Inspiratie

Mijn laatste verhaal schrijf ik vanuit de trein van Cahors op weg naar (t)huis.

Vrijdag sliep ik dus in het klooster en heb daar wel een mooie tijd gehad. Jérémie, een jonge priester van 35 jaar van Parijs heeft er een mis van een half uur voorgedragen waar ik wel naartoe ben gegaan. Hij kon trouwens prachtig en krachtig zingen. Nadien was het nog 20 minuten gebed en gezangen door de dochters van Jezus, maar die bakten er eigenlijk niets van. Het kon niet snel genoeg gedaan zijn voor mij. In de enige bar van het dorp hebben we nog fijn nagepraat met een sportief Waals koppel Etienne en Veronique die al een aantal dagen mijn pad kruisten en Chantal een Waalse van 70 jaar, maar zeer jong van geest die de volgende dag met de wagen naar Cahors zou gaan en direct huiswaarts vertrekken richting kinderen en kleinkinderen. Haar voeten en pezen waren te pijnlijk geworden om haar laatste (16de ?) dag nog te stappen.

Heel veel keuze had ik dus niet in Cahors om mijn camino mooi af te sluiten met pelgrims waarmee ik wat samen gestapt had. Bij het binnenkomen van Cahors was er een klein huisje waar een warm onthaal gegeven werd aan pelgrims, georganiseerd door vrijwilligers en zeer welkom omdat mijn water in mijn gamelback ondertussen zeker dezelfde temperatuur als de buitentemperatuur had. Op dat vlak is het iets fijner stappen in Spanje omdat de voorzieningen (lees bars die open zijn) wel al beter zijn. Ze regelden van daaruit opvang om te slapen voor de pelgrims naar gelang de keuze van de pelgrim natuurlijk.

Heb dan maar besloten met Jérémie op hotel te gaan, weliswaar ieder zijn eigen kamer :-) ???. Zodoende kon ik zondag rustig ontbijten voor vertrek en had geen pelgrims die me erg vroeg zouden wekken. Mijn motivatie was ook wel dat het een hotel met zwembad was en het is toch 14 dagen rond de 30 graden of meer geweest in de namiddag. Was natuurlijk teleurgesteld toen bleek dat het zwembad 2 dagen technisch defect was, maar had eigenlijk geen zin/fut meer om naar een gite pélérins te gaan. Mijn indruk van Le chemin in Frankrijk is wel een beetje dat het binnenland van ‘La Douce France’ wat in verval geraakt en de Fransen me niet echt de indruk geven dat ze willen werken in tegenstelling met de veerkracht van de Portugezen in 2013. Veronique en Etienne ben ik jammer genoeg ‘s avonds niet meer tegen gekomen in de stad, wel 3 Franse pelgrims (die mijn pad afgelopen dagen ook meermaals gekruist zijn) waaronder 1 Parijzenaar die me al een metrokaartje gegeven heeft voor Parijs omdat blijkbaar 1u tijd om een kaartje te kopen én de metro te nemen, maar blijkbaar nipt kan zijn. Onder het motto : elke pelgrim helpt een andere pelgrim zijn doel te bereiken, was dit een mooie afsluiter van een zeer rustgevende vakantie.

Afgelopen 14 dagen heb ik dus een dikke 350km gewandeld richting Spaanse grens. Rest me nog een 400km die ik ooit wil overbruggen tussen mijn eindpunt van dit jaar en mijn startpunt van mijn eerste Camino in 2012. Ik ben wel verheugd dat het op deze Camino me gelukt is mijn 2 zussen te inspireren ooit (volgend jaar ?) een stukje samen te stappen. Mijn oudste zus Christine was al wat getriggerd tijdens de Camino del norte. Voor Pascale was het iets moeilijker haar mee op pad te krijgen. Timing .... super belangrijk in het leven en de omstandigheden willen dat we elkaar warm gemaakt hebben dit jaar om eens een stuk samen te lopen.

Tijdens het wandelen krijg je zoveel tijd om over het leven na te denken. Jan heeft rond mei 2017 te horen gekregen: “Nog 3, 6, 8 maand, maar geen jaar niet meer.” Uiteindelijk zijn het nog 10 maanden geworden, mede dankzij zijn spirit denk ik. Het is een zin waar ik zeer regelmatig op de Camino aan denk. Wat zou ik zelf nog uit mijn leven willen halen, mocht ik dit te horen krijgen ?

- Ik zou zeker Le Chemin/ El Camino/ The Way/ De Weg willen voltooien tot St Jean Pied de Port, hoe klein de etappes ook moeten worden en hoeveel hulp ik ook zou moeten aanvaarden om tot daar te geraken.

- Ik zou Sergio willen vragen of Jane en Tarzan nog een keer in zijn restaurant mogen komen eten, maar de grote vraag momenteel is nog wel: ‘Wie is Tarzan ?’ ?

- En het gevoel van geborgenheid, veiligheid, zekerheid, ‘la tendresse’ waarmee ik mijn leven begonnen ben, wil ik ook mee kunnen afsluiten.

Maar liefst van al zou ik mijn leeftijd nog willen verdubbelen op een gezonde manier. Ik ervaar een ‘joie de vivre’ waar ik moeder natuur zo dankbaar voor ben.

En elke pelgrim heeft tijd om nieuwe plannen te maken, nieuwe dromen vorm te laten geven. ‘Suivez vos rêves, ils connaissent le chemin.’

Als ik ver kan wandelen, kan ik ook ver fietsen. Zou heel graag één van komende jaren van Oost naar West Amerika (of omgekeerd) willen fietsen. Een olifant eet je ook niet op 1 dag op, dus desnoods verdeeld over meerdere jaren zoals ik ook zal doen met het stuk camino in Frankrijk. Als pelgrim in Spanje en het zuidelijk gedeelte van Frankrijk voel je je wel nooit alleen op weg naar Santiago. Ik schat dat zowat 40% van de pelgrims alleen vertrekken. Iedereen stapt dezelfde richting uit en volgt hetzelfde pad. Het is dus niet heel moeilijk iemand tegen te komen met wat dezelfde spirit en die iets of wat hetzelfde tempo stapt. Bij het fietsen zal dit niet mogelijk zijn. Ik weet wat me dus te doen staat: iemand op mijn weg laten kruisen die er ‘onze droom’ van wilt maken.

Je wandelt je leven

Het begint al bij het vertrek: Wat neem ik mee in mijn rugzak ? Hoeveel kilo sleur ik mee ? Hoe meer bagage je meesleurt, hoe lastiger wandelen het is, maar dat is net zo in ons leven. Ieder heeft zijn verleden en al wat in zijn rugzak zitten, maar hoe meer verwerkt is uit het verleden, hoe lichter het toch de tocht maakt.

Moet je voor alles voorzien zijn ? Niets zo lastig dan koud en nat hebben. Zich beschermt voelen is een basisbehoefte, maar je kan maar bv 1 onderbroek tegelijk aandoen, je gaat in de zomer geen 3 pulls over elkaar aandoen, enz (ik heb bv maar 2 wandelt-shirts bij, nog 1-tje met lange mouwen die je bij 30 graden overdag niet nodig hebt, maar ik de eerste dagwel ‘s avonds aandeed). Voor de rest doe ik bv al 14 dagen ‘s avonds hetzelfde kleedje aan. Maar je kan nooit op alle situaties voorzien zijn en desnoods ga je bv bij de apotheker langs als je daarvan iets nodig hebt. Heb ondertussen geleerd dat je echt het minimum moet meenemen.

In 2012 vond ik nog dat iedere pelgrim zijn rugzak (‘zijn verleden’) mee op de rug moest nemen “Het was mee onderdeel van de pelgrimage” dacht ik. Daar heb ik al lang een andere mening over. “Chacun son chemin” en als je weet dat er pelgrims zijn die herstellende zijn van kanker en toch op stap zijn, daar heb ik inmiddels alle respect voor en vind dus dat ieder maar moet kiezen of ze hun bagage elke dag vooruit sturen of niet.

Ligt mijn bestemming vast ?

In Spanje is het voor de albergue communale (herbergen van de overheid) niet mogelijk om te reserveren, voor privé-albergue wel, maar het is zeker nog geen vaste gewoonte. In Frankrijk zijn 80% van de pelgrims Fransen en wordt er meer gereserveerd. Maar ik ben een beetje van principe dat ik niet op voorhand wil reserveren. Ik wil mijn bestemming/lot niet vastleggen. ‘s Morgens vertrek ik en heb ik wel een idee waar ik zou wil eindigen, maar dit kan afhankelijk van de omstandigheden veranderen. Zo ben ik vorige zaterdag op stap vertrokken en dacht Juliette niet meer terug te zien omdat ze tegen zondagmiddag in Conques moest zijn en ik die dag een ‘rustdag’ wou inlassen. Het was snikheet en ik had blaren op mijn voeten en dacht maar 12km te stappen en aan het openbaar buitenzwembad te gaan liggen in een kleine stad. Volgens de geest van de pelgrim moet men elke dag iets vorderen. Het leven staat ook niet stil en gaat ook altijd voort eender wat er gebeurt. Was dat zwembad toch niet toe, zeker ? Bij meer dan 30 graden !! Ik heb dan beslist verder te stappen en te zorgen dat ik zondag voor 13u in Conques zou zijn of dit nu te voet of via autostop zou zijn. Ben die dag 3 auto’s tegen gekomen (oa postbode), maar geen van de 3 pikte me op. Al bij al vond ik na 30km een plaats in een gite MET zwembad. Mocht ik gereserveerd hebben, ik zou waarschijnlijk niet verder dan 12km gewandeld hebben.

Op geen enkele van de 4 camino’s heb ik problemen gehad met niet te reserveren. Op de drukke camino Frances zijn we ooit verplicht geworden 4 km extra te wandelen omdat de 2 albergues in het dorp vol lagen. In het volgende kleine dorp kwamen we terecht in een nieuwe Italiaanse albergue, zowat de beste albergue die we op de camino Frances gehad hebben. Zo zie je maar ... geluk moet je soms ook afdwingen.

Waarom reserveren mensen of vertrekken ze in Spanje voor dag en dauw ? Angst dat men geen bed zal hebben ? Vandaag zag ik iemand vertrekken met 3 liter water in zijn rugzak !!! Angst dat men geen fontein gaat tegenkomen of dat ze droog staat ?Ik draag in normale omstandigheden niet meer dan 1 liter mee (tenzij je op voorhand gewaarschuwd wordt dat er geen water voor handen is of je geen dorp tegenkomt voor meer dan 10km). De fouten van je dagelijks leven worden wel wat uitvergroot. Angst .... slechte raadgever !

Ps. Ik geef toe : als ik gewoon op vakantie ga, is mijn bed ook gereserveerd :-)

Sinds Juliette en Kimie niet meer mee lopen, heb ik geen vaste maatjes meer, hoewel ik de laatste dagen een aantal gezichten vaak tegen kom. Vermits we momenteel onderweg gewoonlijk maar één bar per dag tegenkomen die open is, zitten we altijd in dezelfde. Vanavond ben ik met een paar vertrouwde gezichten in een klooster van de dochters van Jezus (????) beland, een prachtig gebouw langs buiten trouwens. Ik weet niet of Jezus in La douce France ooit quelques ‘bétises’ heeft uitgespookt, maar bij mijn weten heeft Jezus volgens de Nederlandstalige versie van de bijbel geen dochters ?.

Le chemin de Le Puy en velay

Het is wel even wennen om er terug in te komen om te schrijven.

Ondertussen wandel ik voor de vierde keer een camino, ditmaal de eerste keer in Frankrijk en zonder eindbestemming, ttz ik zal 14 dagen wandelen vanuit Le Puy en Velay het centraal massief over richting St-Jean-Pied-de-Port (mijn vertrekpunt van 2012 en een kleine 800km van Le Puy en Velay), maar zal wel zien waar ik zal eindigen. Alles is afhankelijk van het weer, wie je tegenkomt, de voeten, de benen, ... Zo gaat het eigenlijk ook in ons leven: altijd verder, terwijl onze eindbestemming niet vast ligt. Ben ondertussen al wel een 10-tal dagen onderweg en leef al helemaal volgens de spirit van ‘Le chemin’.

Het voelt aan alsof wandelen eerst je lichaam in beweging zet, en zo ook je geest en geleidelijk aan worden ook je zintuigen op scherp gesteld. Zoals een Duitser het vandaag mooi verwoordde: ‘penser ou pas penser’. Het ene moment ben je in gedachten helemaal verzonken, het andere moment denk je precies aan niets en laat je je zintuigen volop alles opnemen.

Het ene moment lijkt het of je precies op het perron staat te kijken naar de TGV die ons dagelijks leven is, het andere moment zit je in de boemel die traag lijkt verder te tuffen waardoor wat je passeert rustig in je kan opnemen.

Het ene moment wandel je graag alleen, het ander moment wacht je graag een mede-pelgrim op om een stukje samen te lopen. Zeker op de momenten dat je voeten pijn doen of je benen moe zijn, is het fijn een maatje te hebben.

De eerste dag ‘s avonds in Rochegude ben ik Juliette tegen gekomen, de tweede dag zijn we elkaar wat uit het oog verloren (rara, wie was als eerste ‘s morgens de deur uit ?) om vanaf de derde dag mijn wandelmaatje te worden. We konden het prima met elkaar vinden. Zij heeft me helpen vooruitgaan (ik deed eigenlijk meer kilometers de eerste dagen dan mijn voeten aangenaam vonden), maar ook helpen afremmen (haar wandeltempo was net iets trager). Deed me terugdenken aan 1 van de titels van vorig jaar, maar zo herkenbaar: If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together. Later die week hebben Kimie (een Japanse die in Londen woont) en André, een Zweed ons verder vervoegt.

Wat ik zo mooi vind aan de camino is dat het ons laat ervaren wat vriendschap, gastvrijheid, diversiteit, sereniteit, integriteit en dankbaarheid betekenen.

Het reikt ontmoetingen aan, maar zorgt tegelijk ook voor een zeer diepeinnerlijke rust. Elke moslim moet eens in zijn leven naar Mekka, maar al de anderen raad ik toch aan 1 keer naar Santiago te wandelen ?.

Ergens in een bar onderweg hing een bordje: ‘Le touriste exige, le pélèrin remercie.’

Ps. Gisteren heb ik mijn verhaal van vorig jaar nog afgemaakt. De vorige 2 verhaaltjes gaan dus nog over de vorige camino.

Aankomst Santiago

Omdat ik al eerder 2 keer te voet ben aangekomen in Santiago en je de laatste dag een heel deel langs het vliegveld moet wandelen, hadden de mannen me wel zover gekregen om mee met hen de bus te nemen naar het centrum van Santiago.

Hierdoor konden we eindelijk een keer uitslapen tot 8u, eerst rustig ontbijtje nemen en dan de bus nemen voor een 18-tal km naar centrum van Santiago.

Heel eigenaardig maar het voelde ‘s morgens aan alsof ik mijn beste kleren wou aandoen om me klaar te maken om mijn communie te gaan doen of de ‘confirmacion’ te vieren van mijn geloof. De 2 vorige keren had ik dat niet zo ervaren, maar ik wist wat er ging komen. Om een zitplaats te hebben in de kathedraal voor de mis van 12u, ben je er best 1 uur op voorhand. Nergens leeft volgens mij nog het katholicisme zo levendig dan in Santiago. Het is ook het moment waarop je pelgrims opnieuw kunt tegenkomen die je eerder op de camino bent tegen gekomen en soms 14 dagen niet meer gezien hebt.

En bovenal is het toch altijd wat hopen dat de botafumeiro aangestoken wordt. Dat is een wierookvat van 53 kg en is anderhalve meter hoog. Het wordt tot een hoogte van 20 meter en met 70 kilometer per uur geslingerd van de ene zijbeuk van de kathedraal naar de andere. Dat in combinatie met zware orgelmuziek geeft me altijd een apocalyptische indruk alsof het einde nabij is :-)(https://m.youtube.com/watch?v=6qiQDUnljE4).

We hadden wel pech, want de botafumeiro ging deze keer niet de lucht in, maar dat weet je maar als de mis bijna gedaan is. Zo is het nu éénmaal soms in het leven: het uitkijken naar iets, kan mooier zijn dan het doel op zich. De weg naar Santiago is in feite ook veel mooier dan de aankomst zelf.

Met welk gevoel denk ik terug aan de camino del norte ?

Camino geeft me het gevoel dat ik heel weinig nodig heb om me gelukkig te voelen. Een steen of wat dan ook om even op te rusten, een wijds uitzicht, vogels die om je heen fluiten en kom naast me zitten ... ik weet dat ik niet meer nodig heb om gelukkig te zijn.

Evenwicht: deel 2

Hoe meer kilometers in de benen, hoe meer je er in een dag kunt doen. Het lijkt of je lichaam went aan de kilometers, maar toch voel ik ook een zekere vermoeidheid en zo wil ik nog een keer terugkomen op ons simpel leven: stappen, slapen, eten en drinken.

Meestal liggen we niet meer in de albergue municipal (van de overheid) maar woensdag in Fonsagrada hadden we de keuze tussen een 2-persoonskamer met 1 bed of de albergue municipal met een kamer van 4. Geen van ons zag enige combinatie met dat dubbel bed mogelijk, dus werd het nog eens de albergue die quasi nieuw was.

Elke dag is het een ander bed wat terug wennen is, ten laatste om 7u30 staan we op om al dan niet voor het ontbijt al wat kilometers te doen en als er 2 stapelbedden staan, moeten de berggeiten naar boven klimmen (lees: de opa’s moeten vaak meermaals naar toilet als ze al niet snurken). Maar de inspanningen overdag vragen toch voldoende rust. Vandaar ik er ook minder toekom om bij aankomst nog een verhaaltje te schrijven. Regelmatig hou ik dan ook even siësta. Het is misschien niet voor niets dat ik vrijdag op weg naar Lugo voor het eerst pijn voelde aan mijn achillespees. Na een lange pauze onderweg, ging het dan toch terug beter. Het was die vrijdag terug mooi, warm weer en dan ben ik ook net iets meer in vorm, lijkt me. Had ik die dag dan iets te snel gestapt ? Gelukkig is de pijn wel bij 1 dag gebleven.

En dan kom ik bij het laatste punt van ons simpel leven: eten en drinken. Toch niet onbelangrijk voor ne Van Hoof :-) De eerste week ben ik volgens mij een kilo kwijt gespeeld, maar veel verder naar beneden ben ik volgens mij niet geraakt. Op zich is het eigenlijk best eigenaardig dat ik de derde dag Peppie en Kokkie tegen gekomen ben, wat aan de praat geraakt ben met Peppie terwijl we in een zelfde tempo naar omhoog gingen en we sindsdien samen gebleven zijn. Op gebied van filosofie over eten zijn we 3 handen op 1 buik en op dag 5 heeft Jean-Michel, ‘onze sommelier’ zich vervoegt. Ieder maakt van zijn camino wat hij wil, maar ik zit wel tussen het juiste gezelschap om balans te vinden tussen de inspanningen overdag en het genieten van de culinaire deugden des levens ‘s avonds, ook al zijn er in sommige dorpen slechts 2 bars/restaurants. Ik heb de indruk dat we altijd het juiste kozen. Zolang we langs de kust liepen, was ‘le poisson’ zowat hetgeen dat dagelijks op ons bord kwam. Maar de meeste pelgrims voelen ook wel de nood om gezond te eten / drinken onderweg: Peppie en Kokkie begonnen bv elke morgen de dag met een stuk gember, elke voormiddag dronken we wel ergens ons glas vers geperst fruitsap, restaurants of albergues die zich richten op ‘bio’ of ‘vegetarisch’ hebben zeker ook hun publiek.

In Cantabrië en Asturië zijn dorpjes van 20 tot 50 inwoners geen uitzondering. Soms lieten we voorzichtig zelf de klok van de kerk luiden, maar veel gebeurde er dan niet. Niet dat de plaatselijke bevolking aan tournée général dacht, er was in de verste verte geen bar te bespeuren.

Maar 50km voor Santiago komt onze Camino samen met Camino Frances: als je vanaf nu in elk café een pintje bestelt, zou je op handen en knieën verder moeten naar Santiago, ttz het laatste stuk is te commercieel geworden en minder fijn stappen, al zal het weer en het feit dat we 10 keer per dag onze regenponcho aan of uit deden er wel iets tussen gezeten hebben.

Ps Eigenlijk is dit deel 1 jaar later geschreven terwijl ik momenteel in Frankrijk le chemin/ de camino wandel, wel gebaseerd op nota’s die ik de laatste dagen nog gemaakt had. De komende dagen wil ik over deze Camino schrijven.

Bienvenido a Galicia

Maandagavond voelde ik me echt moe en wou me ‘s morgens laten wekken door mijn biologische klok (en die is niet om 6u15 :-)). De mannen verwachtten voor de derde dag op rij warm weer en wilden weer vroeg op pad. Ik liet dit aan mij voorbij gaan en zou achter komen. En al maar chance, want er was ‘s morgens in de verste verte geen zon te bespeuren.

De afgelopen 2 dagen waren eerder overgangsetappes, maar dat heeft ook met het weer te maken. We hebben zowat 2 dagen in de mist/in de wolken gewandeld met zeer beperkt zicht. Dit komt hier blijkbaar wel vaker voor. Mooie dagen wisselen zich af met mistige dagen. Qua temperatuur is het wel aangenaam om te stappen, al mis ik dan wel ‘s avonds de zon om in je T-shirt buiten te zitten. In heel Europa is het blijkbaar momenteel hoog zomer, maar dus niet in noord-Spanje.

Ipv in de zon te zitten bij aankomst, wilden we dan met ons 4 naar de kapper in een dorp van 500 inwoners. Die kapster kon haar dagomzet in één keer halen ! We informeerden ons om 16u30, maar volgens haar was het nog Spaanse siësta (om 17u deed ze terug open en ze kon er maar 3 doen). Dus de mannen zijn gekortwiekt, het mijne zal voor later zijn.

Het lijkt dat we de laatste 2 dagen niet veel gezien hebben, want heb precies ook minder te vertellen. Vanmorgen liepen we nog voorbij een kudde koeien. Meestal zijn die ook toe aan een siësta en laten zich goed fotograferen, maar vandaag was het één koeiengeloei. Ergens in de mist liep boer Knol met een stok, maar heel duidelijk was het niet voor mij. Volgens Pierre werden de kalveren afgescheiden om geslacht te worden ??? Door de mist waren de koeien snel uit beeld, maar terwijl we bergop gingen, ‘huilden’ ze nog zeker een half uurtje, wat hartverscheurend was om te horen. Ik ben momenteel precies niet meer snel toe aan kalfsvlees. Relaxed voelde ik me al van week één, maar ondertussen ook zo zacht als een eitje en eerder een watje :-)

Ondertussen zijn we woensdag de provinciegrens overgestoken en wandelen we na Spaans Baskenland, Cantabrië en Asturië nu in Galicië, waar ook Santiago ligt (nog 166 km aan die grens). De aanduiding hiervoor is perfect, maar op zich ook jammer, want op elke markering staat de exacte afstand tot Santiago aangeduid en het is moeilijk ernaast te kijken. In onze credencial (stempelboekje waarmee we toegang hebben tot albergues en bepaalde pensions) staat het mooi verwoord:‘Je wordt niet gelukkig van het doel, maar van de weg ernaartoe.’

Je wil thuis al wel uitkijken naar je vakantie toe, maar niet al op dag x van je reis aftellen naar het einde. Het wandelt dus ongewild wel anders, want nu heb je ‘s morgens al een target op hoeveel km je ‘s avonds willen eindigen en is het toch iets meer aftellen.

Thank God, I’m a country girl

Na de korte etappe van zondag, stond een pittige etappe op het menu: we zouden naar het dak van onze Camino stappen vandaag, in totaal quasi 30km doen en het zou warm worden. Met ook nog eens een siësta op zondagmiddag, hebben ze me toch zo zot gekregen de wekker om 6u15 te zetten. Voordeel is dat we dan zonsopgang in de bergen een keer zou kunnen zien. Alé, voor één keer dan :-)

Na een koffietje dan om 7u op pad. Maar midden in de wolken .... bij momenten kon ik iets van zon herkennen, al leek die eerder achter een koffiefilter te zitten. Na een uurtje zat ik toch terug boven de wolken. Het was nu al merkbaar dat het warm ging worden, maar het was een prachtige morgen. Bedoeling was om in de vroege ochtend zo goed mogelijk te vorderen, maar ik hield eigenlijk voortdurend halt om de zon te groeten en dacht : “Thank God, I’m a country girl”.

Na 8km stijgen had ik JM ingehaald en hebben we samen ontbeten met een weids uitzicht over een grote vallei, dat deels in de wolken lag, deels met zicht op groene weien. Not ‘A room with a view’, maar ontbijt op een toplocatie, wel met brood van 2 dagen oud waar zelfs een berggeit lang op moet kauwen.

Ik ben nogal fanatiek over mijn gewicht van mijn rugzak, de mannen veel minder. Elke gram telt is mijn mening (al is het misschien meer mentaal) en ben dan ook content dat elke dag mijn dagrantsoen douchegel, tandpasta, zonnecrème, toiletpapier, .... mijn gewicht een beetje doet zakken. Heb dan ook nooit een grote voorraad eten/drinken bij me. Koop me bv één stuk fruit en als het op is, koop ik wel iets anders. Zo kocht ik een keer een appelsien van een bejaarde vrouw van rond de 80 die in haar rolstoel voor haar huis zat met een fruitmand. Ze vroeg er 1 euro voor, wat belachelijk veel geld is hier voor een appelsien, maar zij content omdat een pelgrim iets uit haar mand kocht en ik omdat ik in the middle of nowhere een appelsien kon kopen en er niet een halve dag met moest sleuren. JM sleurt geregeld een pot confituur mee. Nu moet je eens een pot confituur op een keukenweegschaal zetten en nadien voor datzelfde gewicht een stapel onderbroeken .... kans dat je voor elke dag een ander onderbroek kunt meepakken.

Die mannen spelen liefst op safe en denken ook dat we elke dag naar de maan vertrekken en ze onderweg niets meer kunnen kopen. Nu goed ... enkel Pierre heeft nog een gids met hoe de route eruit ziet en toen ik ze zaterdag van de supermarkt zag terugkomen met een halve winkelkar, heb ik ook maar mijn voorraad brood ingeslagen voor 2 dagen (met een beetje beleg). Al bij al was het zeker zondag nog mogelijk brood te kopen in het dorp(je) waar we sliepen, maar tant pis. De mannen hadden wel voor een stuk gelijk want na 25km kwamen we voor het eerst terug iets of wat in de bewoonde wereld, maar eerder in een gehucht met een paar verlaten huizen. Ik ging kijken waar de bar was en JM lachte me wat uit. Hij had terug gelijk want pas 5km verder op onze eindbestemming van de dag konden we voor het eerst iets drinken.

Mocht ik werkloos zijn in Spanje, ik zou een Camino stappen en opschrijven waar ik er eentje wil drinken. Dan nog een tweede keer dezelfde Camino lopen en zien of ik daar nog altijd dorst/honger heb. Rijk zal je er misschien niet van worden, maar met groeiend aantal pelgrims, zijn er zeker nog mogelijkheden om hier iets te ondernemen.

Ps. Ondertussen is mijn terugvlucht geboekt. Woensdag 4 juli , vlieg ik van Porto naar Brussel om daar om 18u30 te landen.

Eens pelgrim, altijd pelgrim

Eens je één Camino gedaan hebt, heb je de smaak te pakken. Zelf denk ik er ook zo over en wil zeker nog een keer in Frankrijk vertrekken vanuit Le Puy en velay. Sinds we op de primitivo zitten, stapt een Australiër ook wat in ons ritme. Vorig jaar heeft hij de Camino Frances gelopen en wou dit jaar terug naar Europa komen hiervoor en was nu in Irun vertrokken (één etappe voor mij). En zo zijn er heel veel pelgrims op del norte voor wie dit niet hun eerste Camino is.

Zelf ben ik in 2012, na mijn eerste Camino, maar te weten gekomen dat de straat waarin ik al 5 jaar woonde op de fietsroute ligt naar Santiago. Heb me toen ook bij Vlaams genootschap opgegeven om onderdak te bieden aan passerende pelgrims, maar met de strengere reglementering sta ik niet meer op de site. Mocht iemand onderdak zoeken in Katelijne, je weet me te vinden.

Ik herinner me ook de woorden van Jeanne, een super toffe Nederlandse vrouw, die in 2012 70 werd en vertrokken was in Vezelay, zo’n 1600 km van Santiago : “Dit is het mooiste dat ik mezelf cadeau heb gedaan.”

Het is niet dat je enkel nog een keer een Camino wil lopen, maar ook een zekere mindset. Pelgrims overdag begroeten elkaar met ‘buen camino’, maar de meesten stellen zich open en begroeten ook iedereen die ze passeren en geregeld ook alles wat zowat ademt en leeft. Je krijgt op dat moment vaak ook mooie reacties terug van de Spanjaarden, maar net zo goed van dat kalf in de wei. Ik stel het misschien allemaal wat te idyllisch voor, moeilijk om uit te leggen, maar de pelgrims die hier aan het lezen zijn, herkennen het waarschijnlijk.

Als ik dan terug denk aan het hotel van gisteren, begrijp ik ook wel die patron. Hij zal in mijn ogen nooit eraan kunnen verdienen, maar zal hem waarschijnlijk een worst wezen. Elke avond heeft hij pelgrims op bezoek die hem enorm dankbaar zijn voor zijn gastvrijheid, maar hem doen terug denken aan zijn Weg.

Het was zondag .... rustdag .... tijd voor de filosofieles tijdens ons uitgebreid ontbijt. Morgen staat een fikse etappe op het programma, maar vandaag gingen we normaal 17km doen. Ik had zon gevraagd en kreeg deze ook. Het was voor het eerst een warme stapdag, waarbij ik blij was in de schaduw te kunnen wandelen.

Gisteren was op alle vlak een topdag, maar vandaag moest zeker niet onder doen. We begonnen reeds boven de wolken en dat zorgde voor prachtige landschappen. Het tempo zat er alles behalve in. Geen modder en dus tijd zat om de schoonheid van de natuur te aanschouwen en voortdurend even halt te houden. Het tweede stukje was door het bos waar de vogels voor een concert zorgde en we ook een marter konden fotograferen en eens uit het bos ... liepen we in de blakke zon. Het leek of we meer pauze hielden dan stapten, geen nood : de etappe was kort. Maar na 14km kwamen we een mooie privé albergue tegen met 2-persoonskamers. De gepensioneerdenbond besliste dat we hier halt hielden. Die 3 km doen we er morgen wel bij. Een Italiaans koppel was hier ook gepasseerd, hadden al 3 km doorgelopen naar het volgende dorp, maar hun dan met de taxi terug naar onze albergue laten brengen. Helemaal volgens de spirit van een pelgrim :-)