Mijn laatste verhaal schrijf ik vanuit de trein van Cahors op weg naar (t)huis.

Vrijdag sliep ik dus in het klooster en heb daar wel een mooie tijd gehad. Jérémie, een jonge priester van 35 jaar van Parijs heeft er een mis van een half uur voorgedragen waar ik wel naartoe ben gegaan. Hij kon trouwens prachtig en krachtig zingen. Nadien was het nog 20 minuten gebed en gezangen door de dochters van Jezus, maar die bakten er eigenlijk niets van. Het kon niet snel genoeg gedaan zijn voor mij. In de enige bar van het dorp hebben we nog fijn nagepraat met een sportief Waals koppel Etienne en Veronique die al een aantal dagen mijn pad kruisten en Chantal een Waalse van 70 jaar, maar zeer jong van geest die de volgende dag met de wagen naar Cahors zou gaan en direct huiswaarts vertrekken richting kinderen en kleinkinderen. Haar voeten en pezen waren te pijnlijk geworden om haar laatste (16de ?) dag nog te stappen.

Heel veel keuze had ik dus niet in Cahors om mijn camino mooi af te sluiten met pelgrims waarmee ik wat samen gestapt had. Bij het binnenkomen van Cahors was er een klein huisje waar een warm onthaal gegeven werd aan pelgrims, georganiseerd door vrijwilligers en zeer welkom omdat mijn water in mijn gamelback ondertussen zeker dezelfde temperatuur als de buitentemperatuur had. Op dat vlak is het iets fijner stappen in Spanje omdat de voorzieningen (lees bars die open zijn) wel al beter zijn. Ze regelden van daaruit opvang om te slapen voor de pelgrims naar gelang de keuze van de pelgrim natuurlijk.

Heb dan maar besloten met Jérémie op hotel te gaan, weliswaar ieder zijn eigen kamer :-) ???. Zodoende kon ik zondag rustig ontbijten voor vertrek en had geen pelgrims die me erg vroeg zouden wekken. Mijn motivatie was ook wel dat het een hotel met zwembad was en het is toch 14 dagen rond de 30 graden of meer geweest in de namiddag. Was natuurlijk teleurgesteld toen bleek dat het zwembad 2 dagen technisch defect was, maar had eigenlijk geen zin/fut meer om naar een gite pélérins te gaan. Mijn indruk van Le chemin in Frankrijk is wel een beetje dat het binnenland van ‘La Douce France’ wat in verval geraakt en de Fransen me niet echt de indruk geven dat ze willen werken in tegenstelling met de veerkracht van de Portugezen in 2013. Veronique en Etienne ben ik jammer genoeg ‘s avonds niet meer tegen gekomen in de stad, wel 3 Franse pelgrims (die mijn pad afgelopen dagen ook meermaals gekruist zijn) waaronder 1 Parijzenaar die me al een metrokaartje gegeven heeft voor Parijs omdat blijkbaar 1u tijd om een kaartje te kopen én de metro te nemen, maar blijkbaar nipt kan zijn. Onder het motto : elke pelgrim helpt een andere pelgrim zijn doel te bereiken, was dit een mooie afsluiter van een zeer rustgevende vakantie.

Afgelopen 14 dagen heb ik dus een dikke 350km gewandeld richting Spaanse grens. Rest me nog een 400km die ik ooit wil overbruggen tussen mijn eindpunt van dit jaar en mijn startpunt van mijn eerste Camino in 2012. Ik ben wel verheugd dat het op deze Camino me gelukt is mijn 2 zussen te inspireren ooit (volgend jaar ?) een stukje samen te stappen. Mijn oudste zus Christine was al wat getriggerd tijdens de Camino del norte. Voor Pascale was het iets moeilijker haar mee op pad te krijgen. Timing .... super belangrijk in het leven en de omstandigheden willen dat we elkaar warm gemaakt hebben dit jaar om eens een stuk samen te lopen.

Tijdens het wandelen krijg je zoveel tijd om over het leven na te denken. Jan heeft rond mei 2017 te horen gekregen: “Nog 3, 6, 8 maand, maar geen jaar niet meer.” Uiteindelijk zijn het nog 10 maanden geworden, mede dankzij zijn spirit denk ik. Het is een zin waar ik zeer regelmatig op de Camino aan denk. Wat zou ik zelf nog uit mijn leven willen halen, mocht ik dit te horen krijgen ?

- Ik zou zeker Le Chemin/ El Camino/ The Way/ De Weg willen voltooien tot St Jean Pied de Port, hoe klein de etappes ook moeten worden en hoeveel hulp ik ook zou moeten aanvaarden om tot daar te geraken.

- Ik zou Sergio willen vragen of Jane en Tarzan nog een keer in zijn restaurant mogen komen eten, maar de grote vraag momenteel is nog wel: ‘Wie is Tarzan ?’ ?

- En het gevoel van geborgenheid, veiligheid, zekerheid, ‘la tendresse’ waarmee ik mijn leven begonnen ben, wil ik ook mee kunnen afsluiten.

Maar liefst van al zou ik mijn leeftijd nog willen verdubbelen op een gezonde manier. Ik ervaar een ‘joie de vivre’ waar ik moeder natuur zo dankbaar voor ben.

En elke pelgrim heeft tijd om nieuwe plannen te maken, nieuwe dromen vorm te laten geven. ‘Suivez vos rêves, ils connaissent le chemin.’

Als ik ver kan wandelen, kan ik ook ver fietsen. Zou heel graag één van komende jaren van Oost naar West Amerika (of omgekeerd) willen fietsen. Een olifant eet je ook niet op 1 dag op, dus desnoods verdeeld over meerdere jaren zoals ik ook zal doen met het stuk camino in Frankrijk. Als pelgrim in Spanje en het zuidelijk gedeelte van Frankrijk voel je je wel nooit alleen op weg naar Santiago. Ik schat dat zowat 40% van de pelgrims alleen vertrekken. Iedereen stapt dezelfde richting uit en volgt hetzelfde pad. Het is dus niet heel moeilijk iemand tegen te komen met wat dezelfde spirit en die iets of wat hetzelfde tempo stapt. Bij het fietsen zal dit niet mogelijk zijn. Ik weet wat me dus te doen staat: iemand op mijn weg laten kruisen die er ‘onze droom’ van wilt maken.