Zoals in vorig verslagje aangegeven, begon de vierde dag met een stralende zon. Het was een bijzondere mooie wandeling in het groen en i.p.v. slijk, waren er trapjes aangelegd waar het steil berg op of af ging.

Ondertussen wandel ik dus met 2 Fransmannen die elkaar een kleine 14 dagen kennen. André is 60 en zijn eerste seizoen met pensioen en half april vertrokken vanuit Dijon, Pierre is 52, between jobs for the moment, en vertrokken vanuit Le-Puy en velay.

‘s Morgens in het klooster een bordje havermout voor Pierre en André. Hij is vooraleer aan de Spaanse camino te beginnen thuis gepasseerd (hij heeft thuis paarden en de havermout had iets met paarden te maken, maar helemaal had ik het niet goed begrepen). Soit, daarvan konden ze beter bergop lopen vonden ze. Als ze dan op een helling ook nog beginnen hinniken bij momenten, was mijn titel voor vandaag bedacht.

Overdag kwamen we Sybrand tegen, een Nederlander, die momenteel te voet op de terug weg is. Hij is 11 maart beginnen stappen en wil dit jaar in november eindigen. Om het met Pierre zijn woorden te zeggen: we stappen eerder als een spermatozoïde naar Santiago, recht op ons doel af. Als Sybrand zijn parcours zou registreren in Strava en nadien bekijken, zal het meer iets weg hebben van het kubisme van Picasso of een andere vorm van moderne kunst. Ervan uitgaande dat de Camino een reflectie is van je leven, stel ik me 2 vragen : is hij een heel creatieve geest of zoekende in zijn leven ?

De tocht van die dag duurde langer dan voorzien en we waren dan ook super content aan te komen in een rustige privé albergue waar we slechts met 7 waren. Blijkbaar zat daar ook wel Mister 5 o’clock, een Fransman die soms al voor 5u ‘s morgens zijn gerief begint te pakken. Pierre en een andere pelgrim spraken hem aan dat het ontbijt om 7u voorzien is en dus geen zin had tegen 5u lawaai te maken.In dat gehucht geen bar of restaurant te vinden en pizzaphone kennen ze daar blijkbaar ook niet. Mister 5 o’clock vroeg me na mijn douche of ik ging koken en hoe laat ???? Ik was daar de enige vrouw. Ik antwoordde dat ik om 20u ging beginnen, wetende dat het dan al bijna bedtijd was voor hem. Dus die haakte vanzelf af.

Met 4 andere pelgrims gekeken wat we uit onze zak konden toveren en aanvullen met wat producten die we bij de plaatselijke hospitalier konden bijkopen om onze dagelijkse 3-gangen menu del dia in elkaar te steken. Het werd eerst stokbrood met droge iberica worst, dan een omelet met verse groentjes en zelfs verse peterselie en oregano en gebakken patatjes om te eindigen met een stuk fruit als toetje (dat voor de mannen niet in stukjes moest gesneden worden :-). Ik geef toe : het had meer iets weg van een aflevering ‘Komen eten’ waarbij we een 9 zouden geven voor sfeer en gezelligheid, dan een aflevering van de Vlaamse hobbykok.