Eens je één Camino gedaan hebt, heb je de smaak te pakken. Zelf denk ik er ook zo over en wil zeker nog een keer in Frankrijk vertrekken vanuit Le Puy en velay. Sinds we op de primitivo zitten, stapt een Australiër ook wat in ons ritme. Vorig jaar heeft hij de Camino Frances gelopen en wou dit jaar terug naar Europa komen hiervoor en was nu in Irun vertrokken (één etappe voor mij). En zo zijn er heel veel pelgrims op del norte voor wie dit niet hun eerste Camino is.

Zelf ben ik in 2012, na mijn eerste Camino, maar te weten gekomen dat de straat waarin ik al 5 jaar woonde op de fietsroute ligt naar Santiago. Heb me toen ook bij Vlaams genootschap opgegeven om onderdak te bieden aan passerende pelgrims, maar met de strengere reglementering sta ik niet meer op de site. Mocht iemand onderdak zoeken in Katelijne, je weet me te vinden.

Ik herinner me ook de woorden van Jeanne, een super toffe Nederlandse vrouw, die in 2012 70 werd en vertrokken was in Vezelay, zo’n 1600 km van Santiago : “Dit is het mooiste dat ik mezelf cadeau heb gedaan.”

Het is niet dat je enkel nog een keer een Camino wil lopen, maar ook een zekere mindset. Pelgrims overdag begroeten elkaar met ‘buen camino’, maar de meesten stellen zich open en begroeten ook iedereen die ze passeren en geregeld ook alles wat zowat ademt en leeft. Je krijgt op dat moment vaak ook mooie reacties terug van de Spanjaarden, maar net zo goed van dat kalf in de wei. Ik stel het misschien allemaal wat te idyllisch voor, moeilijk om uit te leggen, maar de pelgrims die hier aan het lezen zijn, herkennen het waarschijnlijk.

Als ik dan terug denk aan het hotel van gisteren, begrijp ik ook wel die patron. Hij zal in mijn ogen nooit eraan kunnen verdienen, maar zal hem waarschijnlijk een worst wezen. Elke avond heeft hij pelgrims op bezoek die hem enorm dankbaar zijn voor zijn gastvrijheid, maar hem doen terug denken aan zijn Weg.

Het was zondag .... rustdag .... tijd voor de filosofieles tijdens ons uitgebreid ontbijt. Morgen staat een fikse etappe op het programma, maar vandaag gingen we normaal 17km doen. Ik had zon gevraagd en kreeg deze ook. Het was voor het eerst een warme stapdag, waarbij ik blij was in de schaduw te kunnen wandelen.

Gisteren was op alle vlak een topdag, maar vandaag moest zeker niet onder doen. We begonnen reeds boven de wolken en dat zorgde voor prachtige landschappen. Het tempo zat er alles behalve in. Geen modder en dus tijd zat om de schoonheid van de natuur te aanschouwen en voortdurend even halt te houden. Het tweede stukje was door het bos waar de vogels voor een concert zorgde en we ook een marter konden fotograferen en eens uit het bos ... liepen we in de blakke zon. Het leek of we meer pauze hielden dan stapten, geen nood : de etappe was kort. Maar na 14km kwamen we een mooie privé albergue tegen met 2-persoonskamers. De gepensioneerdenbond besliste dat we hier halt hielden. Die 3 km doen we er morgen wel bij. Een Italiaans koppel was hier ook gepasseerd, hadden al 3 km doorgelopen naar het volgende dorp, maar hun dan met de taxi terug naar onze albergue laten brengen. Helemaal volgens de spirit van een pelgrim :-)