Woensdag trok ik een 80 km verder richting Perigueux. Ik verbaasde me wel erover hoe snel ik de wijngaarden achter me liet. Het was een prima dag: zonnig, langs allemaal kleine weggetjes tussen de velden en de strobalen. Vele dorpjes voelen wel wat doods aan. Ofwel passeer je een huis met een blaffende hond die me soms nog even achterna zit ofwel staat het huis te koop. Ik heb soms de indruk dat er meer honden blaffen dan er mensen wonen. Een hospitalier vermelde me dat in sommige dorpen kleine winkeltjes zelf subsidies krijgen van de staat om toch maar open te blijven. Er leven ook blijkbaar geen jonge mensen meer in die dorpjes enkel nog Pierre, Antoinette en Co zonder tandjes :-)  Een 25 km achter de stad was er een refuge waar momenteel een Belg hospitalier was. Dat werd mijn eindbestemming van de dag. Had weer het genoegen met twee andere sympathieke pelgrims de avond door te brengen. In deze refuge werd voor ons uitstekend gekookt door de hospitalier. Bij het weggaan kan je altijd een tekstje schrijven in de livre d'or van de refuge. Het toffe van mijn terugweg is dat ik zie wat de pelgrims geschreven hebben die ik de voorbije dagen heb gezien, maar ook wat bv Jeanne, Alie & Marja geschreven hebben in de maand april. Alsof ik in gedachte weer even op de camino Frances sta en moet terugdenken aan de fijne mensen die ik toen ontmoet heb en waarmee je toch een langer contact hebt gehad.  De dag nadien was een off-day: alsof een olifant vanachter mee op mijn fiets zat. Waren het de benen, de heuvels, de tegenwind of de fiets, maakt niet uit, maar het ging me niet af. Bovendien was het een grijze dag. Ik heb dan ook maar 85 km gefietst die dag en voornamelijk met ondersteuning. Het enige hoogtepunt was dat ik die dag 5 pelgrims tegenkwam op mijn weg. Een record ! Ik kom ook meer en meer fietsers tegen, maar meestal gaan ofwel zij ofwel ik bergaf en wordt er niet gestopt. Maar als ik een wandelaar tegenkom, stop ik altijd. Kwam die dag een Hollander tegen op een national (veel te drukke weg om aangenaam te zijn). Die had blijkbaar hetzelfde boekje als ik en zelfs in de goede richting, liep die verkeerd. 's Avonds was ik in Limoges toen ik toevallig telefoon kreeg van mijn collega Tom of ik niet in de buurt van Bordeaux was (heb eigenlijk nooit mijn gsm aanstaan, maar moest net even bellen met de zusters van Franciscus van Assisi ivm mijn overnachting). Jammer, maar zat ondertussen al ongeveer ter hoogte van Poitiers en meer oostwaarts. Limoges is een veel te grote stad en beviel me niet. Ik heb er toch geen leuke buurt gevonden. Ben dus gaan slapen met een moraal die voor het eerst in dalende lijn zat. De volgende ochtend wou ik nog even aan mijn blog schrijven voor mijn vertrek uit de stad, toen het begon te regenen. De pret kon niet op ! Ik dacht terug aan mijn motto dat ik voor ogen had op de fiets: ik wou vakantie-gevoel ervaren met een zuiders zonnetje, op het gemak en niet te veel afzien. Dat was het op dat moment alles behalve. Ik besliste gauw dat ik vandaag de trein zou nemen. Ze zeggen toch ook van de trein dat het altijd een beetje reizen is. Maar naar waar: Vezelay, België, in de buurt ? Dat zou ik in het station beslissen na de weersvoorspellingen op mijn iPod te hebben geraadpleegd. Belgie bleek al gauw geen optie, vanaf maandag zou in deze buurt de zon terug schijnen. Ik mocht me dus niet te veel verplaatsen om het slechte weer niet tegemoet te gaan. Heb dan beslist om een dagetappe te skippen (normaal 86 km over kleine wegen) omdat ze hier geen refuge hebben, maar wel in de komende dorpen. Na mijn treinrit en een koffie in een plaatselijke bar was het weer al iets beter. Ik ben dan toch vertrokken naar de eerstvolgende stopplaats voor wandelaars een 27 km verder. Helemaal droog bleef ik niet. Een 'soupe de pelerins' kon ik met dit weer dus wel gebruiken. Maar slechte keuze: de soep was super, maar het was alweer beginnen gieten en de refuge met 6 bedden in dit dorpje was al vol. Voor het eerst dat ik dit meemaakte in Frankrijk, maar de timing kon niet slechter. Stond dan nog even te wachten op betere tijden terwijl 2 andere pelgrims per fiets me vroegen wat het mooiste stuk op de route was. Of ik nu rij tussen de wijngaarden, de tarwe, de zonnebloemen, bergop/bergaf of vlak, zolang de zon schijnt en ik op kleine wegen zonder verkeer kan rijden, vind ik het de max ! Volgens mij had ik me zelfs nog in de tijd van de holbewoners kunnen vermaken. Voel me helemaal Jane op weg naar Tarzan :-) Soit, toen het iets beter was, ben ik terug vertrokken maar de gietende regen kon ik toch niet meer vermijden. De koeien onderweg stonden zelfs te schuilen onder de bomen. Als een doornat kieken kwam ik aan in een boerengat, 23 km verder. Gelukkig was er plaats in de refuge en was er een tof Duits koppel dat eten meehad. Ik had alleen een pak chips en een pot choco. Ik kreeg hun toasten, zij mijn choco. Prima deal ! Er was 1 bar/restaurant in het dorp, maar het was geen weer om daar naartoe te gaan. Het was vrijdag de 13de :-( Nochtans had ik uitgekeken naar het weekend na mijn banket van vorige zondag. Overal waren affiches van feestjes op 13, 14 en 15 juli. Alleszins was het feestje en vuurwerk in dit dorp geannuleerd door het weer. Zou het een straf van God zijn omdat de Fransen verkeerd gestemd hebben ?  Zaterdag kon ik het min of meer droog houden. De zon kwam er zelfs tegen de middag door en daar heb ik van genoten. Maar in de namiddag liep het weer mis. Nog snel schuilen voor een regenbui waar 2 Nederlanders stonden. Zij waren op weg naar Santiago en hadden sinds hun vertrek 8 dagen geleden, 7 dagen regen gehad. Voor mij was het mijn 2de dag regen sinds ik fietste en al bij al heb ik zaterdag enkel een bui gehad, maar beiden stonden we te balen als een stekker en zaten we bijna op dezelfde trein naar huis. Mijn moraal was ondertussen gezakt tot onder mijn knieën. Het enige dat me kon overtuigen verder te zetten waren de vooruitzichten voor maandag. Na een ritje van 60 km die dag, was ik alleen in een herberg en ben gaan eten met mijn lange fietsbroek onder mijn trekkingsbroek  aan omdat ik het koud had !  Het feestje en bijkomend vuurwerk in het dorp interesseerde me geen moer meer. Was ik blij dat het weer zondag al een stuk beter was (tegen de verwachting in): de zon kwam al soms door de wolken te voorschijn. Het is met een heel ander gevoel fietsen. Ondertussen volg ik mijn boekje niet meer. Er lopen hier twee routes en ik neem de zuidelijke om door kleine steden te rijden ipv grote als Chateauroux, Bourges hetgeen mijn boekje volgt. Het is dus een klein beetje met de natte vinger de camino volgen. In de namiddag kwam ik op een karrenspoor een Nederlander tegen die me een suggestie gaf voor een refuge 10 km verder (Augy-Sur-Aubois) die ook uitgebaat werd door Belgen. Daniël en Lena Dierickx uit Kapellen, zeer ervaren camino-gangers, verwelkomde me hartelijk. Ik was terug de enige pelgrim, maar had een prima avond in gezelschap van mijn hospitaliers met prachtige zonsondergang vanop het terras van de refuge en een prima wijntje. De volgende dag ben ik veel te laat vertrokken. Het was inmiddels maandag en de beloofde zon aan een knal blauwe hemel was er vanaf 's morgens ! In volle zon zat ik van mij koffie te genieten en mijn hospitaliers tips te geven voor de treinreis Moskou - Bejing die ze later dit najaar gingen nemen. Ze raadden me aan te stoppen in Apremont en het mag gezegd worden: het is het mooiste dorp waar ik doorgekomen ben ! Het ligt aan de rivier de Allier en heel het dorp was oorspronkelijk van 1 familie waardoor de huisjes perfect bij elkaar passen. Iedereen maakt er van zijn tuintje een juweeltje. Ik heb daar mijn brood met brie opgegeten op een bankje in het gras genietend van een muziekje. Ben daar rond 13u30 pas vertrokken, mijn helm voor het eerst op mijn bagagedrager en mijn iPod volle bak terwijl ik die vanachter tussen mijn fietsbroek had zitten (hij heeft nadien 24u slecht gewerkt omdat die nat geworden was van mijn zweet). Ik passeerde nog Pont Canal waar ik halt hield (het is een kanaal waar plezierboten via 2 sluizen een 20m hoogte overbruggen en dat kanaal loopt als een brug dwars over de Allier) en in Nevers wou ik nog snel de kathedraal in en naar het graf van Benedicte. Gevolg: het was 16u en had nog een dikke 60 km voor de boeg. Ik maakte er een fietstraining van en liet wat meer wind in mijn rug blazen zodat ik toch iets na 19u ter plaatse was. Oorspronkelijk was er geen plaats meer in de refuge (de laatste voor Vezelay en ben ondertussen ook de Loire overgestoken). De 6 bedden waren bezet, maar ik stelde voor met een matje van een andere pelgrim op de grond te slapen. Na 113km en op dat uur zag ik het niet meer zitten nog een 20 km te fietsen.  Ps Ik tracht het droge weer mee te nemen vanuit het zuiden. Nog 4 tot 5 dagen geduld !!! Lukt dat me niet, ben ik vroeger terug. Ik ga niet meer in de regen fietsen. En als ik de weersvoorspellingen zie, zou dit me kunnen lukken.