Niet ongerust zijn, alles nog goed met me :-) Heb gewoon een paar dagen geen internet in hostel gehad. In mijn vorige verslag was ik in Ganzi geeindigd.

Op die 'vrije' dag was ik naar het klooster op de berg gewandeld. Een groep Amerikanen kregen daar net onderricht over het boedhisme (een amerikaanse leraar die Tibetaans gestudeerd had en een Tibetaanse gids). Ik een uurtje meeluisteren. Nadien begon de meditatie en heb ik me maar stillekes uit de voeten gemaakt. Later op de dag ben ik een aantal van die groep terug tegen gekomen in het dorp en hadden ze me uitgenodigd om bij hen te komen eten. Was een zeer geslaagde avond: ik vertellen over mijn trip en zij over hun 14-daagse rondreis in deze streek om allerlei kloosters te bezoeken en het boedhisme beter te leren kennen.

De volgende dag (23/6) naar mijn laatste eindbestemming tegen de Tibetaanse grens: Dege. Hiervoor had ik een minibus genomen voor enkele uren en gedeeld met een paar monniken en nog een paar locals. Met de minibus moesten we over een col van 5025m. Daar is het blijkbaar de gewoonte om even stil te houden en een heel pakketje post-its met geschreven Tibetaanse teksten in de lucht te gooien. 'Good luck' voor de rest van mijn reis volgens mij. In Dege staat een printing house van de Tibetaanse monniken waar zowat 70% van de Tibetaanse teksten gedrukt worden. Meer dan 270.000 gegraveerde houten blokken liggen er opgeslagen van alle vijf de Tibetaanse boedhistische afdelingen.

Wou dus van Dege uit een trekking doen de volgende dag, maar de contactpersoon waarvan ik emailadres had, was momenteel niet in Dege en had niet een kantoortje om trekking te regelen. Bovendien sprak hier niemand Engels, is het redelijk bewolkt en zag ik het dus niet meer zitten om nog vier dagen in mijn eentje met een Tibetaanse gids op stap te gaan. Had me dan voorgenomen hier nog een dag te blijven en dan terug oostwaarts te keren. De eerste avond in Dege kwam ik terug die Amerikaan tegen die Tibetaans gestudeerd heeft en nu in Amerika doctereert en zijn we samen gaan eten. Hij vertelde me wat over Tibetaanse gewoontes:

- Monnik zou letterlijk van het grieks komen dat 'eenzaam' of 'alleen' betekend. De meeste hebben allemaal kort haar en wonen hier dus in die kloosters. Maar je ziet hier ook wat verwilderde monniken met haar dat al tien jaar niet meer geknipt is. Dit zijn volgens hem monniken die echt in afzondering leven en dat betekent dan in een grot in de bergen of zo.

- In Ganzi zijn we een keer opgehouden in verkeer. Blijkbaar kwam een hoge lama naar dat dorp en daarom stond iedereen langs de straat met witte sjaals hem te verwelkomen. Dat daarbij het verkeer tegengehouden werd, doet er allemaal niet toe.

- Bedelen is hier blijkbaar ook heel gewoon in de streek en mensen proberen elkaar zo wat te helpen. Er zijn zelfs monniken die tot hier komen maar dan geen geld meer hebben om de bus terug te nemen. Dan bedelen ze eerst tot ze genoeg hebben om terug te keren.

Enfin, had dan maar besloten enkel een dagtochtje te maken in de bergen rond Dege. 's Morgens vertrokken en had al snel een blaffende hond achter me die tot twee keer toe naar mijn bottin grabbelde. Gelukkig kwamen er 3 monniken het hoekje om en maande de hond aan tot kalmte. Eens het dorp uit was er niemand meer te zien. In de verte op de kam stond een huisje en dacht daar naartoe te gaan. Op een 100m daarvan hoorde ik weer een hond heel agressief blaffen. Ik had het wel gehad met die Tibetaanse honden en durfde eigenlijk niet meer dichter bij dat huis te komen. Omdat ik ook het pad niet meer vond, wou ik eerst door een wei en dan langs de andere kant van de berg naar beneden. Hoorde ik weer andere dierengeluiden achter een boom. Ik voelde me echt niet meer op mijn gemak. Snel een stok gezocht, vijf minuten de omgeving geobserveerd en dan door de wei gelopen naar de andere kant. Bleken er allemaal gaten in de wei te zijn, waar waarschijnlijk 'bergmarmotten' leefden. Stond uiteindelijk om 13u terug beneden in het dorp. In een klooster waren ze net aan het bidden met een 200-tal jonge monniken. Het klonk of dat iedereen een andere tekst op hetzelfde moment aan het lezen was totdat de lama zei dat het genoeg was. Ineens stond ik aan de deuropening tussen 200 monniken en moest ik heel snel mijn botten terug zoeken.

Ik had jullie eens geschreven dat ik voor een halve euro gegeten heb. Dit is wel het meest belachelijke wat ik ooit betaald heb. In deze regio wijs ik altijd in de keuken aan wat ik wil en dan maken ze altijd wel iets lekkers. Ik heb ook een keer gehad dat ik bloemkool, aardappelen en vlees had aangeduid en ze drie porties maakten ipv die 3 te combineren tot 1 portie. Daarbij nog een bak rijst voor 3 man. Ik kreeg amper een derde op, maar betaalde wel net zoveel als eten in Shangai.