Gisteren een kort ritje voor de boeg. Het zou 15 km tot in Santander zijn, waar we zouden overnachten. Met de 2 pinguïns gaat het hoe langer, hoe moeilijker. Beiden hebben beenvliesontsteking denk ik. In Laredo hebben we zelfs ‘s avonds een taxi genomen naar het restaurant 1,5 km verder omdat ze geen meter niet meer wilden lopen.

Recht naar Santiago (remember) wordt hoe langer, hoe meer letterlijk genomen, ttz liefst willen ze als een vogel daar naartoe (via de gewone weg is wel vaak de ondergrond harder) i.p.v. de eigenlijke Camino. Ik begrijp hen wel. Geraken in Santiago is zeker voor Pierre het enige objectief. Jean-Michel twijfelt zelfs om over enkele dagen te stoppen en later dus met zijn vrouw de rest te doen.

Soit, ik ging de camino wandelen langs de kust, zij via de weg. We zouden elkaar terug zien in Santander.

Had mijn bikini en handdoek van boven in mijn rugzak gestoken. Mijn roze gympies aan en ik was klaar voor de strandwandeling. Sloeg dat even tegen. Er stond belachelijk veel wind. Na een paar kilometer zag het parcours er als volgt uit: rechts steile kliffen naar beneden, links vrij natte akkers van boer knol en voor ons een modderpad. Al snel bleek dat ik de verkeerde schoenen aan had, maar wisselen was niet echt meer een optie. Kon nergens mijn rugzak zetten en wisselen in de modder met de rugzak op en zorgen dat je niet uit evenwicht geraakt, zag ik niet zitten. Het beeld van Donald Duck on ice kwam weer in me op, maar deze keer moest ik zien dat ik niet plat op mijn buik ging. Mijn roze gympies zien er nu niet meer zo roos uit. En die bikini ..... die is gisteren niet uit mijn rugzak geraakt. Die strandwandeling die ik in mind had, zal hopelijk voor één van de dagen zijn. Voor een stuk liep de camino nog door mulle zand van het strand/de duinen, maar de strakke wind maakte er echt geen weer van voor een duik.

De mannen wilden eerder een pensionnetje om een keer een rustige nacht te hebben, dus geen Albergue die nacht. Wel nog eerst in de kathedraal confirmacion van het vormsel gezien (jeugd leek me bijna een jaar of 18 - kennen wij dat bij ons ?) en nadien prima tapa’s gaan eten.

Meer en meer kom je in zeker ritme en zie je voor een stuk dezelfde gezichten, terwijl er in elke stad mensen stoppen en andere instappen. Oa Christina zou hier stoppen. Ze vliegt vrijdag naar huis en gaat maandag terug werken.