Na de korte etappe van zondag, stond een pittige etappe op het menu: we zouden naar het dak van onze Camino stappen vandaag, in totaal quasi 30km doen en het zou warm worden. Met ook nog eens een siësta op zondagmiddag, hebben ze me toch zo zot gekregen de wekker om 6u15 te zetten. Voordeel is dat we dan zonsopgang in de bergen een keer zou kunnen zien. Alé, voor één keer dan :-)

Na een koffietje dan om 7u op pad. Maar midden in de wolken .... bij momenten kon ik iets van zon herkennen, al leek die eerder achter een koffiefilter te zitten. Na een uurtje zat ik toch terug boven de wolken. Het was nu al merkbaar dat het warm ging worden, maar het was een prachtige morgen. Bedoeling was om in de vroege ochtend zo goed mogelijk te vorderen, maar ik hield eigenlijk voortdurend halt om de zon te groeten en dacht : “Thank God, I’m a country girl”.

Na 8km stijgen had ik JM ingehaald en hebben we samen ontbeten met een weids uitzicht over een grote vallei, dat deels in de wolken lag, deels met zicht op groene weien. Not ‘A room with a view’, maar ontbijt op een toplocatie, wel met brood van 2 dagen oud waar zelfs een berggeit lang op moet kauwen.

Ik ben nogal fanatiek over mijn gewicht van mijn rugzak, de mannen veel minder. Elke gram telt is mijn mening (al is het misschien meer mentaal) en ben dan ook content dat elke dag mijn dagrantsoen douchegel, tandpasta, zonnecrème, toiletpapier, .... mijn gewicht een beetje doet zakken. Heb dan ook nooit een grote voorraad eten/drinken bij me. Koop me bv één stuk fruit en als het op is, koop ik wel iets anders. Zo kocht ik een keer een appelsien van een bejaarde vrouw van rond de 80 die in haar rolstoel voor haar huis zat met een fruitmand. Ze vroeg er 1 euro voor, wat belachelijk veel geld is hier voor een appelsien, maar zij content omdat een pelgrim iets uit haar mand kocht en ik omdat ik in the middle of nowhere een appelsien kon kopen en er niet een halve dag met moest sleuren. JM sleurt geregeld een pot confituur mee. Nu moet je eens een pot confituur op een keukenweegschaal zetten en nadien voor datzelfde gewicht een stapel onderbroeken .... kans dat je voor elke dag een ander onderbroek kunt meepakken.

Die mannen spelen liefst op safe en denken ook dat we elke dag naar de maan vertrekken en ze onderweg niets meer kunnen kopen. Nu goed ... enkel Pierre heeft nog een gids met hoe de route eruit ziet en toen ik ze zaterdag van de supermarkt zag terugkomen met een halve winkelkar, heb ik ook maar mijn voorraad brood ingeslagen voor 2 dagen (met een beetje beleg). Al bij al was het zeker zondag nog mogelijk brood te kopen in het dorp(je) waar we sliepen, maar tant pis. De mannen hadden wel voor een stuk gelijk want na 25km kwamen we voor het eerst terug iets of wat in de bewoonde wereld, maar eerder in een gehucht met een paar verlaten huizen. Ik ging kijken waar de bar was en JM lachte me wat uit. Hij had terug gelijk want pas 5km verder op onze eindbestemming van de dag konden we voor het eerst iets drinken.

Mocht ik werkloos zijn in Spanje, ik zou een Camino stappen en opschrijven waar ik er eentje wil drinken. Dan nog een tweede keer dezelfde Camino lopen en zien of ik daar nog altijd dorst/honger heb. Rijk zal je er misschien niet van worden, maar met groeiend aantal pelgrims, zijn er zeker nog mogelijkheden om hier iets te ondernemen.

Ps. Ondertussen is mijn terugvlucht geboekt. Woensdag 4 juli , vlieg ik van Porto naar Brussel om daar om 18u30 te landen.