Om 19u lokale tijd, 14u Moskou tijd begon mijn treinreis voor een 87u (!) dat mijn langste traject van mijn hele reis zou worden. Benieuwd wat dit ging geven. Af en toe had ik mijn boeken proberen te ruilen voor nieuwe boeken, maar in Irkutsk had ik maar een boek geruild omdat er daar niet echt veel mogelijkheden waren. Al gauw bleek dat dit zeker niet genoeg was en een goede dag later was deze al uit.

Ze beschrijven de Trans Mongolie express vaak in boekjes als 'de treinreis die je eens in je leven wilt maken'. Wel ik heb ze een keer gemaakt en dat zal ook de laatste keer geweest zijn

. Express kun je het ook niet noemen. Maximum snelheid is 120km/u, maar meestal rijdt die niet sneller dan een boemeltrein bij ons. Drie dagen trein is een belevenis, maar toch iets te veel van het goede voor mij. Het landschap tussen Irkutsk en Moskou is heel vlak en de bossen zijn eindeloos. Eigenlijk zie je hoofdzakelijk berkenbomen en af en toe kleine houten huisjes. Geheel volgens schema stopt de trein in totaal een 100 keer. De meeste stops duren maar een 2 minuten, maar een 3 tot 4 keer per dag zijn er langere stops van 20 tot 30 minuten. Dit staat goed aangegeven op de trein zodat ik van deze gelegenheid gebruikt maakte om even uit het station te wandelen en in een klein supermarktje iets lekkers te kopen (drankje, ijsje of klein pakje chips om mezelf te verwennen) en de rest van de tijd van de frisse lucht te genieten op het perron. Ik zorgde er altijd wel voor na een goede 10 minuten terug te zijn, want zou het niet graag meemaken dat mijn bagage al naar Moskou is, maar ik nog op het perron van ik-weet-niet-welk-stadje nog sta.

Tijd wordt ook een ander begrip: hoe laat is het nu weer ? Je reist door 5 tijdzones maar eigenlijk doet het er allemaal niet toe. Mijn doel lag 87 uur later en geregeld dacht ik: hoe lang nog ?De laatste dag dichter tegen Moskou aan, liep de temperatuur op de trein overdag op tot 30 graden. Douchen is niet mogelijk. Soms dacht ik zelfs aan de joden die in de oorlog weggevoerd werden met de trein naar concentratiekampen, maar mijn situatie was dan nog wel 100 keer beter.

Voor het eerst op het traject Beijing - Moskou zat de trein goed vol, maar heb in die 3 dagen geen andere Europese toeristen tegen gekomen. Met vier in een coupe deze keer. Doornroosje met haar prins: een koppel van rond de 60. Hoewel ze echt niet het uiterlijk had van doornroosje, deed ze mij eraan denken omdat zij ongelooflijk veel sliep en hij zag eruit als een heel lieve man. Hun Engels beperkte zich wel tot tellen tot 5 en 'fish' waarschijnlijk omdat hij een visser was. Maar met die beperkte woordenschat en mijn boekje Russisch slaagden we er wel in om heel beperkte conversaties te voeren. Het Russisch is wel een stuk gemakkelijker om uit te spreken als het Chinees. Je leest wat je ziet staan en ze verstaan het blijkbaar altijd. De vierde reisgezel is de eerste 70 uur vier keer veranderd.

Voor zij die het traject willen doen: Irkutsk - Ulaan Baatar en Ulaan Baatar - Beijing kan ik wel aanraden omwille van landschap en grensovergangen die memorabel zijn, maar ik zou volgende keer toch het vliegtuig nemen met aeroflot van Moskou naar Irkutsk

.