Eigenlijk is het leven heel simpel hier: stappen, eten, drinken en slapen.

Maar toch moet alles in mijn ogen in evenwicht zijn, wil je Santiago halen.

Stappen: meest cruciale is natuurlijk de voeten en de schoenen. In alle boekjes wordt aangeraden: “zorg dat je schoenen ingelopen zijn”, maar ik denk dat 10 of 20% van de pelgrims zich onderweg nog nieuwe schoenen aanschaft omdat ze denken beter af te zijn met andere. Denken die thuis ook zo over hun partner ?

Vorige Camino had ik mijn hoge wandelschoenen en Teva sandalen mee. Ik stap liever lichtvoetig of bloot voets (voetjes op de grond) en vandaar dat gaandeweg die Camino de wandelschoenen in de rugzak gingen. Was een beetje kiezen tussen gewicht aan mijn voeten of op mijn rug.

Nu heb ik mijn lage wandelschoenen mee en sportschoenen omdat die siliconenzooltjes niet in die Teva sandalen bleven zitten en ..... mijn roze gympies 40gr minder wegen dan die Teva sandalen ! Maar als compromis nog wel heel lichte badslippers mee waarmee ik ‘s avonds rondloop. Ziet er niet uit, maar mijn voeten kunnen ‘s avonds geen schoenen meer verdragen.

Als je wandelt, heb je het gevoel dat je je voeten afrolt, maar als je op een gegeven moment precies eerder met zwemvliezen aan het stappen bent, ben je eigenlijk te laat om pauze te nemen. Zelf rust je even, maar die voeten krijg je dan niet direct kalm. Het lijkt of je eerder over gloeiende houtskolen hebt gelopen. Dat duurt vaak een uurtje voor die ook kalm worden. Vandaar je om 16u evenveel pelgrims onder tafel dan boven tafel ziet liggen met hun voeten in de lucht terwijl ze er eentje drinken.

Ik denk dat het super belangrijk is dat je jezelf en zeker je voeten met heel veel zorg behandelt.

‘S morgens doe ik er ook 5 minuten over vooraleer mijn schoenen aan zijn. Eerst nog een mini teen- en voetmassage met een zalf zodat die voeten wat vettig zijn en minder kans voor bleinen, maar ook om even te voelen waar ze momenteel het gevoeligst zijn. Dan die kousen aan waarin geen enkele plooi mag zitten en tenslotte die nestels net hard genoeg knopen.

Soms komt doet de Camino mij ook aan een skivakantie denken. Dat duurt vooraleer je skibotten aan zijn, tijdens de middag gaan ze direct los en als je onderweg heel kort pauzeert, hang je over je wandelstokken alsof je aan de skilift wacht tot iedereen beneden is.

Aan het geluid van de wandelstokken, hoor je vaak ook of jezelf of iemand anders in een goed ritme zit. Ik kijk ook altijd graag naar iemands rugzak en maak dan de bedenking of zijn/haar leven in balans is. Ik herinner me een Italiaanse vrouw op de Camino Frances. Ondanks zij enkel Italiaans kon en mijn Italiaans eerder heel beperkt is, konden we toch wat communiceren (met nodige gebarentaal erbij). In het begin zat alles scheef en de helft van mijn doosje compeed, plakte op haar voeten. Maar gaandeweg de weg, kwam alles meer in balans, ook haar rugzak. Fijn om te zien !

Ieder moet voor zichzelf maar uitmaken hoe en hoeveel km hij/zij juist stapt en hoe snel. Maar belangrijk vind ik wel dat je het zelf nog aangenaam vindt. Gisteren wandelden we in de namiddag een 5km langs een grotere baan tussen de autostrade en een spoor. Ik kreeg daar het gevoel dat ik zwemvliezen aan had, dus het ging me even helemaal niet af. “Avancer” dat was het enige woord dat in mij opkwam.

Gisterenavond met mijn kamergenoot JM over gesproken en hij dacht er wat hetzelfde over. Vandaag gingen wij 2 vroeger op stap ! Eerst 5km wandelen en dan pas ontbijten en geregeld tijd maken voor korte stops. En als we na 25km een pension tegen kwamen, zou dat ons eindpunt worden. We wilden zeker gedoucht zijn als de rode duivels gingen beginnen. We liggen wel in de middle of nowhere, maar prima pensionnetje waar de gastvrouw lekker, maar simpel voor ons 4 gekookt heeft (de 2 Fransmannen zijn nog anderhalf uur na ons toegekomen).