Eigenlijk komt dit verhaal voor het verhaal van Sneeuwwitje, maar het vorige was sneller klaar voor redactie.

In dat pensionnetje in the middle of nowhere moesten we stilaan een beslissing nemen. De volgende dag na 16km splitste de Camino: je kan verder de kust volgen of via het binnenland gaan over de Camino primitivo, ook wel de originele Camino genoemd. Alfonso II, koning van Asturias zou in het jaar 814 als eerste deze route gekozen hebben voor zijn tocht naar Santiago de Compostella. Daar aangekomen bouwde hij een kerk over het graf van de Apostel Jacobus en gaf daarmee de aanzet voor het pelgrimeren naar Santiago. De helft van de Camino Primitivo zou uit bergetappes bestaan.

Jean-Michel wou oorspronkelijk tot Oviedo wandelen en daar stoppen, maar van thuis uit werd hij aangemoedigd tot Santiago door te gaan. Omwille van zijn benen, leek hij dan voor de Camino del norte te kiezen omdat het minder stijgen en dalen zou zijn, maar in km een 20-tal meer. Hij vroeg me wat ik zou doen. Maakte mij eigenlijk niet uit. Beiden zijn mooi en misschien doe ik nog ooit de andere optie. Het enige wat ik graag had, was dat ik 3 juli in Santiago zou staan (zit daarvoor nog op koers) om zo nog 2 verlofdagen te winnen. Wou wel bij hem blijven. Het is ondertussen wat mijn vaste kamergenoot en had de indruk dat als hij alleen door moest, dat hij dan 2 dagen later in België zou staan. Hij heeft in Frankrijk redelijk wat alleen gewandeld, maar ik kan ook wel aannemen (en dat geldt ook voor mij) dat hij nu geen zin meer heeft om alleen door te gaan tot Santiago.Na een telefoontje met zijn thuisfront viel de beslissing: we gingen met 4 de Camino primitivo nemen.Deze gaat landinwaarts en daardoor zijn er wel iets minder opties om te slapen.

In de namiddag beginnen we vaak al wat te dromen wat ons zou te wachten staan. Ondertussen hebben we wat een deal: zodra we na 25 km een klein dorpje met één pension & één bar/restaurant passeren, houden we daar halt. Maar op de weg naar teutereweute was er niets en kwamen we (JM en ik) dus aan bij de Albergue (de 2 Fransmannen waren nog 10 km achter). Deze was een beetje als de Camino : SUPER primitivo. De vuilnis van voorbije 14 dagen stond beneden, boven stapelbedjes die op instorten stonden met redelijk vuile matrassen. Een pelgrim vraagt of eist niet en is dankbaar voor wat die krijgt, maar deze pelgrim zag het niet goed zitten. Dan nog liever op een matje op de grond in een tent. Dus eerst eentje drinken in de plaatselijke bar om te bekomen en te vragen of er nergens een pension was, desnoods een paar km verder, ook al hadden we die dag al een 32km gewandeld. Sommige Spanjaarden zijn al wat bij de pinken en blijkbaar konden we een appartement huren om de hoek voor ons 4, dus we gingen voor die optie. Het enige restaurant in het dorp was gesloten op dinsdag en .... het was dinsdag. Van die droom van een uur geleden, schoot niet veel meer over.

Op naar de volgende aflevering van ‘komen eten’ dus. Onze keuken (duidelijk niet van Augustijns ;-) was uitgebouwd op maat van pelgrims: zonder frigo met één pot, één pan, wat borden, maar geen bestek en 3 stoelen. Mijn vork en lepel uit titanium kwam zo ook ne keer van pas.

Zalm opgerold in kruidenkaas is nog te maken met een zakmes. En nadien voorverpakte rijst met zeevruchten met zowat alle soorten verse groenten die te krijgen waren in de plaatselijke supermarkt. De olie van de voorverpakte olijven als aperitief zorgde ervoor dat het geheel niet aanbakte. Ook al was het super primitivo, het heeft ons toch goed gesmaakt na best een vermoeiende dag.