Vermits we niet meer op de Camino del norte zitten, heb ik geen boekje meer van de etappes. Enkel Pierre heeft nog een gids. Het leven wordt met de dag simpeler: volg gewoon de gele pijlen en check niet af waar je zit. “The destination is not important. Enjoy !! “ stond er gisteren ergens onderweg geschreven.

Vanmorgen na het ontbijt in ‘ons appartement’ met 4 vertrokken. André loopt eigenlijk meer en meer als een hondje achter Pierre aan (we noemen ze ondertussen soms peppie en kokkie), Jean-Michel en ik vertrekken vaak samen, maar vermits we iets ander tempo stappen, stappen we ook vaak stukken alleen om dan geregeld op elkaar te wachten. Wij liepen vanmiddag vooruit en zochten al 2 km voor een bank om ons brood op te eten, maar vonden niet direct iets. We passeerden een tuin op een hoek met een grote tafel en 4 boomstronken. De vrouw zat in haar auto en ik vroeg of het mogelijk was in haar tuin te eten. We hadden alles bij. We wilden enkel graag iets om op te zitten. Ze was super vriendelijk en vond dit geen probleem. Ze vroeg of we water wilden of naar toilet gaan. Altijd handig als vrouw als dat aangeboden wordt. 5 minuten later stonden peppie en kokkie daar ook. “Geen probleem ? Er zijn nog 3 pelgrims onderweg ! Grapje :-) We zijn met 4.”

Ze ging koken en als er iets was, moesten we maar op de deur kloppen. 10 minuten later kwam boer Knol daar aan op zijn tractor (ik schat dat hij ongeveer 130 kilo woog) en kwam rustig naar ons toe. De buurman die in het Spaans vroeg wat wij daar aan het doen waren ? We verstonden er niet veel van, dus klopte hij maar op de deur. Sneeuwwitje deed open en had ondertussen al 5 dwergen in hare tuin ! Boer Knol had precies ongelooflijke dorst en vroeg een glas water en was daarna terug weg. Zij stelde voor koffie voor ons te maken na onze lunch en dit sloegen we niet af. Blijkbaar vond ze het zelf supergezellig want ze vroeg of ze bij ons mocht komen zitten. Ik schat dat ze rond de 30 was en volgens Pierre nog vrijgezel, want hij zag maar één tandenborstel in de badkamer van Sneeuwwitje toen hij daar naar toilet ging. Ze was leerkracht wiskunde, had al een keer een examen Engels mee gedaan, maar was toen niet geslaagd. We zeiden dat ze ‘bar’ op haar huis moest schrijven zodat er regelmatig pelgrims passeerden en het zou wel goed komen. Wat oorspronkelijk een lunch ging worden van een half uurtje, werd een stop van zeker anderhalf uur, maar dat is ook het leuke aan de Camino. Je laat alles wat op je af komen en soms draait het anders dan gepland.

We stapten daardoor vrij laat Oviedo binnen. Ik was misschien 300m voorop toen ik gebeld werd door de mannen. Ze gingen de bus nemen voor de laatste 3/4km. Ik doe liever alles te voet, dus ging hen wel terug zien bij het bureau van toerisme. Busje kwam blijkbaar niet zo, want ik was toch al zeker 2km gevorderd, toen ik aan een bushalte de weg naar het bureau vroeg. Op dat moment stopte net de bus en kwam Pierre aan de deur vertellen dat het altijd rechtdoor is. Ultreia, hoe kon ik het vergeten !