Ons vorig verhaal eindigde in Castrojeriz (een groot dorp waar ooit meer leven zal geweest zijn, maar nu voelde het heel achtergelaten aan) waar we gekozen hadden voor een herberg aan een camping omdat daar een papier was opgehangen dat we Chelsea-B Munchen konden zien en we dus voor een keer niet om tien uur in ons bed moesten liggen.  De volgende morgen zijn we gestart met regen en door de meseta getrokken (hoogvlakte dat in de zomer heel dor zou zijn). Maandag was het de laatste dag minder goed weer: geen regen, maar zeer koud voor de tijd van het jaar door de noorderwind. Heb zowat alle warme kleren die ik meehad over elkaar moeten aantrekken en dan nog was het geen weer om buiten te pauzeren of te picknicken. Over de picknick gesproken: geregeld komt dan de club Jean ter sprake en beelden we ons in dat Jean prompt terug naar de winkel zou lopen bij het aanzien van ons opengescheurd brood met kapot getrokken, maar overheerlijke spaanse ham. Sinds dinsdag is het wel terug spaans weer. Op sommige momenten is het heel druk op de Camino. Zo kwamen we dinsdag na 27 km in een dorp met 2 herbergen van 50 plaatsen, maar beiden waren al vol (in tegenstelling tot sommigen haasten we ons wel niet voor een bed en zijn we er wel gerust in dat we ergens kunnen slapen). We besloten er dan nog 4 km bij te doen naar een volgend dorp Moratinos. Gelukkig was daar wel plaats in de tot hiertoe knapste en nieuwste herberg, uitgebaat door 2 Italianen. We stelden ons al voor dat dit ook vol zou zijn. Het volgende dorp was 2 km verder, en dan terug 8 km voor het dorp erna. Ik zou als Arnout uit 'De weg naar Compostella' beroep gedaan hebben op locals ipv die 8 km er nog bij te lopen. Door de stroom pelgrims kan je wel gemakkelijk in contact komen met andere pelgrims, maar hetgeen waar ik een ander beeld over had, is het contact met locals; tenzij die van de refuge, bar of restaurant, hebben we er weinig tot geen contact mee. Daarvoor moet je blijkbaar van thuis naar Zuid-Frankrijk lopen. Dit zou een heel andere sfeer zijn. Enfin, dat is misschien voor mijn terugweg. Woensdag hebben we een variant gelopen van 2 dagen naar Calzilla de los Hermanillos. Toen was het heerlijk rustig op de weg en enkel 7 pelgrims in de herberg ! Het leek wel of we in the middle of nowhere liepen. Waarschijnlijk omdat er in 24 km geen dorp was, dat velen dit niet zagen zitten.  Ondertussen zijn we aangekomen in Leon op een 300 km van Santiago.   Wie loopt er zoal de camino ? Kort gezegd: iedereen en alles. Als je mensen ziet van USA, Canada of Australie, zijn deze meestal geinspireerd door de film The Way (film waar ik 3 weken geleden ook nog niet van gehoord had, maar blijkbaar een aangrijpend verhaal van een vader die de Camino Frances wandelt nadat zijn zoon omgekomen is op onze eerste etappe) - in totaal hebben we toch al een 5-tal kruisjes gezien van mensen die omgekomen zijn op de camino.  De aziaten die we zien, komen vaak van Zuid-Korea (een paar gekende boeken over de Camino zorgen daar voor de inspiratie blijkbaar). Van ons 'vogelgriepje' (klein aziatisch vrouwke met altijd een mondkapje op dat zowat haar hele gezicht bedekt) weet ik het niet goed, omdat ze erg gesloten is en nauwelijks 'Ola' of 'buen Camino' zegt. De enige Japanse die we tot nu toe gezien hebben, woont al een jaar of 2 in Londen, dus dat telt niet echt.  Heel Europa (west en zelfs oost) is zowat vertegenwoordigd, maar opvallend veel duitsers. Is daar afgelopen jaar ook een 'man bijt hond' reeks geweest ? Die italiaanse gasten die onze groenten onlangs hebben opgegeten zijn blijkbaar in opleiding voor in het klooster te gaan en lopen met een pater in bruine pij. Wat die gasten (goed uitziende mannen van rond de 30) bezielt om daarvoor te kiezen is mij een raadsel ?   Geregeld komen we ook eenzelfde Braziliaan tegen met een grote vlag van Brazilie op zijn rug. Zie dat niet snel een Belg doen, tenzij BDW weer een stunt uithaalt en met een vlaamse leeuw hier zou rondwandelen. De enige van afrika die we gezien hebben is een blanke zuidafrikaanse verpleegster die 'afrikaans' (wij zeggen nederlands tegen die taal) praat. Heel leuk om een conversatie mee te voeren.  De eerste week zijn we een Nederlander tegengekomen die de Camino een paar keer gestapt heeft eind jaren '80 - '90 met 'zware' gevallen tussen de 16 en 19 jaar. Die maakten toen plannen voor hun toekomst hetgeen hij meerdere jaren bleef opvolgen. Nu loopt hij hem voor het eerst met zijn vrouw van 63j die 3 jaar geleden nog een paar overbruggingen gekregen heeft in haar hart.  In die tijd liepen blijkbaar quasi alleen mannen de camino, maar nu zal het eerder fifty-fifty zijn.  Veel jongeren zie je momenteel niet  (wel wat Zuid-Koreaanse studentes die alleen lopen); ik zal dus zeker onder het gemiddelde liggen qua leeftijd. De oudste die we tegenkwamen was 81 (!) en liep samen met haar dochter van wie ze elke (?) avond een massage kreeg. Bovendien sliepen ze ook in de herbergen en 'mama mia' sliep zelfs van boven in het stapelbedje. Natuurlijk hoeft iedereen elke dag niet even ver te lopen. Enerzijds zijn er die geen 20km per dag doen, anderzijds zijn er een paar zotten die proberen zo snel mogelijk terug thuis te zijn en doen er daarom regelmatig 40 of meer. We zijn ook al 2 personen tegengekomen die kanker hebben en toch nog de Camino wilden wandelen ! En wat bedoel ik met 'alles loopt de Camino'  ? We hebben er twee gezien die met hun hond lopen. Een Duitser met zijn labrador laat zelfs die hond ook 2 tassen dragen met in totaal ongeveer 7 kg. Geen gerief voor het baasje, maar alles voor de hond zelf: een jasje, slaapzak, schoentjes als er  te veel keien op de weg liggen (!), borstel en zijn eten. Het is knap te zien hoe beiden van de tocht genieten, maar het is wel absoluut niet gemakkelijk voor hen een slaapplaats te vinden, want vaak wordt die geweigerd.  We hebben ook een Ier gezien die een gevonden katje van een 2 weken met zich meedraagt en er zouden er ook zijn die het traject met een ezel doen, maar die heb ik nog niet gezien.  Vaak zie je ook mensen in het begin met nog veel te veel kilo's sleuren. De ene zijn frank valt al sneller dan de andere en dan beslist men ofwel dingen achter te laten in de herberg ofwel terug te sturen naar huis. Soms zie je zelfs aan de kant van de weg achtergelaten dingen zoals schoenen, slaapzak, ... Om terug te komen op de vraag van Theo: sommige herbergen zijn heel knap gerenoveerd (Roncevalles, Pamplona, Burgos) door de spaanse overheid en hebben per 4 bedden minstens een stopcontact. Je zou ook kunnen kiezen voor prive herbergen (bv in Moratinos) of casa rurals of zelfs kleine hotels. Deze zijn soms iets beter uitgerust en kan je vaak 's morgens nog reserveren voor 's avonds.  Als je alles op voorhand wilt vastleggen (niet altijd handig omwille van het weer of omwille van vermoeidheid of andere redenen), moet je eens googelen op tee travel. Als je door je ongemak veel bagage hebt, kan je het elke dag vooruit sturen via Jacotrans, noem het ne gemotoriseerde sherpa.   De Camino Frances is wel de drukste route: in '98 stapten nog maar 30.000 pelgrims deze tocht, in het heilige jaar 2010 blijkbaar al 250.000  !! 40 procent daarvan zou pas na Leon starten. In se moet je maar starten op 100 km van Santiago de Compostella (Sarria) om je Compostella te kunnen behalen. Dat belooft wel voor komende week want we zijn in Leon ! Ik zou in uw geval niet in de drukke maanden mei, juni en september komen om zeker een plek te hebben in een betere herberg. Met 50 op de grond in de sporthal liggen, zal zeker geen pretje zijn.  Ps Voor concrete vragen over de Camino,  mag je me mailen op marianne.vanhoof@telenet.be.  Ps2 Morgen doet mijn neefje Seppe zijn eerste communie. Ik hoop dat iemand van mijn familie het verhaal nog leest vandaag zodat die Seppe een heel fijne dag kan wensen van Tante Marianne. Ik zal er niet bij zijn,  maar veel aan je denken.  Ps3 Ines, een dagje te laat, maar nog een gelukkige verjaardag.