Omdat ik al eerder 2 keer te voet ben aangekomen in Santiago en je de laatste dag een heel deel langs het vliegveld moet wandelen, hadden de mannen me wel zover gekregen om mee met hen de bus te nemen naar het centrum van Santiago.

Hierdoor konden we eindelijk een keer uitslapen tot 8u, eerst rustig ontbijtje nemen en dan de bus nemen voor een 18-tal km naar centrum van Santiago.

Heel eigenaardig maar het voelde ‘s morgens aan alsof ik mijn beste kleren wou aandoen om me klaar te maken om mijn communie te gaan doen of de ‘confirmacion’ te vieren van mijn geloof. De 2 vorige keren had ik dat niet zo ervaren, maar ik wist wat er ging komen. Om een zitplaats te hebben in de kathedraal voor de mis van 12u, ben je er best 1 uur op voorhand. Nergens leeft volgens mij nog het katholicisme zo levendig dan in Santiago. Het is ook het moment waarop je pelgrims opnieuw kunt tegenkomen die je eerder op de camino bent tegen gekomen en soms 14 dagen niet meer gezien hebt.

En bovenal is het toch altijd wat hopen dat de botafumeiro aangestoken wordt. Dat is een wierookvat van 53 kg en is anderhalve meter hoog. Het wordt tot een hoogte van 20 meter en met 70 kilometer per uur geslingerd van de ene zijbeuk van de kathedraal naar de andere. Dat in combinatie met zware orgelmuziek geeft me altijd een apocalyptische indruk alsof het einde nabij is :-)(https://m.youtube.com/watch?v=6qiQDUnljE4).

We hadden wel pech, want de botafumeiro ging deze keer niet de lucht in, maar dat weet je maar als de mis bijna gedaan is. Zo is het nu éénmaal soms in het leven: het uitkijken naar iets, kan mooier zijn dan het doel op zich. De weg naar Santiago is in feite ook veel mooier dan de aankomst zelf.

Met welk gevoel denk ik terug aan de camino del norte ?

Camino geeft me het gevoel dat ik heel weinig nodig heb om me gelukkig te voelen. Een steen of wat dan ook om even op te rusten, een wijds uitzicht, vogels die om je heen fluiten en kom naast me zitten ... ik weet dat ik niet meer nodig heb om gelukkig te zijn.