Er waren meerdere titels mogelijk voor vandaag, oa “Amai, mijn voeten”, “Na regen, komt zonneschijn”,  ... 

De avond heeft beslist dat het deze wordt. Ook om te antwoorden op de vraag van Karel. 

‘Walking the Camino de Santiago’, kan je vergelijken met je levenswandel. 

Santiago loopt niet weg, maar komt zelf ook niet dichterbij. Je moet er zelf naar toe: stap voor stap, dag na dag. Zo gaat het ook in het leven: ieder moet zijn eigen weg lopen, met vallen en opstaan. Vandaar dat je in de filosofie van de pelgrim geen rustdag mag inbouwen. Het leven gaat altijd verder, ook al heb je pijn of tegenslag. 

De albergues kan je niet reserveren. Deze gaan tussen 13u en 15u open en een beetje : first come, first serve. Vandaar dat er types rondlopen als mister 5 o’clock om zeker te zijn van een bed en een goede plaats. Al hebben we hier nog geen enkel probleem gehad dat een albergue vol ligt. Er is altijd wel een oplossing, net zoals in het leven. Desnoods moet je nog een paar kilometer verder wandelen. Om 8 of 9u ‘s morgens gaat de albergue terug dicht en moeten alle pelgrims verder trekken. Desnoods stap je tot de eerst volgende die soms maar een paar kilometer verder ligt. 

Vandaag liggen we in een super toffe albergue met een juiste spirit: afhankelijk wie en wanneer je toekomt, krijg je een zaal toegewezen. Was het aan de hand van onze loopstijl bij aankomst, maar volgens mij liggen wij in de gehandicaptenzaal: 16 bedjes naast elkaar laag bij de grond en geen stapelbedden. Niemand die dus naar boven moet klauteren. Ben wel wat benieuwd voor het orkest vannacht. Jean-Michel naast mij en in die zijn tenen mag ik ondertussen knijpen als hij te luid begint te zingen. Dat zal er dan toch al ene minder zijn in het koor. 

De jongere gasten liggen in een slaapzaal van 10, maar met stapelbedden van 3 hoog. De laatkomers, zij die waarschijnlijk meest vermoeid zijn volgens degenen die de indeling doen, kregen de hutjes per 4 (2 stapelbedden). Volgende keer kom ik hier dus als een kreupele tegen 18u toe. Dan dragen ze zelfs je rugzak naar je hutje van 4. 

We liggen in totaal hier met 62 pelgrims uit 17 landen in een donativo, dwz dat je zelf uit vrije wil en naar eigen verantwoordelijk geeft wat je wil voor je overnachting, inclusief avondmaal en ontbijt. Er is hier geen bier of Coca te krijgen (dat bestond ook niet in de tijd dat Maria naar Bethlehem trok), enkel water en nauwelijks een stopcontact om je gsm op te laden. 

Een 5-tal vrijwilligers logeren hier om het ontvangst te regelen en eten te maken. Vanavond om 19u30 was er nog eerst een kleine uiteenzetting over de filosofie van ‘walking the way’ en de albergue. 

Ultreia betekent zoveel als ‘altijd vooruit tot het einde’ in de filosofie van de Camino. 

Vanwaar nog de andere mogelijke titels ? De dag begon nogal neerslachtig, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben zeker niet van de snelste weg, maar de mannen geraakten maar niet uit hun startblokken. Om 9u ben ik dan al vertrokken, de eerste 30 minuten in de regen en dus voor de tweede keer met lange broek en steunkousen. De mannen zouden volgen en we zouden elkaar ten laatste terug zien in de albergue , een 27km verder. Maar gaandeweg de eerste 6km, weer op weg naar een oversteek met boot, begon ik me toch zorgen te maken of ik ze nog zou terug zien. Wat als Pierre niet in staat zou zijn daar te geraken ? En ik had ze niet echt vaarwel gezegd (net als mijn vader gedaan heeft voor hij ‘vertrok’). De tranen sprongen even in mijn ogen, 300m voor het ponton waar we moesten wachten op de boot. Had geen zin bekeken te worden, dus verplichtte me snel aan iets anders te denken. Steve, een Zwitsers jochie van ongeveer 25 jaar (op présence zou ik hem een 9,5 geven) die met ons op de camping nog mee gegeten had en half maart vanuit Zwitserland te voet vertrokken is, had toch wat in de mot en sprak me aan op de boot. Hij stelde voor nog een koffietje te drinken bij aankomst. En wie zat er op de volgende boot .... mes copains !! Niet alleen de hemel klaarde letterlijk open, maar voelde me op slag beter dat we nog een dag langer samen op pad gingen. 

Voor zij die denken dat ikzelf fluitend naar Santiago trek. De stijfheid in mijn benen is er niet meer, maar mijn en de meesten hun voeten zijn dit niet gewend, zoveel is duidelijk. 

De sfeer in een albergue bij aankomst is er meestal één van opluchting, maar ook van een zekere sereniteit & rust. De fietsers zitten meestal de rest van de avond met hun billen te schudden om de spieren los te gooien, maar de wandelaars geven je soms eerder het gevoel dat ze van één of andere veldslag thuis komen.  Dat was voor mij gisteren niet anders. Na mijn douche schoot er een kramp op de wreef van mijn rechtervoet. De rest van de avond heb ik mankend rondgelopen tot na het eten. Toen was het ineens terug weg. Wat was dat ? Volgens de mannen had ik mijn veters te vast geknoopt ??? Laat ons hopen.