Ondertussen hebben we 14 stapdagen erop zitten: we laten al een paar dagen de wijngaarden van de Rioja streek achter ons en zitten nu in Castilie tussen de velden.  Omdat Logrono vooral mij wat tegenviel (ik zit liever in de kleine spaanse dorpjes), hadden we ervoor gekozen om 2 dagen voor Burgos telkens te stappen naar het volgende dorp ipv de gebruikelijke stopplaatsen. Dan zouden we ook niet in Burgos slapen, maar een dorp 10 km verder. Onze eerste stopplaats werd daardoor Tosantes, waar 1 refuge en 1 bar/restaurant is. Meer hebben we op zich niet nodig, redeneerden we. Het werd een parochiale  herberg. Die avond waren er blijkbaar 16 pelgrims gestopt in dat dorpje. Bedden hadden ze niet in die herberg, we kregen allen een matrasje voor op de grond te slapen. Om 17u zijn we samen naar de kapel gewandeld en om half 7 werd ons gevraagd samen eten te maken (salade en nadien prima paella). Net voor het eten werd God (!) nog 10 keer bedankt voor vanalles en nog wat. Na het eten was er dan zangstonde waarbij op een gegeven moment rechtgestaan werd en al wiegend hand in hand verder gezongen werd. En dan te bedenken dat ons enige doel was over 2 dagen Burgos te vermijden. Veel gekker dan dit moet het toch niet worden. Het was nog niet gedaan, want na de zangstonde kwam er nog een gebed voor slapen gaan in een aparte ruimte. Op een gegeven moment las ieder in zijn moedertaal motivaties van pelgrims voor die andere pelgrims een week eerder opgeschreven hadden. Normaal gaat tegen 22u het licht uit, maar door deze hele avondsessie was het al gauw elf uur. De volgende morgen kregen we voor het eerst wel ontbijt aangeboden vooraleer op pad te gaan. Alles bij elkaar was het wel een belevenis geweest. En wat betaal je daar dan voor ? Donativo of te wel vrijwillige bijdrage.  De volgende avond gingen we stoppen in een ander klein dorp (we hadden de smaak te pakken) : Atapuerca. Bij aankomst bleek de herberg langs de weg al vol (30-tal bedden). Maar het plaatselijk hotelleke had nog een schuurke vrij waarin ze een herberg van 20 plaatsen gemaakt hadden en daar was nog een bed voor ons. Je zou denken: waarom nemen ze dat plaatselijk hotelleke niet ? Er zijn eigenlijk zo veel 'wandelaars' op stap die graag elke avond een eigen kamer  en meer luxe wensen, dat de hotellekes altijd al op voorhand gereserveerd zijn. Er liggen er ook niet zo veel op de route. Zo moest Marc (iemand met wie we vaak 's avonds gaan eten en op voorhand via een reisbureau altijd een hotelleke gereserveerd had) vandaag 40 km wandelen om naar het eerstvolgende hotel te stappen. Wie via reisbureau reist en dit niet ziet zitten, kan na 20 km nog altijd met de taxi opgehaald worden en naar een hotel gebracht worden om dan de volgende morgen terug afgezet te worden op zijn eindpunt van de vorige dag. Dit heeft jammer genoeg meer met commerce dan met een pelgrimstocht te maken. Zij krijgen ook geen stempels in de slaapplaatsen en zodoende niet de Compostella in Santiago.  Soit, de volgende dag wilden we Burgos passeren, maar na het zien van de kathedraal en het toffe plein errond, heb ik Bart kunnen overhalen (was niet moeilijk) om de nacht hier door te brengen. Omdat we voor liepen op schema werd het dus een kleine, maar minder mooie etappe van 19km langs invalswegen naar Burgos centrum.   Gisteren was het ook een lichte etappe: Bart kreeg wat last van zijn onderbenen en uit voorzorg om geen beenvlies op te lopen zijn we gestopt na 20 km in het dorpje Hornillos met 1 herberg en 1 bar.  De herberg telt 30 bedden, maar een 80 pelgrims hebben zich aangemeld ! Wij waren gelukkig bij de 30 eersten en hebben een bed in een slaapzaal per 10. Degenen die nu op de grond in de sporthal naast elkaar liggen zullen zich minder gelukkig voelen.  'S avonds eten we gewoonlijk menu del dia in een restaurantje, maar die keuzes zijn meestal beperkt en gelijkaardig zodat we na 14 dagen eens  iets anders wilden. Vanmiddag kwam juist de groenten- en visboer langs met zijn kleine camion om de locals te bevoorraden.  Ik (als enigste pelgrim) had ons snel 2 forellen, aardappelen en heel wat groenten gekocht. Toen ik het in mijn handen had, dacht ik: toch even checken of we kunnen koken in deze herberg (had de keuken al gezien, maar niet de voorzieningen). Bleek er geen gasfornuis in de keuken te staan ! Enfin, aardappelen in schijfjes in de microgolf en de forellen in de oven (eerst de kop en staart eraf geknipt of ze pasten niet in dat petieterig oventje), maar het resultaat was heerlijk. 2 hollandse dames die eerst wat met me lachten, willen bij een volgende gelegenheid komen mee-eten met ons. Al onze overschot van groenten wilden een paar Italianen wel gebruiken want wij waren de enigen die ons bij de groentenboer hadden bevoorraad (onze afwas namen ze met plezier erbij).  Vandaag ging het al terug veel beter met Bart, dus morgen gaan we terug voluit. De temperatuur is wel ongelooflijk gezakt. Vandaag een kwartiertje regen, voor morgen zelfde weersverwachting met max temp tussen 10 en 12 graden, brrr. Ik vrees dat het momenteel warmer is in Belgie.  Hoe ziet eigenlijk onze dag eruit ?  Als we geluk hebben, blijft iedereen tot zes uur in zijn bed liggen. Soms heb je van die piwi's die hun wekker een uur vroeger zetten en in het meest verschrikkelijke scenario hoor je vanaf dan een wekker om het kwartier. Afhankelijk of het een lange dag zal worden, starten we tussen kwart voor zeven en half acht (zonder ontbijt). Als we een bakker tegenkomen, kopen we ons brood voor de dag en koffiekoeken als ontbijt. Of anders stoppen we in het eerst volgende dorp voor koffie en een 'boccadillo'.   Meestal stoppen we een tweetal keer per dag voor te pauzeren en/of te picknicken en hebben we rond 13 u nog een 5 km te gaan zodat we meestal tussen 14u en 15u toekomen op onze bestemming. Vermits we momenteel iets of wat het schema van 33 dagen volgen, komen we wel vaak dezelfde gezichten tegen. Bart kent beter de namen dan ik, bij mij krijgen ze een naam: zo hebben we de stekkerdoos (een italiaan die een stekkerdoos meesleurt om zijn electronicawinkel op te laden), de drie musketeers, de 3 koningen (lopen met herdersstok ipv telescopische stokken en een ervan heeft zich in vijf jaar niet meer geschoren), ons engeltje (iemand van australie die loopt met een wit kleedje en rode schoentjes alsof ze net haar plechtige communie gaat doen), ... Wellicht loopt ze niet het hele stuk maar een paar dagen.  's avonds eten we dus meestal in een plaatselijk restaurant en om 22u gaat de refuge dicht en moet het licht uit.