Ondertussen liepen we al een dag of 10 door een min of meer vlak landschap maar vanaf Astorga moesten we onze benen insmeren om te klimmen naar de 'montes de Leon'. We kozen ervoor om de normale stopplaats te passeren en te slapen dicht bij de top op een 1400 m in Foncebadon. Blijkbaar zou hier op 20 mei (de dag dat het zo koud was) nog een flink pak gesneeuwd hebben hier. Daar was nu wel niets meer van te merken. De volgende morgen stonden we dan na een uurtje op de  Cruz de ferro: op het dak van de Camino (1517 m) waar een steen die je meedraagt van thuis achtergelaten wordt als teken van balast die je aflegt. Alleen hadden 'Jozef en Maria' geen steen(tje) mee van thuis. Ook de gedachte dat ik een steen had afgelegd, maakte mijn rugzak wel niet lichter. Maar in de afdaling kwam dan toch de bevrijding. Marc die op hotel slaapt en zijn bagage altijd laat vervoeren, stopte in Molinaseca en heeft nu mijn botinnen in zijn bagage zitten. Als je altijd een bepaald gewicht gewend bent en opeens gaat daar 1,5kg uit, dan voel je dat wel hard. Die avond stopten we in Ponferrada en kreeg ik na 14 dagen nog eens de toestemming van Bart om zelf te koken:-) Jeanne hadden we al uitgenodigd, maar toen tegen half zes  Klaartje en Helene de herberg nog kwamen binnengewandeld (zij waren het ook die na dat forellenfestijn wel een keer wilden mee-eten met ons) ging ik voor 5 pers koken. Vermits er  een grote supermarkt vlakbij was, leek het of iedereen van de herberg stond te koken. Het werd daardoor soms wel een drukte in de keuken en wat wachten op een pan; ik hielp hierbij wat Italiaanse mannen en kreeg in ruil een bordje heerlijke spaghetti carbonara. Het deed ons vijven wel goed een salade met veel groenten te krijgen en nadien zalm met verse spinazie en gebakken patatjes.  Iedereen heeft ervan genoten, inclusief vader en dochter uit resp. Tsjechie en Slovakije die om 20 uur nog binnenkwamen en onze overschot kregen.  Een van mijn voornemens van deze drie maanden was gezond te eten en daardoor af te vallen, maar de Spanjaarden helpen me niet met hun menu peregrino. Worden de spaanse groenten in die mate uitgevoerd dat ze er zelf geen meer hebben ? Of is het geschrapt van de menu sinds de crisis ?  Vanuit Ponferrada zie je de montes de Leon achter u liggen, en voor je komt het volgende gebergte er al aan, het Cantabrisch gebergte.  Het zou een overgangsetappe worden, zouden ze in de ronde van Frankrijk zeggen, maar het werd eerder een lang uitgerekt afscheidsfeestje. Na minder dan een kilometer zaten we al in een bar samen koffie te drinken met de 2 Nederlandse dames. Klaartje had naar haar voeten geluisterd en die vroegen om eens wat meer rust te krijgen. Na meer dan 2 weken elkaar tegengekomen te zijn, zou dit de laatste dag worden. In het eerst volgende dorp zaten we al terug samen in de bar. Klaartje had dan nog wat voor: lekkere bessen (soort kersen) aan de boom dacht ze op een gegeven moment en at er een paar. Op de volgende boom stond dan een papier geplakt met een doodskop en 'vergif' in het spaans. Gelukkig passeerde niet veel later een ambulance en Klaartje in haar beste spaans vragen of het nu gedaan ging zijn met haar. Er was blijkbaar een foutje in haar spaanse uitleg, want de ambulancier wees de weg naar de volgende bar. In tweede instantie begrepen ze elkaar en volgens de ambulancier hing dit papier er maar om te zorgen dat de pelgrims niet alle bessen/kersen zouden opeten. Misschien was dat papier opgehangen door een ondernemende spanjaard want 5 km later verkocht een spanjaard kersen in een frietzakje langs het pad wat weer een reden voor een pauze was. Na 16 km hielden ze het dan echt voor bekeken en zijn we nog samen met hen een grote ijs gaan eten als wederdienst voor ons etentje. Ze mag haar voeten kussen dat deze vandaag niet verder wilden, want het zag er een heel leuk dorpje uit en een herberg met 2 persoonskamers ! Luxe ! Wijzelf zijn nog een 8 km verder gestapt en waren daardoor pas na 17u in Villafranca, wat het kleine Santiago genoemd wordt. Ik vond het niet zo speciaal, maar misschien hebben we te weinig rondgewandeld of sloeg het op een bepaalde kerk ?  We zijn dan vanuit Villafranca gestart met een stuk 'Camino muy duro'; enkel voor goede caminogangers stond er aangegeven, maar zo voelen we ons ondertussen, dus gingen we voor dat pad. Het werd een uur steil bergop wandelen en vanop een kam hadden we dan prachtig zicht over de bergen, in plaats van langs een 'route departementale' in het dal te wandelen.  Maar 13km ipv 9 en zeker 700m stijgen en 300 dalen ipv een geleidelijke stijging van een 400m op onze nuchtere maag, kroop al wel wat in onze benen. Marc ging die dag tot O Cebreiro, een etappe van 32 km en stijgen van 500m tot 900m om dan terug te dalen naar 500m en dan een laatste flinke stijging naar 1270m te doen. Na ons ontbijt en onze omweg zagen we dat al niet meer zitten. Bovendien was het terug heel warm en geen vleugje wind. We gingen wel zien waar we uitkwamen en dat was na een 26km aan de voet van de laatste klim in een klein dorpje Las Herreiras, waar een Amerikaan en zijn Spaanse vriendin een kleine herberg hebben met 17 bedden. Ze baten deze uit met hart en ziel en dat merk je direct. 'Smeer uw kuiten maar in' had Marc ons alvast verwittigd via sms. Bart ging voor de vegetarische menu in de herberg, maar ik zag die kikkererwten niet zitten en wou liever een stuk vlees klaargemaakt door een spaanse local met 0,00000000005g clenbuterol erin.    Contador ging dan ook de volgende morgen en dansant naar boven op de col buiten categorie en merkte dat het goed spul was. Boven stond een kerkje waar de bijbel in een 20 of zelfs 30-tal verschillende talen lag. Het was een eeuwigheid gelezen dat ik in dat boek nog eens wat gelezen had, maar ik nam even de tijd om gelijkenissen te zoeken tussen het nieuwe testament en onze pelgrimstocht:-) Soit, de koninginnenrit was nog niet afgelopen (ondertussen waren we Marc terug tegengekomen) want er volgde nog een stuk van 8 km voortdurend op en neer gaan met een kuitenbijter tot slot om de Alto do Poio op te komen om daarna 13km te dalen. Ondertussen zitten we in de provincie Galicie en naar het schijnt regent het daar wat vaker. Na een paar dagen heel warm weer zonder wind, kregen we 's avonds een onweer. Een prachtig wit paard tegenover ons restaurant was er niet gerust in. We kwamen daar nog andere vlamingen tegen die net contact hadden gehad met het thuisfront: ' Opa, ben je de Sint al tegengekomen ?' 'Nee', antwoordde hij 'maar wel zijn paard !' Gisteren is terug een afscheidsfeestje geworden, maar nu voor Marc. Eigenlijk zat hij mee op ons vliegtuig, maar toen kenden we elkaar nog niet. De eerste dag hadden we al een klein gesprek, maar liepen elkaar snel voorbij. Het is maar van etappe 6 dat we echt aan de praat zijn geraakt en zaterdag was het inmiddels dag 28. In Sarria is hij achter gebleven. Zijn vrouw zou 's avonds toekomen om de laatste 108 km samen te lopen en het tempo en de afstand per dag zou vanaf nu een versnelling lager gaan. Deze keer 's middags een paella feestje. Nadien wilden we nog een 13 km doorwandelen, maar de regen gooide roet in onze plannen. Het was niet hard, en we probeerden nog wat te schuilen, maar telkens we wilden aanzetten begon het wat terug. Na een dikke vijf kilometer hebben we dan besloten de rest voor morgen te laten.  Hoewel er in theorie nog meer volk aan het stappen zou moeten zijn, lijkt het ons minder druk. Iedereen schijnt 's middags te stoppen in de grotere dorpen/steden, terwijl we meestal in de kleintjes zitten. Gisteren dan ook maar met 5 in de kamer en vandaag zelfs met 2 ! Heerlijk ! Vooral 's morgens, want we zijn meestal de laatsten van de hoop als we om 7u opstaan en heb ondertussen al twee keer 's morgens ne pelgrim bij zijn kraag genomen omdat ze voor 6 u 's morgens beginnen te praten tijdens hun gerommel.  Hoe dichter Santiago dichtbij komt, hoe meer we geneigd zijn om door te stappen. Vandaag was het trouwens ook een heel mooie stapdag. Niet meer te warm na de regen van gisteren en toch droog. Bovendien wandelden we door heel kleine dorpjes, waar zelfs vaak nog geen bar is. De tijd heeft hier de laatste 50 jaar schijnbaar stil gestaan en het verschil in leven op het platteland hier en in bv China of Nepal is niet eens meer zo groot. Vrouwen van 60 of 70 werken op een primitieve wijze op akkers die in de heuvels liggen. Normaal gingen we vandaag halt houden na 28 a 29 km, maar het zijn er een 31 geworden. Voor Bart is meestal alles goed, maar ik vond de herberg te dicht bij een grote weg liggen. Bart zei smilend : 'respect Jan Gerrit' en volgde me nog even :-) Soit, ondertussen zitten we op een 75km van Santiago. Aankomst wordt nu op woensdagmiddag verwacht.