Hoe meer kilometers in de benen, hoe meer je er in een dag kunt doen. Het lijkt of je lichaam went aan de kilometers, maar toch voel ik ook een zekere vermoeidheid en zo wil ik nog een keer terugkomen op ons simpel leven: stappen, slapen, eten en drinken.

Meestal liggen we niet meer in de albergue municipal (van de overheid) maar woensdag in Fonsagrada hadden we de keuze tussen een 2-persoonskamer met 1 bed of de albergue municipal met een kamer van 4. Geen van ons zag enige combinatie met dat dubbel bed mogelijk, dus werd het nog eens de albergue die quasi nieuw was.

Elke dag is het een ander bed wat terug wennen is, ten laatste om 7u30 staan we op om al dan niet voor het ontbijt al wat kilometers te doen en als er 2 stapelbedden staan, moeten de berggeiten naar boven klimmen (lees: de opa’s moeten vaak meermaals naar toilet als ze al niet snurken). Maar de inspanningen overdag vragen toch voldoende rust. Vandaar ik er ook minder toekom om bij aankomst nog een verhaaltje te schrijven. Regelmatig hou ik dan ook even siësta. Het is misschien niet voor niets dat ik vrijdag op weg naar Lugo voor het eerst pijn voelde aan mijn achillespees. Na een lange pauze onderweg, ging het dan toch terug beter. Het was die vrijdag terug mooi, warm weer en dan ben ik ook net iets meer in vorm, lijkt me. Had ik die dag dan iets te snel gestapt ? Gelukkig is de pijn wel bij 1 dag gebleven.

En dan kom ik bij het laatste punt van ons simpel leven: eten en drinken. Toch niet onbelangrijk voor ne Van Hoof :-) De eerste week ben ik volgens mij een kilo kwijt gespeeld, maar veel verder naar beneden ben ik volgens mij niet geraakt. Op zich is het eigenlijk best eigenaardig dat ik de derde dag Peppie en Kokkie tegen gekomen ben, wat aan de praat geraakt ben met Peppie terwijl we in een zelfde tempo naar omhoog gingen en we sindsdien samen gebleven zijn. Op gebied van filosofie over eten zijn we 3 handen op 1 buik en op dag 5 heeft Jean-Michel, ‘onze sommelier’ zich vervoegt. Ieder maakt van zijn camino wat hij wil, maar ik zit wel tussen het juiste gezelschap om balans te vinden tussen de inspanningen overdag en het genieten van de culinaire deugden des levens ‘s avonds, ook al zijn er in sommige dorpen slechts 2 bars/restaurants. Ik heb de indruk dat we altijd het juiste kozen. Zolang we langs de kust liepen, was ‘le poisson’ zowat hetgeen dat dagelijks op ons bord kwam. Maar de meeste pelgrims voelen ook wel de nood om gezond te eten / drinken onderweg: Peppie en Kokkie begonnen bv elke morgen de dag met een stuk gember, elke voormiddag dronken we wel ergens ons glas vers geperst fruitsap, restaurants of albergues die zich richten op ‘bio’ of ‘vegetarisch’ hebben zeker ook hun publiek.

In Cantabrië en Asturië zijn dorpjes van 20 tot 50 inwoners geen uitzondering. Soms lieten we voorzichtig zelf de klok van de kerk luiden, maar veel gebeurde er dan niet. Niet dat de plaatselijke bevolking aan tournée général dacht, er was in de verste verte geen bar te bespeuren.

Maar 50km voor Santiago komt onze Camino samen met Camino Frances: als je vanaf nu in elk café een pintje bestelt, zou je op handen en knieën verder moeten naar Santiago, ttz het laatste stuk is te commercieel geworden en minder fijn stappen, al zal het weer en het feit dat we 10 keer per dag onze regenponcho aan of uit deden er wel iets tussen gezeten hebben.

Ps Eigenlijk is dit deel 1 jaar later geschreven terwijl ik momenteel in Frankrijk le chemin/ de camino wandel, wel gebaseerd op nota’s die ik de laatste dagen nog gemaakt had. De komende dagen wil ik over deze Camino schrijven.