die siliconenzooltjes niet in die Teva sandalen bleven zitten en ..... mijn roze gympies 40gr minder wegen dan die Teva sandalen ! Maar als compromis nog wel heel lichte badslippers mee waarmee ik ‘s avonds rondloop. Ziet er niet uit, maar mijn voeten kunnen ‘s avonds geen schoenen meer verdragen.

Als je wandelt, heb je het gevoel dat je je voeten afrolt, maar als je op een gegeven moment precies eerder met zwemvliezen aan het stappen bent, ben je eigenlijk te laat om pauze te nemen. Zelf rust je even, maar die voeten krijg je dan niet direct kalm. Het lijkt of je eerder over gloeiende houtskolen hebt gelopen. Dat duurt vaak een uurtje voor die ook kalm worden. Vandaar je om 16u evenveel pelgrims onder tafel dan boven tafel ziet liggen met hun voeten in de lucht terwijl ze er eentje drinken.

Ik denk dat het super belangrijk is dat je jezelf en zeker je voeten met heel veel zorg behandelt.

‘S morgens doe ik er ook 5 minuten over vooraleer mijn schoenen aan zijn. Eerst nog een mini teen- en voetmassage met een zalf zodat die voeten wat vettig zijn en minder kans voor bleinen, maar ook om even te voelen waar ze momenteel het gevoeligst zijn. Dan die kousen aan waarin geen enkele plooi mag zitten en tenslotte die nestels net hard genoeg knopen.

Soms komt doet de Camino mij ook aan een skivakantie denken. Dat duurt vooraleer je skibotten aan zijn, tijdens de middag gaan ze direct los en als je onderweg heel kort pauzeert, hang je over je wandelstokken alsof je aan de skilift wacht tot iedereen beneden is.

Aan het geluid van de wandelstokken, hoor je vaak ook of jezelf of iemand anders in een goed ritme zit. Ik kijk ook altijd graag naar iemands rugzak en maak dan de bedenking of zijn/haar leven in balans is. Ik herinner me een Italiaanse vrouw op de Camino Frances. Ondanks zij enkel Italiaans kon en mijn Italiaans eerder heel beperkt is, konden we toch wat communiceren (met nodige gebarentaal erbij). In het begin zat alles scheef en de helft van mijn doosje compeed, plakte op haar voeten. Maar gaandeweg de weg, kwam alles meer in balans, ook haar rugzak. Fijn om te zien !

Ieder moet voor zichzelf maar uitmaken hoe en hoeveel km hij/zij juist stapt en hoe snel. Maar belangrijk vind ik wel dat je het zelf nog aangenaam vindt. Gisteren wandelden we in de namiddag een 5km langs een grotere baan tussen de autostrade en een spoor. Ik kreeg daar het gevoel dat ik zwemvliezen aan had, dus het ging me even helemaal niet af. “Avancer” dat was het enige woord dat in mij opkwam.

Gisterenavond met mijn kamergenoot JM over gesproken en hij dacht er wat hetzelfde over. Vandaag gingen wij 2 vroeger op stap ! Eerst 5km wandelen en dan pas ontbijten en geregeld tijd maken voor korte stops. En als we na 25km een pension tegen kwamen, zou dat ons eindpunt worden. We wilden zeker gedoucht zijn als de rode duivels gingen beginnen. We liggen wel in de middle of nowhere, maar prima pensionnetje waar de gastvrouw lekker, maar simpel voor ons 4 gekookt heeft (de 2 Fransmannen zijn nog anderhalf uur na ons toegekomen).

Tijdsbesef

Stilaan heb ik hoe langer, hoe minder een idee welke dag we zijn, wat ik nu weer gisteren gedaan heb, waar we waren. Ik heb ook bewust geen horloge mee genomen, al kan ik natuurlijk altijd op mijn gsm kijken om te zien hoe laat het is.

Mijn vorige verhaal eindigt op donderdagavond, ondertussen zijn we zondagmorgen, mijn 15de stapdag. Santiago ligt nog 450 km van ons af, na morgen zal ik over de helft zijn.

Donderdag zijn we nog met ons drieën gaan eten aan het strand. Gezellig, lekker restaurantje door een jong Spaans koppel uitgebaat, dat enkel Spaans praat. Ongelooflijk eigenlijk dat 20’ers dezer dagen niet verder komen dan hun moedertaal. Comillas was een rustig plaatsje aan de zee waar zeker niet veel leven was op een donderdagavond.

Vrijdag zijn met 3 vertrokken. Aan het einde van de voormiddag moesten we terug een stuk over het strand wandelen. Het was even speeltijd alsof we allemaal stoepkrijt hadden gekregen en vrijuit mochten tekenen op het strand. Zowel qua niveau, als fantasie leken we even terug in onze kindertijd te zitten. Net toen we ‘s middags (na een stuk tortilla gegeten te hebben) terug wilden vertrekken, kreeg ik telefoon van Jean-Michel. Hij was in het dorp/stadje waar we zaten met de bus toegekomen (na 2 dagen heel veel geslapen te hebben) en ging terug proberen aan te sluiten. Dus sinds vrijdagmiddag zijn we terug met 4 op pad, wat ik niet verwacht had.

Ik moet al even denken hoe lang het geleden is dat we in een albergue gelegen hebben. Een albergue heeft zeker zijn charme vind ik. Het is echt een oefening in verdraagzaamheid naar anderen toe, maar sinds we in pensionnetjes of simpele hotels slapen, slaap ik wel veel dieper. I.p.v. mijn flinterdun slaapzakje en hoofdkussen van 20 op 20cm (80 gr en lichter dan een katoenen kussenovertrek van 110 gr), echte lakens, dekens, hoofdkussen en een handdoek die niet aanvoelt als een zeemvel. Wat een luxe :-)

Ondertussen is natuurlijk ook in Spanje het WK begonnen. Vrijdag toen we gingen eten, kon het bijna niet anders dan ondertussen de match van Spanje - Portugal te volgen. We namen iets wat eindigde op ‘mondial’ , moeilijk te beschrijven maar het had iets weg van ne reuze cordon bleu met ook paprika ertussen (gerecht voor 2, maar dan nog). In het begin verloor ik gewicht, maar nu denk ik - jammer genoeg -niet meer.

Carpe diem

André en Pierre sliepen wel in een andere albergue en zijn iets voor mij aan de dagtrip begonnen. Vermits ik dan nog te lang ontbeten heb na een 6km, liepen ze nog altijd wat voor me uit. Op zich geen erg. Geeft me ook de gelegenheid stukjes alleen te wandelen of een keer een praatje te doen met andere pelgrims die je passeert. 

Het was terug een mooie, zonnige dag (we hebben zeker niet altijd mooi weer - vaak begint of eindigt de dag met wolken en als het tegen slaagt, vallen er soms druppels uit). 

Maar dit maakt dat alles mooi in bloei staat. Het was de eerste dag dat ik op natuurlijke wijze ook uitgenodigd werd om aan de bloemen te gaan ruiken. Heerlijk, die verschillende geuren en dacht dan even aan thuis. Stel je voor dat je op weg naar je werk even stopt, uit de auto zou stappen om aan wat bloemen te gaan ruiken en dan terug verder rijdt !! Het zou wat geven op de E19 ‘s morgens. 

Net voor de middag had ik in het dal prachtig uitzicht op een klein stukje strand en werd ongelooflijk verrast toen ik beneden aan kwam. Jean-Michel stond ons op te wachten en blijkbaar waren André en Pierre net 5 minuten aangekomen. Blijkbaar had JM gisteren de bus genomen en was hij vandaag 7km gevorderd en zou daar terug overnachten. Zijn vrouw had vanuit België een klein pensionnetje geregeld voor hem. 

Vermits wij nog 12 van de 22 km  moesten doen, gingen we daar kort pauzeren. Stel u niet voor dat we een kroegentocht maken van de Camino. Overdag is het eerder vers fruitsap of anders lekkers. Ik kan hier bv ook zo genieten van een Coca Cola met ijs rond 16u terwijl ik dat thuis niet graag drink. Het was goed zitten op dat terras met ons vieren in het zonnetje en wat oorspronkelijk een korte break ging worden is een stop van 2u geworden. Op een gegeven moment kwamen ook herinneringen in me op dat we onder vrienden op een terras op skivakantie in de zon zaten (terwijl dat al zeker 8 jaar geleden is). Heel raar eigenlijk dat de Camino ineens andere herinneringen / beelden kan oproepen. 

Rond 14u toch verder getrokken. Het was mooi weer, onze eindbestemming was terug aan de kust en ik maakte opnieuw plannen om de zee in te gaan. Nadat we onze bagage gedropt hadden, gingen we naar het strand. Als er al een pelgrim daar was (1km van het centrum en dus nog maar weinigen die tot daar willen komen als ze toegekomen zijn), kon je hem zeker herkennen aan de grootte van zijn handdoek. Het is eigenlijk duidelijk dat ik van nature geen vis ben, maar eerder een berggeit. Hebben jullie ooit een berggeit in bikini in de oceaan zien zwemmen ? Ikke niet ... en na 15 min tot mijn knieën in dat ijskoude water gestaan te hebben, ben ik omgedraaid om me even languit op het strand te leggen, terwijl de pinguïns en aanverwanten nog voor een duik gingen. Na 5 min was ik in dromenland. Klinkt misschien raar .... maar best vermoeiende ‘job’ ..... naar Santiago stappen :-)

Aan het strand kwamen we Lutgarde tegen, een vrouw uit Leuven en eerste jaar met pensioen (toch wat gemeenschappelijke deler onder een deel van de pelgrims) en vertrokken vanuit Parijs. Ze had hier na al die tijd ook een rustdag ingebouwd (in pensionnetje) en afgelopen 2 dagen voornamelijk geslapen omdat ze zo vermoeid was geraakt van de tocht. Benieuwd of we haar de komende dagen nog zullen terug zien. 

Loslaten

Stilaan wordt het onzeker hoe lang wij met ons 4 nog samen gaan blijven. Die mannen hebben geen enkele tijdsdruk, ik wel, al heb ik nog wat marge. Mijn boekje schrijft voor de komende 3 etappes respectievelijk 37, 34 en 42 km voor. Deze 3 achter elkaar, dat zie ik niet zitten. Er is een groot verschil tussen 20 km en 30 km stappen per dag. Een gemiddelde van rond de 25 is nog goed doenbaar.

André en Pierre wilden eerst met de bus naar de Decathlon en nadien nog een stuk de bus nemen zodat ze niet heel de rit zouden moeten stappen. Jean-Michel wist het allemaal nog niet goed. Na een knuffel, ben ik vandaag alleen vertrokken, niet wetende of we elkaar nog gaan terug zien. Voor mij is het dag 11, Santander ligt op 570 km van Santiago (op 830 km begonnen). Van bij mij thuis naar de Loire dus.

Nog 6 dagen stap ik naar het westen en dan trek ik meer landinwaarts om over te stappen op de camino primitivo, langs de Picos de l’Europe. Ik heb me al een beetje voorgenomen: als ik binnen de 6 dagen mijn bikini niet gebruikt heb, laat ik deze achter. Die 800 km meesleuren om niet te gebruiken is absurd, vind ik.

Ook heb ik als tweede trui een dunne sweater van Berchem Sport mee. Dit heb ik in België een beetje bewust gedaan, al woog die wel erg licht en mocht hij ook daarom mee. Nu is het niet de bedoeling dat je gaandeweg al je kleren achter laat en met één T-shirt in Santiago toekomt, maar de Camino stappen is ook loslaten. Op de Camino Frances op het hoogste punt laten de pelgrims een steen(tje) of iets anders van thuis achter, als teken van ballast dat je van je schouders neemt.

Ik ben er nog niet aan toe om mijn Berchem sweater achter te laten (dan liefst aan een kind dat voetbal aan het spelen is in de straat). Puur praktisch: ervan uitgaande dat alles een keer nat kan worden, is een tweede trui nog handig en ik start vaak met deze trui ‘s morgens als het nog wat frisser is. Maar ook mentaal ben ik er nog niet helemaal klaar voor.

De voorziene etappe was 37km, ik zou zien vanaf km 25 hoe ver ik zou gaan die dag. Maar wou zeker in de voormiddag wat kilometers doen. Een Duitse student die net klaar was met 4 maanden Erasmus in Bilbao en van daaruit vertrokken is richting Santiago vertelde me tijdens het ontbijt dat we een treintje zouden moeten nemen voor een paar 100m of een omweg maken van 10 km ? Verplicht een trein nemen als pelgrim ???? Binnenkort stelt ons boekje nog een stukje met het vliegtuig voor ? Soit, hield het toch in mind en dichtbij de spoorweg sprak ik nog een Spanjaard aan om in mijn beste Spaans en met gebarentaal te vragen achter het treintje, maar blijkbaar verstond ik er niet veel van want iets later stond ik zoals mijn boekje voorschrijft aan de linkerkant van het spoor voor een spoorwegbrug over een rivier. 10 km rond lopen, vond ik geen optie, over zwemmen ook niet en als ik achteruit keek, zag ik niets wat op een station leek. Restte me enkel maar hetgeen mijn boekje voorschreef: “Loop SNEL ca 100m langs de spoorwegbrug !!!!” Vond het wel wat absurd. Een pelgrim vragen om SNEL te lopen met 10 kilo bagage op de rug. Nu goed, er was nog wel een beetje ruimte links van het spoor over de brug, maar helemaal op mijn gemak voelde ik me niet. In de verste verte hoorde ik geen trein en deed dan maar wat mijn boekje vroeg: snel over de brug lopen. Chance dat vandaag ons oma er niet bij was :-)

Uiteindelijk ben ik geraakt waar ik wou geraken: Santillana del Mar, een heel leuk toeristisch dorpje niet aan de kust, maar iets meer landinwaarts. In dat dorpje kwam ik Nicole tegen, een Duitse die ook al eens eerder met ons was gaan eten en samen zijn we iets gaan eten. Tijdens het dessert kreeg ik telefoon van Pierre, dat ze ook nog laat gearriveerd waren in dat dorpje !! Ben met hen dan nog koffie gaan drinken. Bij ons weerzien zag ik wel maar één pinguïn. Jean-Michel had te veel last en zou de bus genomen hebben. Waar hij was, wisten we niet goed.

Heb de mannen nog verteld over die spoorwegbrug. Blijkbaar staat in nieuwere boekjes dat het nu verboden is (het mijne heb ik in maart aangeschaft bij Genootschap van Compostela in Mechelen) en hij zei me dat ik chance had dat er geen politie was. Anders had ik waarschijnlijk ‘s avonds gratis kunnen slapen :-)

Beach wandeling

Gisteren een kort ritje voor de boeg. Het zou 15 km tot in Santander zijn, waar we zouden overnachten. Met de 2 pinguïns gaat het hoe langer, hoe moeilijker. Beiden hebben beenvliesontsteking denk ik. In Laredo hebben we zelfs ‘s avonds een taxi genomen naar het restaurant 1,5 km verder omdat ze geen meter niet meer wilden lopen.

Recht naar Santiago (remember) wordt hoe langer, hoe meer letterlijk genomen, ttz liefst willen ze als een vogel daar naartoe (via de gewone weg is wel vaak de ondergrond harder) i.p.v. de eigenlijke Camino. Ik begrijp hen wel. Geraken in Santiago is zeker voor Pierre het enige objectief. Jean-Michel twijfelt zelfs om over enkele dagen te stoppen en later dus met zijn vrouw de rest te doen.

Soit, ik ging de camino wandelen langs de kust, zij via de weg. We zouden elkaar terug zien in Santander.

Had mijn bikini en handdoek van boven in mijn rugzak gestoken. Mijn roze gympies aan en ik was klaar voor de strandwandeling. Sloeg dat even tegen. Er stond belachelijk veel wind. Na een paar kilometer zag het parcours er als volgt uit: rechts steile kliffen naar beneden, links vrij natte akkers van boer knol en voor ons een modderpad. Al snel bleek dat ik de verkeerde schoenen aan had, maar wisselen was niet echt meer een optie. Kon nergens mijn rugzak zetten en wisselen in de modder met de rugzak op en zorgen dat je niet uit evenwicht geraakt, zag ik niet zitten. Het beeld van Donald Duck on ice kwam weer in me op, maar deze keer moest ik zien dat ik niet plat op mijn buik ging. Mijn roze gympies zien er nu niet meer zo roos uit. En die bikini ..... die is gisteren niet uit mijn rugzak geraakt. Die strandwandeling die ik in mind had, zal hopelijk voor één van de dagen zijn. Voor een stuk liep de camino nog door mulle zand van het strand/de duinen, maar de strakke wind maakte er echt geen weer van voor een duik.

De mannen wilden eerder een pensionnetje om een keer een rustige nacht te hebben, dus geen Albergue die nacht. Wel nog eerst in de kathedraal confirmacion van het vormsel gezien (jeugd leek me bijna een jaar of 18 - kennen wij dat bij ons ?) en nadien prima tapa’s gaan eten.

Meer en meer kom je in zeker ritme en zie je voor een stuk dezelfde gezichten, terwijl er in elke stad mensen stoppen en andere instappen. Oa Christina zou hier stoppen. Ze vliegt vrijdag naar huis en gaat maandag terug werken.