In Bilbao hadden we met 6 een hostel genomen, vlakbij de oude stad. Het was een kamer van 8 met nog een extra meisje op de kamer. Ze zou 3 dagen later de Camino starten. Ik heb ze niet horen thuis komen tussen 3 en 4u ‘s nachts, maar die gaat volgens mij nog verschieten als ze op de kamer komt te liggen met mister 5 o’clock of enige variant daarvan.

Oorspronkelijk ging deze dag ladiesday noemen, maar net zoals in het leven: life is like a box of chocolat, you never know what you’re going to get.

De mannen wilden stadsfietsen nemen, de stad wat verkennen en deze zo ver mogelijk terug droppen. Leek me best een leuk idee, maar vond het toch een beetje trichen. Kom je in Santiago aan en heb je eigenlijk 5km te weinig te voet afgelegd.

Christina wilde liever niet fietsen met haar bagage op de rug, dus gingen de vrouwen te voet, de mannen met de fiets.

Wou nog wel eerst een broeksriem kopen. Op zich voel ik dat ik al gewicht aan het verliezen ben. Overdag met de rugzak is er geen probleem, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat op een onbewust moment mijn broek op mijn knieën zal hangen. Vandaar ik een deal met mezelf gesloten had. Mijn enige leesboek dat ik mee heb (een dwarsligger met flinterdunne blaadjes dat u doet denken aan de bijbel) heb ik afgegeven aan Roel en in ruil komt dus de broeksriem in mijn bagage.

Op zich is het vaak niet leuk om een stad in of uit te wandelen. Vaak lange, saaie stukken en dat was nu niet anders. Op een gegeven moment moesten we wel een gondel nemen om de rivier over te stappen. Op dat moment konden we niet anders dan ‘vals spelen’. We konden moeilijk met onze rugzak de rivier over zwemmen :-)

Aan de overkant waren er roltrappen ingebouwd in het trottoir omdat het steil bergop ging in het dorp. Strava vond net als ik dat ik deze niet mocht nemen. De app die mijn kilometers registreert ging in pauze hierdoor.

Christina wou in dat dorp stoppen. We hadden 15 km op de teller. Ze had last van buikpijn. Met de mannen hadden we afgesproken elkaar terug te zien in Pobena, nog een 12km verder. Heb dan besloten alleen verder te gaan in de hoop dat de mannen wel degelijk daar gingen overnachten. Ik was bijna in Pobena toen ik in de verte drie man zag lopen. Het deed me wel denken aan één pelgrim en 2 pinguïns. Enkel André had nog iets of wat een elegante manier van stappen. Bij de andere 2 zat de vermoeidheid er duidelijk in. Jean-Michel is blijkbaar 16 april bij hem thuis in Namen gestart, Pierre is in mijn ogen wat last aan het krijgen van beenvlies ontsteking (wat hij vertelt).

Ik was toch super content mijn copains terug te zien.