Zondag zijn we dan maar de nieuwe stad Dali ingetrokken om een nieuw fototoestel te kopen. Normaal blijven de toeristen in en rond het oude stadscentrum hangen, dus niemand had er iets over te vertellen en onze trotter kon ons ook niet meer helpen.

We hadden van ons hotel wel een briefje gekregen waar in Chinees opstond dat we een fototoestel wildemn kopen. Wij met alle chinezen de bus op naar nieuw stadsgedeelte en dan dat briefje laten zien en zien waar ze ons naartoe stuurden. De eerste twee uren hebben we eigenlijk rondgedwaald zonder goed resultaat. 1 op de vijf winkels zijn GSM winkels met gigantisch veel reclame voor Iphone en China Mobile, maar fototoestellen, dat kopen ze precies toch minder. Uiteindelijk in de Walmart terecht gekomen en daar hadden ze wel wat. Prijzen nochtans niet goedkoper dan Belgie, maar wel gigantische service in het Chinees. Alles testen, mee controleren of alles in het doosje zat of de garantiebon goed ingevuld was, ... enfin, we hebben een nieuw fototoestel. Knal roos en JG laat het niet meer los.

Jan Gerrit is dan ook daar naar een kapper gegaan. Volgens ons was het zijn eerste niet-chinees in zijn zaak. Nochtans mooie, best propere kapper. Ik vroeg ook waar ik geld kon wisselen. Zij met mij achterop de moto door de nieuwe stad naar de bank of China (alle dagen open). Wou hen voor die service 2 euro geven in yuan maar dat was allemaal niet nodig. Jan Gerrit had daar ondertussen zeker drie kwartier binnen gezeten: hoofdmassage, wassen, knippen, ... voor 22 yuan of een kleine 3 euro ! Nadien wou de zaakvoerder endegene die geknipt hadnog verschillende foto's trekken van ons voor zijn zaak. Die dag is al bij al een shopping dag geworden: JG heeft nog een zonnebril, klein rugzakje en schoenen gekocht.

Maandag hadden we fietsen gehuurd van hotel en dachten we langs het meer naar een dorpje hogerop te fietsen. Na een half uur teruggekeerd: twee foto's getrokken en danwas debatterij van ons nieuwfototoestel leeg (nog niet opgeladen door ons). Gelukkig hadden we een extra batterij gekregen die we snelzijn gaan ophalen. Na drie uur fietsen waren we nog altijd niet op onze bestemming. Vaak hier is hier alles toch ruimer dan we gewend zijn. Ondertussen waren we in klein dorpje aan beland toen ik merkte dat ik lek gereden had. De fietsenmaker die met een stootkar op het marktplein stond aangesproken en tien minuten later had ik een nieuwe band.

Aangesproken is natuurlijk een groot woord want communicatie blijft hier soms heel moeilijk. Dan maar simpele gebaren denk je, maar dat is ook niet altijd evident. Eerste keer dat ik zes wou zeggen tegen taxi, stak ik een hand en duim van andere hand in de lucht (heel logisch voor ons), de chinees deed teken terug met 1 hand waarvan duim en pink omhoog ging. Ik terug met dezelfde gebaren en vraag : 'OK ?' Hij zijn gebaren terug. Enfin, ingestapt en 6 yuan betaald.Achteraf vernomen dat chinezen maar op 1 hand tellen tot tien: zo is duim en wijsvinger omhoog zeven, maar duim enwijsvinger naar beneden acht. Heel logisch volgens mij.

Om op ons fietstochtje terug te komen: we moesten op tijd terug zijn , want JanGerrithad afgesproken omnog samen met hotelbaas aangiftete doen bij politie voor de rugzak. In een uur teruggefietst waar we heen drie uur hadden over gedaan (mijn tong hing bijna tussen mijn ketting), maar het was blijkbaar een maat voor niets, want blijkbaar kan je in andere stad geen aangifte doen van diefstal.

De volgende morgen vertrokken met de lijnbus richting Kunming, zo' vier uur verder en nadien nog twee uur met privetransfer naar het Stenen Woud. Het stenen woud is een nationaal park met spectaculaire rotsformaties van kalksteen die verschijnen tussen de groene bossen en velden en een soort labyrint vormen. We hadden wel de pech aan te komen in de late namiddag met gietende regen. Voor ons het moment om vroeg te eten en te vermijden ommet slurpende chinezen aan de tafel te moeten zitten(er is maar1 hotel in het park en restaurant heeft enkel maarzeer grote tafels van 12 pers) met de hoop om na het eten nog een wandeling te kunnen maken in het park. Dat was een schitterende zet van ons. Overdag is het normaal een zeer toeristische plek voor de Chinezen, maar ondertussen waren alle Chinezen als natte kippen naar het hotel teruggekeerd en op het moment dat het terugdroog was, was er niemand meer in het park te bespeuren. Het was heerlijk wandelen naar mooie uitzichten , maar we moesten wel de tijd in het oog houden (tegen acht uur/half negenwordt het donker). Naar een bergtopje wandelen is niet moeilijk, maar terug door het labyrint het grote pad vinden was veel minder evident. Net toen ik wat zenuwachtig werd omdat we al drie keer 'de neushoorn die de maan aanschouwt' zagen maar niet hoofdweg, kwamen we er op uit.

Bedoeling was om 's morgens om zeven uur opnieuw het park in te gaan voor een viertal uren, maar de regen besliste er anders over. Het regenseizoen komt er duidelijk aan. Na tien dagen in de zuidelijke provincie Yunnan te hebben rondgetrokken (13 keer Belgie) stond er die namiddag een vlucht op het programma naar de naburige provincie Guanxi.