Zaterdag ben ik dus de grens overgestoken naar Frankrijk en daar was al direct een knap fietspad langs de kust. Het was die dag in tegenstelling met de verwachting zeer zonnig. Zo veel dagen langs de kust zouden er niet meer aankomen en had besloten er terug een rustig dagje van te maken en nog even op het strand te gaan liggen. Tegen 14u in Biarritz, maar wou dan nog eerst de stad in om een boek te kopen over de Camino van Vezelay (250km ten oosten en een beetje ten zuiden van Parijs) tot aan St. Jean Pied de Port. Soit, tegen 16u had ik mijn doel bereikt. Eerst een frisse duik genomen in de Atlantische oceaan om af te koelen en dan mijn boekje gelezen op het strand. Een kwartier heeft het geduurd en toen kwamen er ineens wolken en vielen iets later de eerste druppels. Het was wel van 20 juni geleden dat ik nog regen had gehad en het ging ook al bij al maar om een paar druppels. Maar de grote drukte die er was op het strand, zocht al gauw een weg in de straten van Biarritz. Het was voor het eerst dat ik de indruk had dat het echte toeristisch seizoen begonnen was en voelde me daar niet helemaal thuis. Het was een typisch sfeertje van een avond in Zuid-Frankrijk in hoog seizoen (en ondertussen scheen de zon al terug). Ik had nog even getwijfeld een dag verder het fietspad langs de kust te volgen (richting Bordeaux loopt er ook een camino, maar quasi zonder refuges op dit pad) of het binnenland in te trekken, maar heb toen beslist er de volgende dag al een overgangsetappe van te maken en terug landinwaarts te fietsen.  Ik kon de volgende dag 50 km de Landes volgen, terrein quasi zo plat als een biljartlaken. Het voelde aan alsof ik een training van een zondagse wielerploeg aan het afwerken was langs de Schelde. Ik kon wel de rest van de ploeg niet volgen of was het omgekeerd, want niemand rondom mij te zien. Na die training zette ik koers naar het noordoosten met de bedoeling om aan te komen in Sant-Sever, op de route Vezelay - Saint-Jean-Pied-De-Port. Ik fietste zoals ik het me oorspronkelijk voorgesteld had hoe mijn fietstocht er zou uit zien: door kleine Franse dorpjes eerder wat over golven (beetje omhoog - omlaag) op kleine wegen met quasi geen verkeer, met een zonnetje erbij.  Op een gegeven moment was ik op zoek naar een cafeetje om iets te drinken. Over 15 km in 3 kleine dorpjes geweest, maar geen café open op zondag ? Toen kwam ik in Donzacq een fanfare tegen met allemaal jong volk, die eindigde op een binnenkoertje. Ik zag daar allemaal flessen staan met wat lekkers. Het was het moment om mijn slag te slaan: ik vroeg om mijn drinkebus bij te vullen en iemand stelde voor dat ik mee een aperitiefje zou drinken. Prima idee, dacht ik. Een half uurtje later werd ik ook geïnviteerd voor het 'banket' ter ere van het jaarlijkse festival in het dorpje (460 inwoners). Ik heb daar prima gegeten, maar tegen half vijf toch beslist om verder te trekken. In de plaatselijke arena zou nog een soort stierengevecht volgen, maar met koeien en zonder deze af te maken op het einde. Ik moest nog 25 km fietsen om op mijn bestemming aan te komen en zeker te zijn van mijn overnachtingsplaats. Op zo'n momenten ben ik blij dat ik een elektrische fiets heb.  Had wat wijn op en die 25 km was er eigenlijk te veel aan, maar met de ondersteuning op stand 2, was ik er toch in een goed uurtje (en een dagetappe van 108 km). Mijn vrees voor betaalbare overnachtingen te vinden, moet ik al herzien: zolang ik op weg ben naar Vezelay, zal het me blijkbaar lukken om herbergen te vinden voor pelgrims.   Die avond lagen we met 6 in een herberg, een record voor de andere pelgrims sinds ze vertrokken waren. Uit gezelligheid ben ik met hen gaan eten bij een Italiaan op het dorpspleintje.  Maandag heb ik dan voor het eerst gefietst op deze route. Ben eigenlijk blij dat ik dit stuk fiets, want de camino loopt hier grotendeels over geasfalteerde wegen (in tegenstelling tot de camino del norte die slingert over kleine paadjes). Op deze manier doe ik 3 tot 4 dagetappes van de wandelaars. Het grootste probleem is om de weg te vinden. Ofwel kan ik geen kaart meer lezen ofwel legt mijn boekje het niet goed uit. Er zijn hier alleszins al veel minder pijlen dan in Spanje en de weg vragen is geen optie: de fransen weten niet precies hoe de camino loopt en sturen me meestal direct langs de grote weg. Toch zoek ik het voortdurend wat uit om zo veel mogelijk de kleine wegen te kunnen volgen. Nu voel ik me pas een beetje als in de televisiereportage 'de weg naar Compostella'. In Spanje vond ik het echt geen goede weergave van hoe het is om de camino te lopen. Maar hier ben ik blij overdag een andere pelgrim tegen te komen. De eerste dag ben ik er 1 tegengekomen, die even blij was als ik. Direct lasten we een pauze in en deelden elkaars koeken en verhalen. Iets na de middag kwam ik in een klein dorpje waar naast de kerk, een plaats was voor pelgrims om een pauze in te lassen en zelf thee of koffie te zetten. Een oudere vrouw die die plaats blijkbaar in het oog houdt, kwam al direct langs en nodigde me uit op haar terras. Zij had van een andere buurvrouw pannenkoeken gekregen en bood me er aan. Ik denk dat ze voornamelijk content was dat ze die middag niet alleen moest eten :-)  Mijn stopplaats zou Captieux worden, weer een kleine 100 km verder. In het dorp waren er blijkbaar enkel hotels, maar 4 km verder was een privé-refuge tussen de velden. Ik voelde me een beetje de conciërge van een grootgrondbezitter, want ik had bij aankomst de refuge voor mij alleen. En het huis van de eigenaars stond 500m verder.  Een half uur later kwam er wel een Duitse familie langs (5 pers + een vriendin), die daar ook wilden logeren. Ze hadden blijkbaar al 2 nachten onder de blote hemel geslapen ! De pubers waren tevreden een keer onderdak te hebben. Ik had wat eten bij me, maar natuurlijk niet voor 7 man. Ploep, ploep, daar ging mijn bus appelsap en mijn koeken :-) Na een frisse douche en wat rust, had ik toch besloten terug naar Captieux te fietsen voor naar de supermarkt te gaan. Ik bood aan voor hen wat mee te nemen en ze bestelden 2 pakken koeken, 2 pakken chips en 2 pakken drank. Ik rook al wat onraad, kocht me dan maar 500gr spaghetti en 2 bokalen saus. Bij mijn terugkeer zag ik dat ze zelf blijkbaar 2 liter soep op het avondmenu hadden staan met een deel van het brood (gekregen van hospitalier) dat bedoeld was voor de volgende morgen. Zelf had ik ook nog een liter soep. Heb me zelf eerst bediend en ploep, ploep , daar ging mijn soep en spaghetti. Dit had ik toch nog niet meegemaakt onderweg en voelde me daar niet heel goed bij. De camino doen, is in eenvoud leven, maar dat wilt niet zeggen dat pubers honger moeten lijden terwijl ze overdag moeten stappen !  De volgende dag ben ik door de wijnstreek van de Bordeaux gefietst: Sauveterre, Saint-Emilion, Bergerac tot in Sainte-Foy-la-Grande. Of het een goed wijnjaar zal worden, weet ik niet. In Porto klaagden ze ook al over onstabiel weer en hier is het ook veel te koud voor de tijd van het jaar. De temperatuur is hier al dagen niet meer boven de 25 graden gegaan. Meestal heb ik middagtemperaturen rond de 23 graden. Voor de opwarming van de aarde, moet je dit jaar in de USA zijn ? Nu, om te fietsen is het weer best goed, maar ik voel me niet echt in putteke zomer in Zuid-Frankrijk. 's Avonds ben ik nog het stadje ingegaan in mijn eentje; klein, maar gezellig stadje. De andere drie pelgrims van de refuge zagen het niet meer zitten om 500m te lopen. Er is toch een verschil tussen de camino stappen of fietsen. De inspanning op de fiets piekt soms meer als het bergop gaat, maar wandelen is toch veel meer belastend voor het lichaam, zeker met bagage. Het is een evenwicht zoeken en vinden tussen de juiste schoenen, het juiste aantal kilometers en de aantal kilo's op de rug. Heb nog geen enkel gekwetste fietser gezien in tegenstelling tot de wandelaars. Heleen, even de gelijkenissen met de tour nagaan:  - Mijn fietsbroekske van de Decathlon hangt sinds kort aan flarden. Niet van de valpartijen (dat is voorgevallen op dag 2), maar van de dagelijkse handwas ? En als ik mijn broekje uit doe, heb ik precies nog een broekje aan: zo stevig staat mijn broekske in mijn billen afgetekend. Voorlopig nog wel geen last van zadelpijn, maar kan veranderen nu ik niet meer met fietsbroek kan fietsen tot ik een Française gevonden heb die kan naaien.  - Na 9 dagen was ik ook toe aan een rustdag in en ik rij overgangsetappes, zoals de dag tussen Biarritz en Saint-Sever. - De bolletjestrui is niet aan mij besteed en van spurtjes is hier ook weinig sprake. Voel me eerder als een Evans: niet aanvallen, niet te veel risico's nemen en blijven trappen.  - In tegenstelling tot Jürgen VDB heb ik nog niet te veel technische problemen gehad en ben toch al een 1700 km gevorderd. Mijn voorrem verliest wel telkens zijn remkracht. Heb het de eerste keer nog in Portugal laten maken en nadien nog een keer in Noord-Spanje bij iemand die nog gekoerst heeft als veldrijder tegen Sven Nijs, maar telkens na 4 dagen heb ik hetzelfde voor. Waarschijnlijk verliest die olie (hydraulisch systeem). Nu heb ik eigenlijk wel 3 remmen, want als ik stop met trappen, begint mijn batterij op te laden en remt mijn fiets 'op de motor'. Handig als het bergaf gaat, want zo daal ik minder snel en heb ik dus minder mijn remmen nodig. - Het zou wel handig zijn, mocht ik niet mijn waardeloos boekje constant moeten raadplegen, maar het parcours iets duidelijker zijn. Daar zullen de renners geen last van hebben, alhoewel, is er overlaatst geen renner verkeerd gereden ?  - Ik kan er altijd voor kiezen om de wind in mijn rug te laten blazen en ik kan nog kiezen met hoeveel Beaufort :-) Ik tracht wel zo weinig mogelijk met ondersteuning te rijden omdat ik het toch een beetje vals spelen vind. Voornamelijk de laatste 25 km van de dag gebruik ik het en om te stijgen.  Ps. Zoals het er nu naar uitziet zou ik ongeveer 21 juli België binnenrijden. Maar het blijft nog een vaag gegeven. Ik denk er wel aan om eens België in, op de trein te springen en huiswaarts te keren.