jane-china.reismee.nl

Le chemin de Le Puy en velay

Het is wel even wennen om er terug in te komen om te schrijven.

Ondertussen wandel ik voor de vierde keer een camino, ditmaal de eerste keer in Frankrijk en zonder eindbestemming, ttz ik zal 14 dagen wandelen vanuit Le Puy en Velay het centraal massief over richting St-Jean-Pied-de-Port (mijn vertrekpunt van 2012 en een kleine 800km van Le Puy en Velay), maar zal wel zien waar ik zal eindigen. Alles is afhankelijk van het weer, wie je tegenkomt, de voeten, de benen, ... Zo gaat het eigenlijk ook in ons leven: altijd verder, terwijl onze eindbestemming niet vast ligt. Ben ondertussen al wel een 10-tal dagen onderweg en leef al helemaal volgens de spirit van ‘Le chemin’.

Het voelt aan alsof wandelen eerst je lichaam in beweging zet, en zo ook je geest en geleidelijk aan worden ook je zintuigen op scherp gesteld. Zoals een Duitser het vandaag mooi verwoordde: ‘penser ou pas penser’. Het ene moment ben je in gedachten helemaal verzonken, het andere moment denk je precies aan niets en laat je je zintuigen volop alles opnemen.

Het ene moment lijkt het of je precies op het perron staat te kijken naar de TGV die ons dagelijks leven is, het andere moment zit je in de boemel die traag lijkt verder te tuffen waardoor wat je passeert rustig in je kan opnemen.

Het ene moment wandel je graag alleen, het ander moment wacht je graag een mede-pelgrim op om een stukje samen te lopen. Zeker op de momenten dat je voeten pijn doen of je benen moe zijn, is het fijn een maatje te hebben.

De eerste dag ‘s avonds in Rochegude ben ik Juliette tegen gekomen, de tweede dag zijn we elkaar wat uit het oog verloren (rara, wie was als eerste ‘s morgens de deur uit ?) om vanaf de derde dag mijn wandelmaatje te worden. We konden het prima met elkaar vinden. Zij heeft me helpen vooruitgaan (ik deed eigenlijk meer kilometers de eerste dagen dan mijn voeten aangenaam vonden), maar ook helpen afremmen (haar wandeltempo was net iets trager). Deed me terugdenken aan 1 van de titels van vorig jaar, maar zo herkenbaar: If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together. Later die week hebben Kimie (een Japanse die in Londen woont) en André, een Zweed ons verder vervoegt.

Wat ik zo mooi vind aan de camino is dat het ons laat ervaren wat vriendschap, gastvrijheid, diversiteit, sereniteit, integriteit en dankbaarheid betekenen.

Het reikt ontmoetingen aan, maar zorgt tegelijk ook voor een zeer diepeinnerlijke rust. Elke moslim moet eens in zijn leven naar Mekka, maar al de anderen raad ik toch aan 1 keer naar Santiago te wandelen ?.

Ergens in een bar onderweg hing een bordje: ‘Le touriste exige, le pélèrin remercie.’

Ps. Gisteren heb ik mijn verhaal van vorig jaar nog afgemaakt. De vorige 2 verhaaltjes gaan dus nog over de vorige camino.

Reacties

Reacties

Rikkeltje

Joepie! Terug een dagelijkse update graag! :-)

moeder

Ge hebt dit weer flink gedaan,ge zult er weer van hebben genoten.
De groetjes

Bart

Top Marianne! Weer on the move again, weg uit de wasmachine!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!