Maandag was het terug een heel mooie wandeldag: het perfecte weer en wandelen langs paden, vaak tussen de bomen. Maandagavond is terug de gebruikelijke stopplaats geworden voor pelgrims. Als een kudde schapen word je dan naar de Albergue Municipal geleid, wat mij erg begint tegen te steken. Met je bagage op je rug heb je dan vaak geen zin meer om rond te kijken of er betere alternatieven zijn en de pelgrimsgedachte in mind ben je tevreden met alles wat je krijgt en verlang je niets. Op zich is het meestal wel in orde, maar meestal lig je met (te) veel in een slaapzaal. Veel last van snurkers heb ik niet (meer): die hebben dat ondertussen afgeleerd ofwel hoor ik het niet meer. Maar dat geritsel 's morgens vroeg: ik kan er niet aan wennen.  Dinsdag hebben we onze langste etappe gedaan: een kleine 34 km omdat er blijkbaar geen herberg was in de laatste 5 km voor de laatste algemene stopplaats. Bovendien had het heel de namiddag geregend (het was van onze derde wandeldag geleden dat we echt wel moesten wandelen in de regen). Bij aankomst was ik Bart niet beu, maar wel de herberg municipal en zag het niet meer zitten om deze te nemen. Gevolg: voor het eerst lagen we niet in dezelfde herberg. Ik had een uitstekende nieuwe herberg gevonden, maar Bart lag al in de municipal. 

Woensdag zijn we dan samen naar Santiago getrokken (laatste 19 km). En wie kwamen we tegen op 4,5 km voor aankomst ? Jeanne, die had te veel pijn aan haar voeten en moest even pauzeren. Gelukkig hadden we nog ontbijt voor haar: een reep chocolade en een Brufen. Nogmaals: ongelooflijk wat ze doet. Ze is 70 (even oud als mijn moeder) en op 200 km voor Santiago is ze mankend de herberg uitgelopen omdat ze een overbelastingsletsel heeft, maar 7 dagen later halen we ze pas terug in, terwijl we zelf de laatste week dagelijks tussen de 27 en 34 km deden. En dat allemaal om haar frans  'liefje' nog te zien.  Samen met haar zijn we toegekomen op het plein voor de kathedraal. Het was een raar moment: je ziet de kathedraal niet van ver dus je blijft stappen tot je er naast staat. Eerst denk je nog: is dit het ? 

We waren nog net op tijd voor de mis van twaalf uur ! Om een bankje te hebben, zou je er om elf uur moeten zijn, maar voor mij was nog een plaatsje op een stenen kelk naast een pilaar. Zeker 500 man moest rechtstaan of vond een plaatsje op de grond. Vroeger lazen ze blijkbaar de namen voor van de pelgrims die aankwamen, maar dat is niet meer mogelijk. Ik heb gehoord dat er oa donderdag 1000 pelgrims (te voet of met de fiets en niet alleen van de camino frances maar alle mogelijke camino's samen) aangekomen waren en vrijdag zouden dat er zelfs 1500 geweest zijn. 

We lezen voor uit het evangelie naar Matteus, hoofdstuk 21 vers 1 tot 11:
'De blijde intocht in Santiago:
Ze kwamen van verre en terwijl de eerste 100 km nog schijnbaar lang duurden, gleden de kilometers onder hun voeten weg en voor ze het wisten hadden ze 775 km afgelegd tot Santiago. Anno 2012 hadden ze geen ezel en veulen meer mee, niemand stond met palmtakken te zwaaien, maar onder begeleidende muziek van een doedelzak en vergezeld van andere pelgrims, maakten ze hun blijde intrede. De zon kwam even piepen en maakte het moment van kussen en omhelzingen nog mooier.'

Gezien de weersomstandigheden niet goed waren voor de komende dagen, heb ik besloten niet naar Finisterre te trekken. Ik had niet veel zin om 3 dagen alleen te lopen en een kleine 100 km te moeten afleggen met veel kans op regen (oa al donderdagmorgen). In de plaats daarvan heb ik met Bart donderdag nog wat door de stad gewandeld en ben in de namiddag met de bus naar Decathlon gereden om alvast mijn fietstassen te kopen en op aanraden van mijn collega Lutgarde, een fietshelm. Het was van 5 mei geleden dat ik me nog verplaatst had met een of ander vervoermiddel op wielen !

Vrijdagmorgen is Bart voor dag en dauw vertrokken naar België.  Ik ben nog een keer naar de mis gegaan; de moeite waard hier. Je ziet veel pelgrims terug die je onderweg bent tegengekomen en het is tegenwoordig spannend of 8 paters aan dikke touwen gaan trekken om een wierookvat van ongeveer 1 meter hoog van de ene zijbeuk naar de andere zijbeuk te slingeren, vergezeld van prachtige orgelmuziek waardoor je nog meer het gevoel krijgt van een zekere apocalyps. Het zou elke zondag gebeuren en op de andere dagen afhankelijk zijn van het feit of een groep er 300 euro voor betaalt (zo verdient de kerk tegenwoordig haar geld :-). Zelf heb ik het geluk gehad het zowel woensdag als vrijdag te zien (gezien het blijkbaar op dit moment piekperiode is wat aankomst van pelgrims betreft en er dus wel elke dag een groep is die betaalt). Woensdag had zelfs een vlaamse groep betaald, waardoor de voorbeden ook deels in het nederlands waren.  Ik wist dat vandaag Marc met zijn vrouw zou toekomen en Klaar en Heleen. Marc was donderdag al verwittigd via sms, maar voor de 2 nederlandse vrouwen was het een verrassing me hier nog aan te treffen. Het werd dan ook een blij weerzien met de nodige drank en eten erbij.

Vandaag, zaterdag zal mijn laatste dag Santiago worden. Morgen neem ik de bus naar Porto waar dinsdag Jan Gerrit gaat toekomen. Waarschijnlijk ga ik dan nog minder tijd nemen om mijn blog up-to-date te houden. 

Balans van de Camino:  Kan iedereen zo'n tocht aan ? In mijn ogen wel zolang je volgende in acht houdt: 

1) Het staat in elk boekje, maar het is zo cruciaal vermits uw voeten enorm zwaar belast worden: loop uw schoenen goed in en kies de schoenen waar je graag op loopt. In mijn ogen zo licht mogelijk. Hoe minder gram aan uw voeten, hoe comfortabeler. Best wel een deftige zool zou ons engeltje zeggen. 

2) vertrek op x km van Santiago in functie van wat je denkt aan te kunnen. 

3) Listen to your body AND your heart (zou Jeanne zeker zeggen). Loop dat aantal km op een dag waar je je nog comfortabel bij voelt zodat het genieten wordt en geen lange lijdensweg.  Heel de Camino is een heel apart gevoel. De vrouw van Marc vatte het gisteren mooi samen: het is meer dan alleen maar wandelen.  Ik doe het zeker nog opnieuw maar dan een andere weg omdat de Camino Frances toch wel de meest gekende, maar dan ook de drukste is !

Ps. Gelukkige verjaardag voor mijn oudste neefje dat morgen 23 wordt!